Θέλει να ξαναγίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ;

Στο πρόσφατο Συνέδριό του, το ηγετικό στρώμα του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίωσε ότι στρατηγικός στόχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να ξαναγίνει κυβέρνηση. Τον στόχο αυτό επιβεβαιώνουν ο πρόεδρος και προβεβλημένα στελέχη του. Υπάρχουν όμως «αποχρώσες ενδείξεις» που πλημμυρίζουν φίλους, ψηφοφόρους αλλά και αναλυτές με σκεπτικισμό για το εάν πράγματι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να αποκτήσει ξανά την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να αναδειχθεί σε αυτοδύναμη κυβέρνηση του τόπου.

Και πριν από όλα, όσοι από την Κουμουνδούρου καταθέσουν τον προβληματισμό τους για την πολιτική που ακολουθείται οδηγούνται στο περιθώριο των εσωκομματικών εξελίξεων, επιχειρείται η πολιτική περιθωριοποίησή τους, στο όνομα των συνεδριακών αποφάσεων που επέχουν θέση «ιερού κειμένου». Η απαξιωτική στάση του σκληρού πυρήνα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς μέλη προερχόμενα από την ανανεωτική αριστερά και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ αυτό μαρτυρά.

Το Συνέδριο μετασχηματίσθηκε λοιπόν σε ένα είδος «ιεράς συνόδου», της αποφάσεις της οποίας μόνο ο σκληρός ηγετικός πυρήνας δύναται να ερμηνεύσει αυθεντικά. Όσοι εκφράσουν προβληματισμό για το εάν η ακολουθούμενη πολιτική οδηγεί στην κυβερνητική αυτοδυναμία κρίνονται  ουσιαστικά ως αιρετικοί και αποδιοπομπαίοι. Και ως αποδιοπομπαίοι ωθούνται τεχνηέντως στο περιθώριο, παροπλίζονται και ενοχοποιούνται για τη στασιμότητα, που καταγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης. 

Και συγκριτικά με τα έτη που προηγήθηκαν των εκλογικών νικών του 2015, διαπιστώνεται ότι χάθηκε ο ενθουσιασμός, η φλόγα πως επιχειρείται κάτι φρέσκο, που ενέπνεε την ένταξη στην προσπάθεια αδιαφορώντας για τις προσπάθειες και τις θυσίες που συνεπάγονταν. Μοιραία, οι πολίτες αναρωτιούνται αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλώνεται σε μια δομική αντιπολιτευτική προσπάθεια, χωρίς προοπτική εξουσίας και χωρίς να διανοίγει νέους ρεαλιστικούς δρόμους. Τα ερευνητικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων μαρτυρούν μια ιλιγγιώδη στροφή προς τα πίσω και στην επακόλουθη καθήλωση στην αντιπολίτευση. 

Όμως, όλες αυτές ο κινήσεις της ηγεσίας δείχνουν, ακόμη, μια σαφή απομάκρυνση από τον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, που επαγγέλλεται το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης. Και  ο δημοκρατικός δρόμος συνεπάγεται λογικά την προετοιμασία για την ανάληψη πιθανών κυβερνητικών καθηκόντων. Σε άλλη περίπτωση, η εγκατάλειψη του δημοκρατικού δρόμου και της πολιτικής εκπροσώπησης μιας μαζικής υπερ-ταξικής πλειοψηφίας οδηγεί στην καθήλωση στα αντιπολιτευτικά κοινοβουλευτικά έδρανα και, προοπτικά, στην εκπροσώπηση ομάδων που κινούνται στις παρυφές του αριστερού εξτρεμισμού.