Ο Μητσοτάκης ως πολιτικός ηγέτης στη διεθνή σκηνή

Η πλειοψηφία των διεθνών μέσων ενημέρωσης, παραδοσιακών και ηλεκτρονικών, εντοπίζει και αναδεικνύει από χθες το ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός κερδίζει τις εντυπώσεις των συνομιλητών του και της διεθνούς κοινής γνώμης σε σχέση με τον Τούρκο Πρόεδρο. Αυτοί οι ευμενείς σχολιασμοί έχουν έναν περισσότερο διαπιστωτικό χαρακτήρα, αναμφίβολα θετικό για τα εθνικά δίκαια της χώρας μας, ο οποίος, όμως, υποτιμά το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους ηγετικά πρότυπα.

Η έως τώρα στάση και συμπεριφορά του Ερντογάν στα διεθνή fora και στη διεθνή σκηνή προσφέρονται αναντίρρητα και για προσεγγίσεις που κινούνται στη σφαίρα της ατομικής ψυχολογίας και στην επιστημονική περιοχή της πολιτικής ψυχολογίας.

Ωστόσο, ο Τούρκος Πρόεδρος ενσαρκώνει ουσιαστικά το αυταρχικό ηγετικό υπόδειγμα και το αντίστοιχο, αυταρχικό στυλ. Πρόκειται για ένα υπόδειγμα που «κρατά» κυρίως από το παρελθόν, αφού το συναντάμε σε παλαιότερα συστήματα διακυβέρνησης με αυστηρά κάθετη και ανελαστικά ιεραρχική δομή. Σε αυτό το υπόδειγμα ηγεσίας προσιδιάζει ένας πολιτικός ηγέτης που δεν διστάζει να εκφράσει ανοιχτά το θυμό του. Ο ηγέτης «θυμώνει ανάλογα το άτομο, με τον κατάλληλο τρόπο, την κατάλληλη στιγμή και για την κατάλληλη αιτία», όπως επισημαίνει σχετικά ο Partha Bose.

Σε αντίθεση προς τον Ερντογάν, ο Έλληνας Πρωθυπουργός κινείται σαφώς εγγύτερα προς πιο σύγχρονα υποδείγματα πολιτικού ηγέτη. Πρόκειται για το μεταρρυθμιστικό τύπο πολιτικού ηγέτη, ο οποίος επιδιώκει να επιτύχει συγκεκριμένες και καίριες μεταρρυθμίσεις, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι όσοι πολιτικές ηγέτες εμπνέονται από το αυταρχικό μοντέλο είναι αδιάφοροι στη δρομολόγηση μεταρρυθμίσεων.

Ο μεταρρυθμιστής ηγέτης παρακινεί και εμπνέει τα άτομα γύρω του, ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα, δίνει προτεραιότητα και διαχειρίζεται επισταμένως τις ατομικές ανάγκες και συμπεριφέρεται αναλόγως, ενεργώντας ως μέντορας.

Με αυτήν την έννοια, μπορούμε να διαπιστώσουμε συνάφειες και εγγύτητες ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και σε άλλους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες, όπως είναι ο Μακρόν στη Γαλλία ή ακόμη και ο Ζελένσκι στην Ουκρανία.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το εν λόγω υπόδειγμα κερδίζει πόντους στην εκτίμηση και τις εντυπώσεις της διεθνούς κοινότητας, διότι δείχνει άνθρωπο ήρεμο, που αποφεύγει τις περιττές εντάσεις, που έχει γνώση του εκάστοτε φακέλου και δεν φείδεται χρόνου και εργασίας, προκειμένου να καταστρώσει μεθοδικά την πολιτική επιχειρηματολογία του. Κι αυτά τα προτερήματα συμβάλλουν αναμφίβολα στο ηγετικό προβάδισμα που απολαμβάνει ο Κ. Μητσοτάκης έναντι του Τ. Ερντογάν.