Δεν θα πατήσει το κουμπί ο Πούτιν

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τα κεφάλια ορισμένων πολιτικών επιστημόνων – διεθνολόγων, ειδικευμένων σε ζητήματα γεωπολιτικής, με το ίδιο πάντοτε ερώτημα: Εάν και πότε θα πατήσει το κουμπί των πυρηνικών ο Πούτιν. Το ερώτημα είχε ξεθωριάσει για ένα αξιοπρόσεκτο χρονικό διάστημα λόγω των στρατιωτικών πληγμάτων που δέχθηκε ο ρωσικός στρατός, αλλά επανέρχεται διά της τεθλασμένης. Μήπως, δηλαδή, οι νίκες, που έχουν καταφέρει οι Ουκρανοί, «επιταχύνουν» την ιδέα της χρήσης πυρηνικών όπλων από την πλευρά των Ρώσων.

Αν εξετάσει κάποιος την εξέλιξη του πολέμου σε αυτές τις εκατό ημέρες, οι Ουκρανοί, έως τώρα, νίκησαν στις μάχες του Κιέβου και του Χαρκόβου, αναγκάζοντας τους Ρώσους σε υποχώρηση. Επίσης, πέρα από κάθε ελπίδα, αμύνθηκαν σθεναρά στην Μαριούπολη. Αν οι Ρώσοι δεν αναθεωρήσουν δραστικά τους στόχους τους και δεν υποχωρήσουν άμεσα σε θέσεις που μπορούν να υπερασπιστούν εύκολα, θα κινδυνεύσουν με κατάρρευση, αφού και μεγάλο μέρος του στρατού τους, κάπου το 1/3 σύμφωνα με τις σχετικές εκτιμήσεις, έχει καταστραφεί, το υπόλοιπο δεν δείχνει ιδιαίτερα διατεθειμένο να πολεμήσει, ενώ και στο εσωτερικό της ρωσικής κοινωνίας έχει αρχίσει να εκδηλώνεται η κριτική σχετικά με τις ικανότητες, διοικητικές και πολεμικές, της παρούσας στρατιωτικής ηγεσίας.

Σε αυτό το κρίσιμο σημείο υπεισέρχεται και ο ρόλος της Δύσης. Η Δύση δεν έχει πολλά περιθώρια επιλογών, παρά τους φόβους ορισμένων για πιθανή χρήση πυρηνικών από το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Πούτιν. Η Δύση δεν έχει άλλη εναλλακτική από το να συνεχίζει να κάνει αυτό που κάνει. Είδαμε πού μας οδήγησε η υποχωρητικότητα όταν η Ρωσία εισέβαλε στη Γεωργία και κατέλαβε την Κριμαία και το Ντονμπάς.

Οι νταήδες δεν σταματάνε με τα λόγια. Σταματάνε όταν ξέρουν ότι θα υποστούν τη βία που προκαλούν. Αν οι Ρώσοι θέλουν να καταστρέψουν τη γη, μπορούν να το κάνουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς οι δυτικοί θα πρέπει να τους ανεχόμαστε να εισβάλουν όποτε και όπου θέλουν και να χρηματοδοτούν κάθε διχαστική φωνή σε όλο τον κόσμο. Δεν το πράξαμε ούτε επί Σοβιετικής Ένωσης, όταν λανθασμένα εκτιμούσαμε ότι επρόκειτο για υπερδύναμη.

Κι ακόμη, καλό είναι να μην λησμονούμε ότι αυτό που διαδραματίζεται σήμερα έχει ιστορικό προηγούμενο. Το ίδιο έκαναν οι Ρώσοι και οι Κινέζοι στην Κορέα και το Βιετνάμ. Το ίδιο και οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Και στις τρεις περιπτώσεις, κανένας δεν απείλησε με πυρηνικά.

Η ιστορία έχει δείξει ότι, ακόμα και κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, οι Ρώσοι στρατιωτικοί αρνήθηκαν να πατήσουν το κουμπί που θα φέρει το τέλος του κόσμου. Ακόμα και σήμερα, δεν αρκεί να αποφασίσει ο Πούτιν να ξεκινήσει πυρηνικό πόλεμο. Πρέπει να εκτελέσει τις διαταγές του μια ολόκληρη αλυσίδα ανθρώπων. Και αυτοί οι άνθρωποι της διοίκησης και του στρατού δεν θα το έπρατταν. Για αυτόν τον λόγο, ακόμα και ο Πούτιν δεν θα τολμήσει να δώσει τέτοια διαταγή, αφού είναι πιθανότερο ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε το τέλος του στην διεθνή σκηνή ως σημαντικού παράγοντα, με κύρος και με ένα βαθμό αποδοχής, που βαίνει μειούμενη.