Όταν η Αριστερά δουλεύει για την Λε Πεν

Η Μαρίν Λε Πεν, μια από τις μεγάλες νικήτριες των βουλευτικών εκλογών, προανήγγειλε ότι συγκροτεί και αναλαμβάνει την Προεδρία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των 89 βουλευτών, που εκπροσωπούν την πολιτισμική και την άκρα δεξιά στην Εθνοσυνέλευση. Οι απώτερες φιλοδοξίες της, όμως, έχουν χρονικό ορίζοντα τις επόμενες προεδρικές εκλογές, βοηθούσης και της αριστεράς.

Αναλαμβάνοντας η ίδια την προεδρία της ισχυρής κοινοβουλευτικής ομάδας της Εθνικής Συσπείρωσης, φαίνεται ότι έχει έναν ξεκάθαρο στόχο: να την χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο για την πολυπόθητη είσοδο στο Μέγαρο των Ηλυσίων σε πέντε χρόνια. Ο εκλογικός «σεισμός» της Κυριακής, που της έδωσε 89 βουλευτές, ενάντια σε κάθε προγνωστικό, ακολουθείται ήδη από πολιτικούς μετασεισμούς, οι οποίοι εξυπηρετούν τις προεδρικές φιλοδοξίες της.

Από το απόγευμα της Κυριακής οι υπόλοιπες κομματικές δυνάμεις αλληλοκατηγορούνται ως προς την ευθύνη για την εκλογική επιτυχία της Λε Πεν, βυθιζόμενες σε μια ανούσια δημόσια αντιπαράθεση και εκτόξευση αλληλοκατηγοριών ως προς τον κομματικό υπαίτιο του πολιτικού δεινού της γαλλικής πολιτικής ζωής.

Η δαιμονοποίηση της πολύπειρης πολιτικού, με τις αναντίρρητες ακροδεξιές καταβολές, είχε αρχίσει από την αριστερή πτέρυγα του κεντρώου μακρονικού σχηματισμού, αλλά κορυφώνεται πρωταρχικά από την ηγεσία, τα κορυφαία στελέχη και τους βουλευτές της ριζοσπαστικής αριστεράς, τα οποία επιδίδονται σε μια ιδιότυπη έκφραση «δημοκρατικότητας» και επίδειξη «προοδευτισμού», επιτιθέμενα μετωπικά εναντίον της επικεφαλής της Εθνικής Συσπείρωσης, που δείχνει να απολαμβάνει την – εκλογικά χρυσοφόρο – πολιτική ενοχοποίησή της σε μια χώρα που βιώνει ένα μετεκλογικό αλαλούμ.

Με την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων της κοινοβουλευτικής ομάδας, η Λε Πεν σκοπεύει, από την πλευρά της, να αξιοποιήσει στο έπακρον το κοινοβουλευτικό – δημοκρατικό προφίλ της, ενδυναμώνοντας ταυτόχρονα και την πολιτική αξιοπρέπεια του κομματικού της χώρου. Είναι ενδεικτικό ότι, βασιζόμενη στο νέο θεσμικό αξίωμά της, προτίθεται να διεκδικήσει την προεδρία της Επιτροπής Οικονομικών και μια από τις θέσεις των Αντιπροέδρων Εθνοσυνέλευσης.

Για τον Μελανσόν, τον επικεφαλής της «Ανυπότακτης Γαλλίας» και της νεοπαγούς NUPES, επιφυλάσσει τον πληβειακό, «πεζοδρομιακό» ρόλο των διεκδικητικών αιτημάτων των κοινωνικών κινημάτων, που δεν βλέπουν στο πρόσωπο της Λε Πεν τίποτε περισσότερο παρά την ακραία πολιτική έκφραση των αστικών κοινωνικοοικονομικών δυνάμεων. Η ίδια φαίνεται ότι είναι αποφασισμένη να ασκήσει συστηματική και προγραμματική κριτική στον φιλελεύθερο Μακρόν, κινούμενη όμως σταθερά εντός των θεσμικά προβλεπόμενων πλαισίων.

Οριακά, η Λε Πεν θα μπορούσε να απέχει ή ακόμη και να εγκρίνει ορισμένα κυβερνητικά νομοσχέδια, προκαλώντας την (σκόπιμη) «ομόθυμη κατακραυγή» του Μελανσόν και της ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα συνεχίζουν έτσι να εργάζονται για την ίδια και τους πολιτικούς σχεδιασμούς της.