Η σιωπή της Κομισιόν

Η προσχώρηση στη σχολή του φιλελεύθερου διεθνισμού δεν σημαίνει και εθελοτυφλία. Όσα κράτη επιλέγουν τη συγκεκριμένη θεωρητική γλώσσα στις σχέσεις τους με τα άλλα κράτη δεν υποφέρουν από ελλιπή πατριωτική συνείδηση, ούτε παραμένουν άφωνα όταν διακυβεύονται ζωτικά εθνικά συμφέροντά τους. Και ο Έλληνας Πρωθυπουργός υπενθύμισε ακριβώς ότι, η Τουρκία διαπράττει σοβαρό λάθος, όταν εκτιμά ότι η φιλελεύθερη κυβέρνηση της χώρας θα παραμείνει άπραγη αν διαπιστώσει απειλή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της από τον εξ Ανατολών γείτονα.

Για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ουσιαστικά: η Κομισιόν τήρησε μια γραμμή ίσων αποστάσεων απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία, παρά το γεγονός ότι το καθεστώς Ερντογκάν κλιμάκωνε τις προκλήσεις εναντίον της πατρίδας μας και απέκλειε κάθε περιθώριο διεξαγωγής διαλόγου και εξεύρεσης κοινών τόπων συνεννόησης με την Αθήνα.

Σε πείσμα των συνεχιζόμενων προκλήσεων και της αδιαλλαξίας της τουρκικής πλευράς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επέδειξε μια στάση αναποφασιστικότητας και νωθρότητας που, στην πράξη, εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Τουρκίας. Με αυτόν τον τρόπο, εξισώνονταν τα δύο μέρη: η διαλλακτική και νηφάλια Ελλάδα και η αδιάλλακτη και προκλητική Τουρκία.

Χαρακτηριστική της νωθρότητας της Commission είναι το ότι δεν υπήρξε ούτε φραστική επίπληξη, προκειμένου το καθεστώς Ερντογκάν να εγκαταλείψει την προκλητική αλαζονεία του στην περιοχή και να αποφασίσει – επιτέλους – να ξεκόψει με την αυτάρεσκη αδιαλλαξία του απέναντι σε ένα κράτος – μέλος της Ε.Ε.

Η κυβέρνηση γνωρίζει, βέβαια, ότι δεν έχει να κάνει με ένα καθεστώς που έχει αποδεχθεί τους αξιακούς τόπους και τα θεσμικά πλέγματα του δυτικού κόσμου. Τούτο, όμως, δεν συνεπάγεται την αέναη ανοχή του.