Ο πόλεμος των 3 ημερών γίνεται 113 ημερών

Σε ελάχιστες ώρες η δέσμευση της αυταρχίας Πούτιν για μια σύντομη πολεμική επιχείρηση, που δεν θα ξεπερνά σε διάρκεια τις τρεις ημέρες, κλείνει εκατόν δεκατρείς ημέρες σφοδρών πολεμικών αντιπαραθέσεων με βαριές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και σε στρατιωτικό εξοπλισμό, που έρχονται να ανατρέψουν πλήρως τα αρχικά προγνωστικά, τα οποία προέβλεπαν σίγουρη και άνετη επικράτηση του Κρεμλίνου, και να θέσουν υπό αμφισβήτηση νύξεις περί έντιμου συμβιβασμού με τον Βλαδίμηρο του Κρεμλίνου.

Η Ρωσία υποτίμησε τον δυτικό παράγοντα και, κυρίως, τη δυνατότητα παροχής βοήθειας προς τον λαό και τις αρχές της Ουκρανίας. Το ΝΑΤΟ επιλήφθηκε άμεσα της θλιβερής πολεμικής επίθεσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση καταδίκασε τούτο τον απρόκλητο εδαφικό επεκτατισμό, οι κυβερνήσεις των εθνικών κρατών της Γηραιάς Ηπείρου αναζήτησαν άμεσα εναλλακτικές πηγές ενέργειας και οι λαοί της Ευρώπης διαδήλωσαν αυθόρμητα υπέρ του ουκρανικού λαού.

Ακόμη, η Ρωσία, αλλά και σε σημαντικό βαθμό και ο δυτικός κόσμος, δεν έλαβαν σοβαρά υπ’ όψη τα ψυχικά αποθέματα αντίστασης του ουκρανικού λαού. Το φιάσκο της προσπάθειας κατάληψης του Κιέβου, οι υποχωρήσεις στον δυτικό τομέα, η καταβύθιση της «Μόσχα» στα βάθη της Μαύρης Θάλασσας είναι μερικά από τα ιστορικά, αιματοβαμμένα στιγμιότυπα της αντίστασης του λαού της Ουκρανίας στον νεοιμπεριαλισμό του τραμπούκου του Κρεμλίνου.

Πλέον, το καθεστώς Πούτιν καλείται, παρά τις απώλειες σε ζωές και σε στρατιωτικό εξοπλισμό, να επενδύσει περισσότερα ποσά για τη συντήρηση της πολεμικής μηχανής του, προκειμένου να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες για τη διάσωση των όποιων προσχημάτων της ήττας του.

Κι όμως, ενώ το αυταρχικό καθεστώς του Κρεμλίνου βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο από άποψης γεωπολιτικής και οικονομικής, ορισμένες φωνές, μεμονωμένες αλλά υπαρκτές, καλούν σε αποφυγή της ταπείνωσης της Ρωσίας, δηλαδή κυρίως του δικτάτορα Πούτιν, παρά το αντικειμενικό γεγονός ότι αυτός δεν έχει καταφέρει παρά να ελέγξει στρατιωτικά ένα ποσοστό της τάξεως του 18 – 19% του ουκρανικού εδάφους.

Το νεοπαγές μέτωπο των Σολτς, Μακρόν και Ντράγκι  κινείται πάνω στις ράγες της προώθησης μιας στρατηγικής αναγνώρισης των περιορισμένων εδαφικών κατακτήσεων του Πούτιν και έντιμης συνεργασίας μαζί του.

Ενδεχόμενη, όμως, υιοθέτηση αυτής της στρατηγικής προσέγγισης δεν θα επέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα για δύο κυρίως λόγους.

Ο πρώτος από αυτούς έγκειται στο ότι αυτή θα λειτουργούσε στην πράξη προσβλητικά για την ηρωική αντίσταση που έχει επιδείξει ο δοκιμαζόμενος λαός της Ουκρανίας. Και οι πρόσφατες δηλώσεις του Πρόεδρου Ζελένσκι στο πλαίσιο της ανταλλαγής απόψεων με τον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν καταδεικνύουν την εύλογη ουκρανική επιμονή στην άρνηση του εδαφικού ακρωτηριασμού των πάτριων εδαφών και στην υπόμνηση της γενναίας αντίστασης.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το ότι ο υψηλός συνομιλητής δεν είναι παρά ένας αρνητής κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας, ένας στυγνός δικτάτορας, με ρόλο νταή και με μεθόδους mafia. Πρόκειται δηλαδή για έναν αποκομμένο από την ψηλαφητή πραγματικότητα δικτάτορα. Όπως μαρτυρούν και ο έως τώρα βίος και πολιτεία του, δεν θα έχει, αύριο, κανέναν ενδοιασμό να συνεχίσει το ευάρεστο έργο του της καταστρατήγησης του διεθνούς δικαίου και της δολοφονίας αμάχων.