Γαλλία: Ψηφιακή πολιτική κατά της αποχής

Την αρκετά υποτονική εκστρατεία ακολούθησε ένα ρεκόρ αποχής, που ενεργοποιεί ήδη τα κομματικά επιτελεία προς νέες μορφές πολιτικής συμμετοχής, με πρώτη την ψηφιακή πολιτική με την οποία φαίνεται ιδιαίτερα εξοικειωμένη η νεολαία.

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των βουλευτικών εκλογών έθεσαν τους όρους για μια εκλογική μονομαχία εν όψει του δεύτερου γύρου ανάμεσα στη Νέα Λαϊκή Οικολογική και Κοινωνική Συμμαχία υπό τον αειθαλή Μελανσόν και του μπλοκ του μακρονισμού. Η παραδοσιακή γκωλική – δημοκρατική δεξιά έφτασε σε αξιοπρεπή εκλογική καταγραφή και, πιθανώς, να μπορεί να σχηματίσει τη δική του αυτοδύναμη κοινοβουλευτική ομάδα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου οδηγούν σε μονομαχία μεταξύ της προεδρικής πλειοψηφίας και του νεοπαγούς αριστερού σχηματισμού, αν και δεν είναι λίγοι εκείνοι που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου αναφορικά με το ποσοστό εκλογικά αποχής, που έφθασε στο ιστορικό υψηλό του 52,49%.

Το ρεκόρ αυτό δείχνει ότι περισσότεροι από τους μισούς πολίτες θεωρούν ότι οι θεσμοί δεν είναι χρήσιμοι απέναντι στις τρέχουσες κρίσεις. Καταγράφεται αναμφίβολα μια κόπωση των πολιτών, η οποία φαίνεται ότι έχει να κάνει με την εκτίμηση, εσφαλμένη ή ορθή, ότι πρώτη και επείγουσα προτεραιότητα της πολιτικής τάξης είναι η προσωπική τους επιβίωση στην πολιτική σκηνή και ότι αγωνίζονται περισσότερο για την καριέρα τους παρά για το συλλογικό συμφέρον, κάνει πολύ κακό στη δημοκρατία. Αυτή η υποβάθμιση της δημόσιας εικόνας των πολιτικών αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις μεταξύ των νέων, οι οποίοι αποδεικνύονται «πρωταθλητές» στην αποχή από τις κάλπες.

Η ψηλή αποχή των νέων ανθρώπων συνυφαίνεται με τη θεαματική άνοδο της ψηφιακής κουλτούρας.  Οι νέοι ζουν σε μια ψηφιακή κουλτούρα. Λίγοι είναι, επί παραδείγματι, οι νέοι που παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις ή παρακολουθούν όπερα. Το στοίχημα για τα κομματικές δυνάμεις τίθεται με όρους αξιοποίησης του διαδικτύου και, ιδίως, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνο της ευκολίας για τα πολιτικά κόμματα. Να μετατρέψουν δηλαδή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε κοινότητες και σε υποκουλτούρες ηθικής απαξίωσης του πολιτικά διαφορετικού και σε δολοφονίες χαρακτήρα των διαφορετικά σκεπτόμενων.

Σε αυτήν την τελευταία περίπτωση, είναι εξαιρετικά πιθανόν, αντί να επιτευχθεί η ενίσχυση, η ψηφιακού τύπου ενίσχυση της εκλογικής συμμετοχής των νέων ανθρώπων, να υποβιβασθεί περαιτέρω η σφαίρα της πολιτικής σε αρένα ανελέητων προσωπικών επιθέσεων.