Το ενεργειακό παράπλευρο κέρδος του Πούτιν

Για περισσότερα από δέκα χρόνια, η ευρωπαϊκή οικογένεια και η Δύση συνολικά συζητούσαν και συζητούν την αναγκαιότητα και τα οφέλη από την ενεργειακή μετάβαση των οικονομιών τους. Παρά τις αδήριτες θηριωδίες των στρατευμάτων στο έδαφος μιας γειτονικής χώρας του, ο Πούτιν ήρθε να ταράξει για τα καλά τα λιμνάζοντα ενεργειακά ύδατα του δυτικού κόσμου, με την πολιτική που ασκεί στον τομέα της ενέργειας.

Ατομική και συλλογική αδράνεια χρόνων έρχεται να διασαλευθεί από τις ενεργειακές κινήσεις και τους ενεργειακούς αντιπερισπασμούς του αυταρχικού καθεστώς Πούτιν. Πρόκειται για μια από τις μορφές που λαμβάνει ενίοτε η λεγόμενη «ειρωνεία της Ιστορίας». 

Ωστόσο, έστω και κατά τρόπο ιστορικά ειρωνικό, η ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία, η ενεργειακή πολιτική της Ρωσικής Ομοσπονδίας και το εμπάργκο – απάντηση των Δυτικών στον ενεργειακό τσαμπουκά της αυταρχίας Πούτιν οδηγούν σε αύξηση της τιμής των ορυκτών καυσίμων. 

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Η ενεργειακή κρίση, η συναφής πληθωριστική κρίση, η συνεπαγόμενη αύξηση των τιμών σε βασικά αγαθά και η επακόλουθη μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών αποτελούν πηγή αναστοχασμού και ανάληψης πρωτοβουλιών. 

Επί δεκαετίες, είμασταν εθισμένοι στην υπερεκμετάλλευση ορυκτού πλούτου, χωρίς τις αναγκαίες περιβαλλοντικές μέριμνες και εγρηγόρσεις. Η αλόγιστη σπατάλη ενέργειας μαρτυρούσε κοινωνίες δίχως τις απαραίτητες ενεργειακές προτεραιότητες..

Η σημαντική αύξηση της τιμής της ενέργειας θα αναδιατάξει τον ενεργειακό χάρτη της Δύσης. Η αγορά ενός νέου οχήματος δεν θα είναι απλά και μόνο μια καταναλωτική απόλαυση ή και μια επίδειξη οικονομικού πλούτου, αλλά και μια ευκαιρία για συνολικότερο προβληματισμό. Θα προωθήσουμε ήπιους τρόπους κινητικότητας.

Η ενεργειακή υγιεινή των κτιρίων θα είναι οικονομικά συμφέρουσα και η αντικατάσταση των θερμαντήρων ορυκτών καυσίμων με αντλίες θερμότητας… άνευ λόγου. Η εξοικονόμηση ενέργειας θα είναι οικονομική προτεραιότητα για όλους και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα γίνουν επιτέλους ανταγωνιστικές.

Από τη (σημαντική) αυτή άποψη, οφείλουμε οι λαοί της Ευρώπης και της Αμερικής να μην φανούμε αγνώμονες, αλλά να βρούμε το ψυχικό σθένος να ευχαριστήσουμε τον αυταρχικό Πρόεδρο, ο οποίος, εξάλλου, δεν φαίνεται να επαναχαράσσει την ενεργειακή πολιτική της χώρας του, αλλά ούτε και να μακροημερεύει επί μακρόν ακόμη στο Κρεμλίνο.