Γιατί ενθουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ με τον δεύτερο Μελανσόν;

Ο Πρόεδρος Μακρόν κατάφερε να επικρατήσει τελικά στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών και περιμένει την επόμενη Κυριακή, όταν, με τη συνδρομή της ρεπουμπλικανικής δεξιάς των γκωλικών, αναμένεται να κατακτήσει και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Παρά ταύτα, το προεδρικό στρώμα του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να υποδεχθεί περιχαρώς την εκλογική καταγραφή των NUPES (Νέα Λαϊκή Οικολογική και Κοινωνική Ένωση) και του, τροτσκιστικών καταβολών, σοσιαλιστή Μελανσόν.

Στο βάθος της σχετικής πολιτικής συλλογιστικής εντοπίζεται η ίδια άρνηση, με βάση την οποία «πας μη μαρξιστής βάρβαρος». Ο Μακρόν δεν έκρυψε ποτέ την φιλελεύθερη ιδεολογική ταυτότητά του, οι αξιοπρεπείς Ρεπουμπλικανοί δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να αποκρύψουν το ιδεολογικό και πολιτικό περίγραμμά τους ως του φορέα της δημοκρατικής ευρωπαϊστικής κεντροδεξιάς, που δεν συντηρείται πολιτικά από τις δάφνες του Ζακ Σιράκ αλλά που κοιτάζει κατάματα τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές προκλήσεις της εποχής μας, τόσο σε εθνικό όσο και σε υπερεθνικό επίπεδο. Δεν έκρυψαν το θετικό ιδεολογικό πρόσημό τους στον Φιλελευθερισμό και τον Δυτικισμό, γεγονός ασύγγνωστο για το νεομαρξιστικό ιερατείο.

Αυτό επιμένει να εκφράζεται αρνητικά, προβαίνοντας σε αυθαίρετες και θεωρητικά ευτράπελες εξισώσεις, σύμφωνα με τις οποίες «φιλελευθερισμός = συντηρητισμός = ιδεολογία της αστικής τάξης». Copy paste, δηλαδή, από λόγους του Ιωσήφ Στάλιν, τα βασικά κείμενα του οποίου είναι αμφίβολο αν οι περισσότεροι από αυτούς έχουν μελετήσει.

Τούτα τα ιδεολογήματα της άρνησης δεν συνοδεύονται από το κυνήγι για χίμαιρες κοινωνικής δικαιοσύνης, απολύτου ισότητας και ολιστικής περιβαλλοντικής ισορροπίας. Ούτε οι ίδιοι τα πιστεύουν πια, ούτε και οι εναπομείναντες αφοσιωμένοι φίλοι τους.

Ο πολιτικός λόγος τους δεν συμπληρώνεται, πλέον, ούτε από την άρνηση της παγκοσμιοποίησης και των «παγκοσμιοποιητών». Για περίπου δύο δεκαετίες, πορεύθηκαν με την άρνηση της διεθνοποίησης μεγάλου μέρους της εμπορικής και οικονομικής δραστηριότητας, της ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων διεθνών οργανισμών, της επέκτασης του υποδείγματος της πλουραλιστικής δημοκρατίας. Ο πυρηνικός όλεθρος δεν ήρθε, η ηθική συνείδηση των ανθρώπων δεν λοβοτομήθηκε, ενώ και οι ίδιοι εξοικειώθηκαν πλήρως με την άνεση της εξ αποστάσεως εργασίας, τη χρήση του πανούργου Internet, τις υπηρεσίες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και τα ποικίλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Απέμεινε η άρνηση του αιτήματος για κοινωνική ευταξία, της προαγωγής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από τις δυνάμεις της τυφλής βίας, των δυνάμεων για τις οποίες η βία είναι πάντοτε η απάντηση, της προοπτικής της σταθερής ή ακόμη και της ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας, των πολιτικών θεσμών που ανέχονται και αποδέχονται ακόμη και τις πολιτικές δυνάμεις που εργάζονται για την ανατροπή τους.

Η νίκη του μακρονισμού ήταν οριακή, την Κυριακή που μας πέρασε. Ήταν όμως νίκη και νίκη τρικυμιώδης, αφού οι είκοσι χιλιάδες ψήφοι που έγειραν την πλάστιγγα υπέρ της προεδρικής πλειοψηφίας προέρχονται από εργατικά και μεσοαστικά στρώματα, που, τελικά, επέλεξαν την οδό της δημιουργικής αναζήτησης από αυτήν της αποδομητικής άρνησης.