Συγκρίνοντας ανόμοιες περιπτώσεις

Η ανάλυση είναι ενδιαφέρουσα: το σύγχρονο Κέντρο δεν είναι παρά ένα προσχηματικό φύλλο συκής για την προώθηση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Κατά συνέπεια, συνεχίζει η ανάλυση, η χθεσινή αποτυχία Μακρόν είναι, κατ’ αναλογίαν, προάγγελος της εκλογικής αποτυχίας του Μητσοτάκη. Εκτός από ενδιαφέρουσα, η ανάγνωση αυτή είναι όμως και, κατά βάθος, απλοϊκή.

Η ιδεολογική εγγύτητα είναι, βέβαια, αναντίρρητη ανάμεσα στον Γάλλο Πρόεδρο και τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Αμφότεροι δηλώνουν εκπρόσωποι του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού Κέντρου. Αμφότεροι ασπάζονται τον οικονομικό φιλελευθερισμό, τον κοινοβουλευτισμό, την ευρωπαϊκή προοπτική, την αναφορά στην Ατλαντική Συμμαχία, τη διεθνή νομιμότητα, χωρίς, όμως, όλα αυτά να σημαίνουν καθολική σύμπτωση απόψεων και κοινά κομματικά – πολιτικά συστήματα.

Έτσι, ο Μητσοτάκης δεν αυτοκαθορίστηκε ποτέ ως νεοφιλελεύθερος, ούτε υποστήριξε ποτέ ότι γενέθλιος τόπος του φιλελευθερισμού είναι τα δοκίμια του Χάγιεκ και ολοκλήρωσή του οι θεωρητικές επεξεργασίες του Νόζικ. Και μάλλον φειδωλότητα διακρίνεται στην προώθηση φιλελεύθερων αλλαγών στην οικονομία και στο διοικητικό υποσύστημα της κρατικής εξουσίας. Κι ακόμη, μεταρρυθμίσεις, που θα μπορούσαν à la limite να εκληφθούν ως νεοφιλελεύθερες, έχουν δρομολογηθεί και εφαρμοσθεί προ πολλού από σοσιαλδημοκρατικές κεντροαριστερές κυβερνήσεις άλλων χωρών, όπως είναι, λόγου χάριν, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, ο περιορισμός του ευρύτερου δημοσίου τομέα, η σύνδεση ενός μέρους της πανεπιστημιακής έρευνας με την αγορά εργασίας.

Επιπλέον,  ο μακρονισμός αναπτύχθηκε και εξακολουθεί να αναπτύσσεται σε ένα κομματικό σύστημα που οδεύει προς τον τριπολισμό, με τον κεντρώο Μακρόν και τον σχηματισμό του να καταλαμβάνει τον κεντρώο και ενδιάμεσο χώρο του κομματικού συστήματος και με δύο ριζοσπαστισμούς να ανθούν στα δεξιά και στα αριστερά του.

Επίσης, ο σημερινός Πρωθυπουργός έχει κατορθώσει εγκαίρως να ενεργοποιήσει και να αξιοποιήσει, στο μέτρο του δυνατού, όλα τα οργανωμένα μέλη και τα στελέχη, ανεξαρτήτως επιμέρους ιδεολογικών αναφορών. Κεντρώοι, κεντροδεξιοί και δεξιοί συμμετέχουν στην κοινή προσπάθεια υποστήριξης του κυβερνητικού έργου και του Πρωθυπουργού προσωπικά. Δεν υπάρχει περίπτωση κομματικού στελέχους που να προτάσσει και να ιεραρχεί ως σπουδαιότερη την αναφορά σε ένα ρεύμα ιδεών και κύκλο προσώπων πάνω από τη σημερινή, δημοκρατικά εκλεγμένη, κομματική ηγεσία. Κανένας δεν δηλώνει, για παράδειγμα, πρώτα φιλελεύθερος ή πρώτα συντηρητικός και μετά μέλος της Νέας Δημοκρατίας. Κι αυτό είναι ένα επίτευγμα, το οποίο πρέπει να πιστωθεί, πρώτα και κύρια, στη σημερινή ηγεσία της ΝΔ, που έχει επίγνωση του γεγονότος ότι αυτή είναι – από το μακρινό 1974 – το κομματικό υποκείμενο της κεντροδεξιάς στον τόπο.

Συνεπώς, η ερμηνευτική ανάγνωση, που θέλει την χθεσινή ήττα Μακρόν προανάκρουσμα μελλοντικής εκλογικής ήττας του Μητσοτάκη, μάλλον ευσεβείς πόθους εκφράζει παρά αρθρώνεται γύρω από στέρεα, αντικειμενικά δεδομένα.