Η «Ορμπανική» Ένωση που ονειρεύεται ο Ερντογάν

Με την Ευρωπαϊκή Ένωση να βρίσκεται ανάμεσα σε μια ενεργειακή και υγειονομική κρίση, και την Ανατολή με χώρες όπως η Τουρκία να ετοιμάζεται να «παίξει τα ρέστα της», ουδείς μπορεί μετά βεβαιότητας να προβλέψει το τι μέλλει γενέσθαι για τη Γηραιά Ήπειρο, εκτός από τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που με σταδιακά και προσχεδιασμένα βήματα υλοποιεί αυτό που από το 2000 είχε ονειρευτεί. Την εξάπλωση του νεο-Οθωμανισμού και την Ισλαμοποίηση της Ε.Ε

Βέβαια, στη προσπάθεια αυτή συνηγόρησαν αρκετοί παράγοντες όλα αυτά τα χρόνια, όπως η αποτυχημένη εκστρατεία – φιάσκο των Αμερικανών στο Αφγανιστάν, η ελλιπής απάντηση εκ των υστέρων της Ε.Ε στο ζήτημα της Λιβύης, η άνοδος της μετανάστευσης και φυσικά η οικονομική κρίση. Γεγονότα που με απόλυτη μαεστρία έχει εκμεταλλευτεί ο Ερντογάν για να επιβάλει τις θέσεις του σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο.

Άλλωστε, μόνο ως νίκη παρουσιάζετε κάθε φορά στο εσωτερικό της Τουρκίας οι δηλώσεις του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ κ.Στόλτενμπεργκ, καθώς δεν έχει μπει καν στον κόπο ο έμπειρος διπλωμάτης να κρύψει την πολιτική των ίσων αποστάσεων ακόμη και σε κραυγαλέες παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου από τη Τουρκία.  Ίσως από την άλλη ο κ. Στόλτενμπεργκ να εκπροσωπεί το βαθύ Αμερικανικό λόμπι που όλα αυτά τα χρόνια διακατέχετε από φοβίες και διστακτικότητα απέναντι σε μια Τουρκία, που κορυφαίοι διπλωματική αναλυτές θεωρούν ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτε περισσότερο από άμμο και σκόνη στην ήδη ξεθωριασμένη πολιτική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή.

Από την άλλη βέβαια, η Τουρκία κατανοώντας την έλλειψη ηγεσίας από πλευράς Ατλαντικού μιας τόσο ο Τραμ, όσο και ο Μπάιντεν δεν δείχνουν ουσιαστικά σημάδια ηγετικών πρωτοβουλιών, φανερώνει μέρα με την ημέρα, ολοένα και περισσότερα στοιχεία των σχεδίων της.

Η διαχρονική απόπειρα για Ευρωπαϊκή πορεία

Δεν είναι κρυφό μυστικό, ότι όλα αυτά τα χρόνια παρουσίας του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε διεθνή φόρα, αλλά και σε διασκέψεις, έχει μια σταθερή προτίμηση στο να αναφέρει την ευρωπαϊκή πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η Τουρκία, και για το πόσο αδικημένη είναι σε τελική ανάλυση η χώρα του από τις διεθνές και παγκόσμιες συμμαχίες. Αρέσκεται ο Τούρκος Πρόεδρος στο να βρίσκει, εντοπίζει, αλλά και πολλές φορές να δημιουργεί εχθρούς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια και ο ίδιος ο Ερντογάν έχει βάλει τα χεράκια του και έχει βγάλει τα ματάκια του που λέει και η λαϊκή ρήση. Διότι, δεν μπορείς να απαιτείς να σε δεχθούν τα ευρωπαϊκά κράτη ως ισότιμο μέλος, όταν διαχρονικά και με επίμονή παραβιάζεις κάθε κυριαρχικό δικαίωμα του γειτονικού σου κράτους, της Ελλάδας. Δεν μπορεί να πλημμυρίζεις την Ε.Ε με εκατομμύρια μετανάστες παράνομους και μη, δεν γίνεται να εκβιάζεις τη γερμανική πολιτική σκηνή με τους εκατομμύρια Γερμανούς πολίτες στα χαρτιά, αλλά τούρκους στη συνείδηση. Πολλά δεν πρέπει να κάνει η Τουρκία, αλλά στο τέλος της ημέρας, όχι μόνο γίνονται, αλλά υιοθετούνται και ως κάτι φυσιολογικό, ως κάτι που κανείς δεν πρέπει να αντιδράσει.

Ευτυχώς για τη χώρα μας, διαχρονικά αντιδρά και θέτει διπλωματικά εμπόδια στην είσοδο στην Ε.Ε μιας χώρας επίμονου αντιρρησία όπως αναφέρεται στο Διεθνές Δίκαιο. Μιας χώρας που δεν έχει όρια, δεν σέβεται τα όρια των άλλων, και επ’ουδενί  δεν θέλει να τα σεβαστεί, καθώς για εκείνη αποτελούν μια κουκκίδα μπροστά στις τεράστιες φιλοδοξίες της.

Η «Ορμπανική» Ένωση που ονειρεύεται ο Ερντογάν

Και δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση το γεγονός, ότι Ερντογάν και Όρμπαν αποτελούν την ίδια εικόνα ενός ίδιου νομίσματος. Δύο ξεθωριασμένες καρικατούρες που για έναν περίεργο τρόπο επιβιώνουν σε ένα ολοένα μεταλλασσόμενο διεθνές περιβάλλον. Αμφότεροι, εκτός από τις δηλώσεις υποστήριξης μοιράζονται και ένα ακόμη κοινό στοιχείο. Ο ένας εκ των δύο λειτουργεί ως ο «χρήσιμος ηλίθιος» για τον άλλον.

Ειδικότερα, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί, η διαρκής και επίμονη προσπάθεια της Ουγγρικής Κυβέρνησης να υπερασπίζεται τα τουρκικά συμφέροντα για μια ενδεχόμενη είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μιας και στα μάτια του Ερντογάν η απομονωμένη παρουσία εντός της Ε.Ε της Ουγγαρίας φαντάζει ως ιδανικός σύμμαχος ή αν θέλετε καλύτερα ο σύγχρονος Εφιάλτης για το τέλος της Ευρώπης.

Διότι ας μην γελιόμαστε. Μια ενδεχόμενη είσοδος στην Ε.Ε. μιας ακόμη ακραίας και λαϊκίστικης φωνής, θα έπληττε «θανάσιμα» τους σκοπούς, στόχους και φυσικά το μέλλον μιας πλήρους ενοποιημένης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αποτελεί Χρέος της Ε.Ε να συζητήσει σε ρεαλιστική βάση και με επιχειρήματα για το ποια Ευρώπη θέλουμε; Θέλουμε μια Ευρώπη ίσων ταχυτήτων που με Δημοκρατία η πλειοψηφία θα αποφασίζει; ή θέλουμε πολιτικούς σαν τον Ορμπαν και τον Ερντογάν που θα έρθουν «ως πρόβατα και θα καταλήξουν λύκος» για όσους τολμήσουν να σταθούν στο διάβα τους; Διότι εάν θέλουμε το πρώτο, οφείλουμε να πιέσουμε για κατάργηση του consensus και απαίτηση εκδημοκρατισμού της ΕΕ., αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι το δεύτερο σενάριο θα μας βρει όχι μόνο απροετοίμαστους, αλλά και διαιρεμένους.