Η Πολιτεία τιμά τη μνήμη του αγωνιστή της συμφιλίωσης

Την ερχόμενη Δευτέρα 27 Ιουνίου, στις 7:30μμ, στο Άλσος Μπακογιάννη, επί της οδού Δάφνης στο Ψυχικό πραγματοποιούνται, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, τα αποκαλυπτήρια του Παύλου Μπακογιάννη, ο οποίος έπεσε νεκρός μετά από άνανδρο χτύπημα της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη.

Και μόνον άνανδρα θα μπορούσαν να δολοφονήσουν έναν αγωνιστή οι αυτόκλητοι πιστολέρο, με τους πλούσιους διακηρυκτικούς λόγους και την επίσης άνετη ζωή. Γιατί ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος που δεν έμαθε να τα παρατάει και να το βάζει κάτω.

Και η αγωνιστικότητά του αποτυπώνεται σε όλο το βίο του: τα μαθητικά και εφηβικά του χρόνια, τα χρόνια των σπουδών του, την επαγγελματική του σταδιοδρομία σε τρεις διαφορετικούς χώρους.

Η (οικονομικά) ταπεινή προέλευσή του δεν τον έκανε να παραιτηθεί από την εκπλήρωση των ονείρων του και από την οριοθέτηση  στόχων στη ζωή του. Γεννημένος σε χωριό του Νομού Ευρυτανίας, ο μεγαλύτερος γιος του παπα – Κώστα βιώνει από μικρός τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της αγροτικής ζωής, στοιχείο που θα τον κάνει να επιμένει ακόμη πιο μαχητικά στη μετέπειτα ζωή του.

Ακολουθούν οι σπουδές και, ως ένα βαθιά πολιτικό ον, ο Μπακογιάννης επιλέγει να εγγραφεί στην τότε Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, από την οποία λαμβάνει το πτυχίο της Πολιτικής Επιστήμης. Δεν αναζητεί τον διορισμό στον δημόσιο τομέα και τον ήρεμο, καλοκουρδισμένο βίο του δημοσίου υπαλλήλου, αλλά, με ένα ελληνογερμανικό λεξικό και ένα μολύβι, όπως αφηγείται ο αδελφός του, Νίκος Μπακογιάννης, ταξιδεύει στην Γερμανία. Εκεί, ακολουθεί διδακτορικές σπουδές στα Πανεπιστήμια του Τύμπινγκεν και της Κωνσταντίας. Διηγήσεις της περιόδου για το πρόσωπό του ομιλούν για έναν εξαιρετικά φιλεργατικό ερευνητή, έναν εργάτη της φιλαναγνωσίας και της γραφής.

Είναι η στιγμή που αρχίζει να προδιαγράφεται ο ακαδημαϊκός κύκλος στην ζωή του Μπακογιάννη, με τις αναθέσεις των πρώτων διδασκαλιών στην Πολιτική Κοινωνιολογία και την Δημοσιογραφία. Γραπτά του για το κομματικό φαινόμενο και τις θεωρητικές παρακαταθήκες του Μίκελς και του Μόσκα έχουν αποδοθεί και στην ελληνική γλώσσα.

Παράλληλα, αρχίζει να ασχολείται με την δημοσιογραφία, αρχικά με τη μορφή της επιστημονικής υποστήριξης στη δημοσιογραφική κάλυψη των γεγονότων. Διακρίνεται γρήγορα για την ποιότητα της γραφής του, την ευρυμάθειά του και την λεπτομερειακή προσέγγιση των γεγονότων. Αρκετά νωρίς, αναλαμβάνει διευθυντικά καθήκοντα στο ελληνικό πρόγραμμα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας. Πλέον, ο γιος του παπα – Κώστα από τα Βελωτά Ευρυτανίας είχε γίνει ένας ευρωπαίος πολίτης.

Κι όταν ξεσπά η δικτατορία των συνταγματαρχών, ο Μπακογιάννης παίρνει ανεπιφύλακτα το μέρος των αντιστασιακών δυνάμεων και προβάλλει τις θέσεις των Ελλήνων αντιστασιακών. Έχει μπει, πλέον, για τα καλά στο «στόχαστρο» του δικτατορικού καθεστώτος. Πρόκειται για την εποχή, που ο Μπακογιάννης βρίσκεται κοντά στις γραμμές της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, του γερμανικού SPD, του ιστορικότερου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ευρώπης.

Η πτώση του καθεστώτος συμπίπτει με το γάμο του με την Ντόρα, κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο γάμος με την κόρη ενός πολιτικού πρώτης γραμμής του κεντρώου χώρου δεν πρόκειται να τον εμποδίσει σε τίποτε να βοηθά, όπως και όσο μπορεί, ανθρώπους προερχόμενους ακόμη και από την Αριστερά στην αναζήτηση μιας θέσης αξιοπρεπούς εργασίας.

Διατελεί αναπληρωτής γενικός διευθυντής του ΕΙΡΤ, αρθρογραφεί για την εφημερίδα «Το Βήμα» και διευθύνει το περιοδικό «ΕΝΑ» μέχρι το 1985, ενώ, παράλληλα, ασχολείται ενεργά με τα πολιτικά πράγματα του τόπου, μέσα από τις γραμμές της Νέας Δημοκρατίας. Ο Μπακογιάννης εκλέγεται, μάλιστα, βουλευτής της ΝΔ, και εργάζεται επίπονα, προκειμένου να υπάρξουν γέφυρες συνεννόησης μεταξύ αντιθετικών πολιτικών χώρων και οριστική υπέρβαση των εμφυλιοπολεμικών διχασμών.

Την προηγουμένη της δολοφονίας του, τον Σεπτέμβρη του ’89, ο Μπακογιάννης βρισκόταν σε συνάντηση με εκπροσώπους του ΣΥΝ και, σύμφωνα με την πολιτική παραφιλολογία, είχε ρωτήσει τον Μίμη Ανδρουλάκη αν διαθέτει φρουρά και ποια είναι τα μέσα προφύλαξης που λαμβάνει. Ένα αδιόρατο προαίσθημα θανάτου είχε αρχίσει να κυκλώνει τον αγωνιστή από την Ευρυτανία, που έμελλε να πέσει θύμα από μια χούφτα άνανδρους, οι οποίοι, εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι δεν έμαθαν ποτέ στη ζωή τους τι σημαίνει αγωνιστικότητα.