Πορειομανείς;

Από χθες το βράδυ πληροφορούμαστε ότι προετοιμάζονται πορείες εναντίον του νόμου – πλαισίου για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Οι πορείες αυτές εντάσσονται, μάλιστα, στους αγώνες που πρόκειται να δώσει, κατά το αμέσως προσεχές διάστημα, το μαζικό, ρωμαλέο και δυναμικό φοιτητικό κίνημα.

Βέβαια, είναι απορίας άξιον πότε πρόλαβαν να μελετήσουν και να κατανοήσουν ένα εκτενές, πολυσέλιδο κείμενο. Φαίνεται ότι ορισμένοι φοιτητές διαθέτουν εξαιρετικά υψηλές αντιληπτικές ικανότητες, διότι είναι πρακτικά αδύνατον για ένα μέσο νεαρό φοιτητή να προλάβει εντός ελαχίστων ωρών να διαβάσει και να αντιληφθεί το σώμα ενός ιδιαίτερα εκτεταμένου σχεδίου νόμου, όπως είναι το νέο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ που παρουσίασε χθες βράδυ η κ. Νίκη Κεραμέως.

Επιπλέον, είναι προσβλητικό για την ιστορική διαδρομή του φοιτητικού κινήματος στη χώρα μας να γίνεται ήδη λόγος για αναβίωσή του, που θα οδηγήσει σε δυναμικούς και νικηφόρους αγώνες. Το κίνημα αυτό διαθέτει έναν σημαντικό πλούτο και μια βαρύνουσα συμμετοχή σε κρίσιμες συγκυρίες της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Αρκεί να σκεφθεί κανείς την περίπτωση του αντιδικτατορικού αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Η μαζικότητα του κινήματος σήμερα διασφαλίζεται από αυτόκλητες πρωτοπορίες, που είναι βέβαιο, με βάση και τα αποτελέσματα των πρόσφατων φοιτητικών εκλογών, ότι είναι πρωτοπορίες μειοψηφιών, αν όχι περιθωριακών ομάδων, στο εσωτερικό του φοιτητικού κόσμου. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, υπενθυμίζουμε, ανέδειξαν σε πρώτη δύναμη τη φοιτητική παράταξη που διατηρεί οργανωτική και ιδεολογική σχέση με το κυβερνών κόμμα.

Μοιραία, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε φοιτητές που είναι εθισμένοι στο «πεζοδρόμιο», στο να ανοίγουν «μέτωπα πάλη» ενάντια σε κυβερνητικές επιλογές, σε διαδηλώσεις ανεξαρτήτως μεγέθους. Εκτός κι αν πρόκειται για υστερόβουλους πολιτικούς παίκτες, που, στο όνομα ενός προοδευτικού αλτρουισμού, προωθούν ίδια πολιτικά συμφέροντα και πολιτικές σκοποθεσίες και καλλιεργούν ψευδαισθήσεις για μαζικά φοιτητικά κινήματα, όπως πειστικά έχει δείξει για τις περιπτώσεις αυτές ο Mancur Olson στην κλασική μελέτη του «Η λογική της συλλογικής δράσης» (1965). Ο συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων και ιδεών στην σημερινή φοιτητική μας πραγματικότητα αυτό μαρτυρά τουλάχιστον.