Το εξώφυλλο που ξεχωρίζει

Από την αρχή του πολέμου (ναι, περί πολέμου πρόκειται) η καθ’ ημάς ριζοσπαστική αριστερά είχε εκδηλώσει μια εμφανή δυσκολία να πάρει καθαρά μέρος, να ταχθεί υπέρ του ενός και, συμμετρικά, εναντίον του άλλου εμπόλεμου μέρους. Η φιλοδοξία μιας νεοαριστερίστικης στάσης απέναντι στις πολεμικές μηχανές της αυταρχίας Πούτιν είναι καθ’ όλα κατανοητή, αλλά καλείται, εκ των πραγμάτων, να συνοδεύεται από τα περιεχόμενα και τα συναφή σημειολογικά πρόσημα.

Ο αντιεθνικιστικός λόγος, ας πούμε, του αριστερών ευρωκομμουνιστών και του ελευθεριακού τόξου στην Κουμουνδούρου με τροτσκιστές και τροτσκιστογενείς συμπεραίνει, πάντοτε υπορρήτως, ότι όλοι είναι κακοί. Για αυτόν τον λόγο, τον πιστοποιημένο με αλάνθαστη μαρξιστική σφραγίδα καλό λόγο, εμείς, που είμαστε οι καλοί διεθνιστές ειρηνιστές, δεν πρέπει να στέλνουμε όπλα στην Ουκρανία.

Από την άλλη, ο λενινιστικός αντιπολεμικός λόγος και οι λεβέντες πατριώτες του βαθέος ΠΑΣΟΚ έχουν μια «σαφή αντιιμπεριλιαστική στόχευση», που κινείται κάπου μεταξύ Θανάση Τσιριγώτη του Μ –Λ ΚΚΕ έως Αντώνη Κωτσακά, τον πάλαι ποτέ κομματικό επιτελάρχη του «Άκη». Η μετωπική πάλη πρέπει να στρέφεται ενάντια στους ευρωατλαντιστές, τους Νατοïκούς, την αμερικάνικη Πρεσβεία –  ενάντια τέλος πάντων σε αυτή τη λυκοσυμμαχία, για μια εθνικά ανεξάρτητη Ελλάδα.

Το σημερινό εξώφυλλο της «Αυγής» κάνει λόγο για πολιτική εξάρτηση της Χώρας από τον Γερμανό Καγκελάριο και για «αποστολή στην Ουκρανία όπλων σημαντικών για την εθνική άμυνα». Είναι η σειρά της ελευθεριακής πτέρυγας της Κουμουνδούρου να προβληματιστεί και η στιγμή για το εθνικοαπελευθερωτικό μπλοκ να χαμογελάσει ικανοποιημένο. Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, η Ουκρανία ήταν και παραμένει πηγή διαιρέσεων στις κομματικές ατζέντες των στελεχών και της ηγεσίας της Κουμουνδούρου. Το δράμα του ουκρανικού λαού, αντί να τους ενώνει, εξακολουθεί να τους διχάζει.