Ο ριψοκίνδυνος Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πολιτικός, που, εμπράκτως, έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται να αναλαμβάνει ρίσκα και, μάλιστα, ρίσκα με υψηλό δείκτη αβεβαιότητας για τον ίδιο και το κόμμα του οποίου ηγείται συνολικά. Έχοντας ουσιαστικά μπει στην τελική ευθεία προς τις εθνικές εκλογές, που δεν μπορούν, συνταγματικά, να διενεργηθούν παρά μέσα στον επόμενο χρόνο, ο Α. Τσίπρας παίρνει το αρχηγικό του όπλο και δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη, ερχόμενος αντιμέτωπος όμως με σημαντικά εμπόδια.

Το πρώτο από αυτά το ξέρει καλά, το έχει προσωπικό βίωμα, το κουβαλά σαν πολύτιμη πολιτική εμπειρία. Πρόκειται για την γραφειοκρατική υποκατάσταση του πολιτικού. Η υποκατάσταση της πολιτικής λειτουργίας από τη γραφειοκρατική διευθέτηση είναι μια τάση που διαχέεται σε όλες τις αρθρώσεις της κοινωνίας. Η επέκταση της κομματικοποίησης συρρικνώνει τους χώρους της κοινωνικής αυτονομίας, απονευρώνει συμμετοχικές διαδικασίες, εγκλωβίζει συλλογικές πρωτοβουλίες και προλειαίνει το έδαφος για την αλαζονεία, που είναι ο χειρότερος των προεδρικών συμβούλων.

Το δεύτερο εμπόδιο είναι συναφές με το πρώτο και ο Αλέξης Τσίπρας, φαίνεται να το υπερπηδά με σχετική ευκολία, αφού αναφέρεται στο εσωκομματικό παίγνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως συνασπισμός ετερόκλητων κοινωνικών δυνάμεων και ως πολιτική συνάθροιση πολιτικών ρευμάτων με διαφορετικές αφετηρίες, ήταν εξαρχής πεδίο ανταγωνισμών. Ο πρόσφατος, όμως, υποβιβασμός συλλογικών πολιτικών λειτουργιών οδήγησε – εκ νέου – στη διαμόρφωση ενός παράπλευρου πλέγματος σχέσεων επιρροής, οι οποίες έχουν ως σημείο αναφοράς τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω του ηγεμονικού και αποφασιστικά καθοριστικού ρόλου του.

Ο ρόλος αυτός εδράζεται στην ειδική σχέση που υφαίνει ο Αλέξης Τσίπρας με το εκλογικό σώμα. Μια σχέση ευθεία, που δεν διέρχεται, όμως, μέσα από την κομματική οργάνωση. Εδώ, το ζήτημα γίνεται λεπτό για τον Α. Τσίπρα, διότι προσωποποιεί το πολιτικό παιχνίδι, όπως επιθυμούσε εδώ και καιρό, αλλά στον υπέρτατο βαθμό, γεγονός που εγκυμονεί κινδύνους για την πολιτική του πορεία. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης νοείται, και πάλι, ως μια τριγωνική σχέση μεταξύ του Προέδρου, της εκλογικής βάσης και του κομματικού μηχανισμού.

Το τρίτο από τα προσωπικά εμπόδια, που καλείται να αφήσει πίσω του ο Α. Τσίπρας, έχει να κάνει με τα περιεχόμενα των πολιτικών προτάσεών του, αυτών που θα τον διαφοροποιήσουν τόσο σε σχέση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο και συγκριτικά με τους υπόλοιπους χώρους της ευρύτερης αριστεράς. Ο Τσίπρας διαπρέπει στην καταγγελία του φιλελευθερισμού, που προασπίζεται σθεναρά ο Κ. Μητσοτάκης, και προσδοκά σε ελάχιστα εκλογικά οφέλη από τον παγερό μαρξισμό – λενινισμό του Περισσού.

Ο βασικός αντίπαλός του είναι ο ανερχόμενος Νίκος Ανδρουλάκης και η σοσιαλδημοκρατική πρόταση που κομίζει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Έως τώρα, όμως, ο Α. Τσίπρας προτιμά τη γενικόλογη αναφορά στον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Καλείται να αρχίσει να καταθέτει μπλοκ μεταρρυθμιστικών πολιτικών προτάσεων, που θα του προσδώσουν πρόσθετο πολιτικό κύρος και πρόσθετο προσωπικό αρχηγικό εκτόπισμα.

Θα μπορούσε κάποιος, εύλογα και καλοπροαίρετα, να προσθέσει και τις εσωκομματικές αντιπολιτευτικές κινήσεις στα προαναφερόμενα εμπόδια. Εδώ, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν παίζει μόνος του, οι εσωκομματικοί πολιτικοί αντίπαλοι και, ιδίως, οι επίδοξοι δελφίνοι χαράσσουν την δική τους στρατηγική και περιμένουν με το όπλο παρά πόδα. Το χρηματιστήριο πολιτικών στελεχών της Κουμουνδούρου λειτουργεί πλήρως, με ορισμένους να προωθούνται και με άλλους να ξεμένουν από δυνάμεις. Ο Α. Τσίπρας είναι, όμως, αποφασισμένος να πάρει το παιχνίδι πάνω του, ενεργοποιώντας τον κομματικό πατριωτισμό των εκλογέων και υποβιβάζοντας έτσι τις εσωκομματικές αντιπολιτευτικές κινήσεις.