Μητσοτάκης: Η αυτονόητη διεθνοποίηση

Ούτε μαξιμαλιστικές μεγαλοστομίες, ούτε αναζήτηση του «ταξικού αδερφού» μας στην εδαφική επικράτεια του γείτονα. Το βήμα, που επιλέγουμε ως συνταγματικά οργανωμένη πολιτική κοινότητα που συμμετέχει στους διεθνείς οργανισμούς και στο δυτικό σύστημα ασφαλείας, είναι το αυτονόητο βήμα της διεθνοποίησης της συνεχιζόμενης διένεξης που προκαλεί η τουρκική πλευρά.

Η αντίδραση της εφημερίδας, που πρόσκειται ανοικτά πλέον στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην προσπάθεια που καταβάλλει ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι ακατανόητη. Προφανώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί και, με μια έννοια, οφείλει να διεθνοποιήσει την διένεξη που τροφοδοτεί ο αποχαλινωμένος πλέον Ερντογάν.

Η επίλυση  μιας διένεξης μεταξύ αντιτιθέμενων χωρών μπορεί να επέλθει και διά της ειρηνικής οδού. Και στις μεθόδους της ειρηνικής διευθέτησης μιας διένεξης συμπεριλαμβάνονται, εκτός από την διαιτησία, την διαπραγμάτευση, τον δικαστικό διακανονισμό και τη μεσολάβηση, και η αναφορά σε υπερεθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.

Η γραμμή αυτή ακολουθείται από τον Κ. Μητσοτάκη τις τελευταίες εβδομάδες και έχει ευαισθητοποιήσει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον Γάλλο Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν και τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών μέσω σχετικής επιστολής, με επόμενο πιθανό «σταθμό» την συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον Αμερικανό Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν στο πλαίσιο της Συνόδου της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Αυτό που θα μπορούσε να προστεθεί ως όπλο στη φαρέτρα των επιχειρημάτων μας δεν είναι βέβαια η εκφορά αφορισμών και λεονταρισμών ή, πολύ περισσότερο, η αναφορά στην ελληνοτουρκική εργατική – ταξική αλληλεγγύη.

Πιο ειδικά, εύλογη προσδοκία και ελπίδα είναι η ύπαρξη συγκεκριμένων χαρτών, οι οποίοι να οριοθετούν τα σύνορά μας, να διασφαλίζουν ακόμη περισσότερο την εδαφική μας ακεραιότητα και να τεκμηριώνουν έτι περαιτέρω το δικαίωμα της Χώρας μας για επέκταση των χωρικών υδάτων μας από τα έξι στα δώδεκα μίλια.

Στην περίπτωση αυτή, είναι πιθανόν να χάνουμε ως έθνος σε συναισθηματικά φορτισμένες επιδείξεις ταξικής συμπαράστασης ή σε φιλοπόλεμες ιαχές, αλλά είναι βέβαιον ότι μας καθιστούν ακόμη πιο πειστικούς συνομιλητές με πρωταγωνιστικούς διεθνείς παράγοντες. Αυτό απαιτεί πολιτικό που να πατά στη γη και με τα δύο πόδια του, όπως έχει αποδείξει ότι είναι η περίπτωση του Πρωθυπουργού έως τώρα τουλάχιστον.