Πολλά μποφόρ στα Εθνικά!

«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» λένε. Φανταστείτε τι θα λένε για έναν άνδρα που δεν κάνει δυο φορές το ίδιο λάθος, αλλά πολύ περισσότερες. Πολλαπλασιάστε  τη…φαντασία σας για το τι σημαίνει όταν δεν πρόκειται για έναν άνδρα, ή μια «φυσική οντότητα», αλλά για ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα. Διότι, για να είμαστε ειλικρινείς, σε καμία -κανονική- χώρα του κόσμου τα Εθνικά, ή ακόμη περισσότερο, τα θέματα Άμυνας αποτελούν πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Και μάλιστα πεδίο παραπλανητικής, δημαγωγικής και αποπροσανατολιστικής ρητορείας.

Αφορμή, όχι αιτία

Όπως φαίνεται η αντιπολίτευση βρήκε άλλη μια αφορμή για να επιτεθεί και να επικρίνει την Κυβέρνηση. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ να το κλιμακώσει ακόμη περισσότερο. Και είναι δυσάρεστο το γεγονός, όποτε έρχονται -ή θα ξαναέρχονται- παρόμοια θέματα στη δημόσια σφαίρα, η συζήτηση και οι χαρακτηρισμοί να κινούνται στα υπονοούμενα ή ακόμη και σε ευθείες αναφορές περί «προδοτών», «εθνικών μειοδοτών» κλπ Εννοείται ότι ισχυρισμοί για «κρυφές ατζέντες», «υποκρισία», «διγλωσσία», «διπλωματία εν κρυπτώ», θεωρούνται πια τόσο…ήπιοι, που μάλλον δεν νοιάζουν κανέναν. Βεβαίως, δεν παύει η δημόσια αντιπαράθεση για τέτοια θέματα να μην αφήνει τελικώς εκτεθειμένα τα κόμματα, αλλά τις Ένοπλες Δυνάμεις, τη χώρα και την ασφάλειά της.

Η δραστηριοποίηση και η κινητικότητα του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη σε διεθνές επίπεδο είναι ξεκάθαρο ότι έχει ενοχλήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σαφώς όχι γιατί είναι λιγότερο πατριώτες, αλλά διότι η κυβερνητική τους προσέγγιση ήταν εντελώς διαφορετική και σαφώς λιγότερο διεκδικητική: είτε λόγω πολιτικών εμμονών, είτε λόγω διαφορετικών προτεραιοτήτων, είτε λόγω συγκυριών. Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει να αντιμετωπίσει ένα παγκόσμιο νέο δεδομένο, τον Πόλεμο και την εντεινόμενη τουρκική προκλητικότητα. Ως προς το δεύτερο, η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, πέρα από ρητορικά ξεσπάσματα της πιο δεξιάς, τότε, κυβερνητικής συνιστώσας, είχε επιλέξει την οδό του κατευνασμού.

Αδιέξοδο

Στην παρούσα φάση δε, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση είναι σε ένα μεγάλο στρατηγικό αδιέξοδο στα θέματα ασφαλείας και άμυνας. Κι αυτό το αδιέξοδο είναι διαρκείας. Ξεκίνησε καταψηφίζοντας τις συμφωνίες με  Γαλλία και Αμερική! Κι αν κάποιος επιδιώξει να αποδεχθεί ως λογικοφανές επιχείρημα  καταψήφισης ότι πρόκειται για «κακές» ή βλαπτικές συμφωνίες, αμέσως θα βρεθεί σε αδιέξοδο όταν συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για συμφωνίες που είτε παρατείνουν αντίστοιχες του ΣΥΡΙΖΑ, είτε αποτελούν συνέχεια των διαπραγματεύσεων που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ…

Το στρατηγικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται: αφού έχει καταψηφίσει τις συμφωνίες αμυντικής θωράκισης της χώρας, εμφανίζεται με στελέχη του να ανησυχεί για την…ασφάλεια της χώρας, μετά την ανταλλαγή αρμάτων με τη Γερμανία. Πώς μπορεί να ανησυχεί για την ασφάλεια, αλλά την ίδια ώρα να μην αποδέχεται αμυντικές συμφωνίες;

Αντιφάσεις

Τα παράδοξα συνεχίζονται: υποστηρίζεται από την αξιωματική αντιπολίτευση ότι η Κυβέρνηση πρέπει να προωθεί τις Εθνικές θέσεις, αλλά όταν το κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης -με επισκέψεις στο Λευκό Οίκο, ομιλία στο Κογκρέσο κλπ. κάνει λόγο για επικοινωνιακό σόου και πυροτεχνήματα με χειροκροτήματα…

Και οι αντιφάσεις δεν έχουν τέλος: επιρρίπτουν ευθύνες στην Κυβέρνηση διότι Αμερικανοί και Γάλλοι δεν παρεμβαίνουν στις προκλητικές δηλώσεις εκ μέρους της Τουρκίας, αλλά όταν παρεμβαίνουν αναρωτιούνται για τη σκοπιμότητα. Δυσαρεστούνται -και δικαίως- για την πολιτική ίσων αποστάσεων της Γερμανίας, αλλά…εισηγούνται «ίσες αποστάσεις» της Κυβέρνησης στο θέμα του πολέμου, πιστοί στο δόγμα της «μη κινητικότητας για να μην προκαλέσουμε». Αναρωτιέται κάποιος αν η σιγή ασυρμάτου κάνει καλό ή κακό στις διεθνείς σχέσεις…

Ενημέρωση κομμάτων

Από την άλλη, με κάθε ευκαιρία, θέτει η αντιπολίτευση και τα φιλικά προς αυτή ΜΜΕ, θέμα μη ενημέρωσης των κομμάτων ή των πολιτικών αρχηγών. Προφανώς πρέπει να αντιπαρέλθουμε το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση δεν είχε συγκαλέσει καμία σύσκεψη πολιτικών αρχηγών πριν προσχωρήσει σε Συμφωνίες που δέσμευαν τη χώρα (πχ Πρέσπες)…

Εστιάζοντας στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης περί μη ενημέρωσης οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι -καλώς ή κακώς- ο Πρωθυπουργός έχει πει ότι δεν πιστεύει στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών. Αυτό είναι κάτι που εφόσον το θέσουν τα κόμματα -κάτι που δεν το πράττουν, κι άρα το χρησιμοποιούν μάλλον ως ένα πυροτέχνημα κι όχι ως θέση αρχής- θα κριθεί από τους Πολίτες (στις εκλογές). Από την άλλη αφενός όλες οι συμφωνίες έχουν αποτελέσει αντικείμενο ευρύτατων συζητήσεων στη Βουλή, αφετέρου τα αρμόδια Υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας έχουν σταθερούς διαύλους επικοινωνίας και ενημέρωσης με τα κόμματα.

Είναι μεν κατανοητή η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση αδύναμους να λάβουν αποφάσεις, ή να τους θέσουν υπό κηδεμονία. Πλην όμως σε μια Κυβέρνηση ευρύτατης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, δεν μπορεί να τεθεί ως ζητούμενο η… «συγκυβέρνηση» οποιασδήποτε μορφής.

Ξεκάθαρη απόφαση

Ο Πρωθυπουργός έχει λάβει την ξεκάθαρη απόφαση να κινηθεί χωρίς αστερίσκους στη γραμμή της συμμαχίας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αυτή η απόφαση είναι απολύτως αναμενόμενο να προκαλέσει σειρά αντιδράσεων: πρώτα σε όσους πλήττονται. Και δευτερευόντως σε όσους θεωρούν ότι πιέζοντας την Ελλάδα πιέζουν την ΕΕ ή το ΝΑΤΟ, ή την Αμερική…

Από την άλλη είναι προφανές ότι στη διεθνή πολιτική σκηνή δεν λαμβάνονται αποφάσεις, όπως στα Διοικητικά Συμβούλια Φιλανθρωπικών Σωματείων. Και η Γαλλία, και οι ΗΠΑ και η Γερμανία έχουν συμφέροντα και θέλουν να προωθήσουν και τις οικονομικές επιδιώξεις τους. Πέρα από τον οικονομικό παράγοντα, στην Κυβέρνηση δεν έχουν ψευδαισθήσεις και βλέπουν ότι υπάρχουν χώρες που μέσω της Ελλάδας θέλουν να πιέσουν την Τουρκία…

Εθνικά συμφέροντα

Αντιστοίχως έχει συμφέροντα η Ελλάδα, η οποία οφείλει να προωθήσει τις Εθνικές επιδιώξεις και θέσεις της. Άλλωστε η Ελλάδα δεν είναι δύναμη αναθεωρητισμού ούτε επιτιθέμενη. Είναι αμυνόμενη. Και είναι ξεκάθαρο ότι η Κυβέρνηση επέλεξε να ενισχύσει την Εθνική Άμυνα, όχι μόνο με αγορές εξοπλισμών, αλλά και με την επίτευξη συμμαχιών.

Κάθε πλευρά εκμεταλλεύεται τη συγκυρία. Το ζητούμενο είναι να κατανοήσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις ότι οι αντίπαλες πλευρές είναι εκτός συνόρων. Κι όχι εντός.