Στην παρακμή του φιλοπουτινικού ελιτισμού

Βαδίζουμε πια στον πέμπτο μήνα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και όλα πλέον συνηγορούν υπέρ της αστοχίας των ρωσόφιλων προβλέψεων και της υπερεκτίμησης των στρατιωτικών και πολιτικών δεξιοτήτων του ευφυούς δικτάτορα Πούτιν απέναντι στον φιλελεύθερο δυτικό κόσμο.

Στην αρχή, εμφανίσθηκαν και συνεχίζουν να παρελαύνουν οι κήρυκες μιας Δεξιάς της Αποκάλυψης, που διακινούσαν την άποψη περί του πολέμου των τριών ημερών. Τόση προβλεπόταν η διάρκεια του ακαριαίου στρατιωτικού χτυπήματος της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής. Κι εδώ που τα λέμε, ένα δίκιο το έχει, εν τη υπερβολή της, τούτος ο εξ Αποκαλύψεως λόγος. 150 εκατομμύρια Ρώσοι και μια γεωγραφικά αχανής Ομοσπονδία εύκολα ισοπεδώνει στρατιωτικά τα 44 εκατομμύρια ενός γεωγραφικά περιορισμένο έθνους, που κατά τον μεγάλο οραματιστή ηγέτη Πούτιν δεν υπάρχει. Η οίηση δεν είναι, όμως, πάντα ο καλύτερος των συμβούλων, ιδίως όταν παίρνει τη μορφή της υποτίμησης του αντιπάλου.

Στη συνέχεια, δεξιοί και αριστεροί ριζοσπάστες προέβλεπαν, με ύφος ξιπασμένου Μητροπολίτη και με στόμφο επιπέδου Μπαλτά, την παρακμή της Δύσης. Για αυτούς, η Δύση είναι μια τυπικά ασαφής έννοια, με ακαθόριστα νοηματικά περιεχόμενα. Επειδή όμως είμαστε Έλληνες και γεωγραφικά είμαστε μέρος της Δύσης, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει δυτικό σύστημα ασφαλείας, τι αντιπροσωπεύει σήμερα το ΝΑΤΟ, σε ποια Ευρώπη των 27 ανήκουμε και έχουμε διδαχθεί τι ήταν το δυτικό πνευματικό ρεύμα του Διαφωτισμού, απέναντι στους ποικίλους σκοταδισμούς, χθεσινούς και σημερινούς.

Τελευταίως, το ελιτιστικό club των φίλων του Πούτιν πέρασε στους αγρούς του ανοιχτού παραλογισμού, σύμφωνα με τον οποίο για την ενεργειακή κρίση και η συνεπαγόμενη αύξηση των τιμών στα αγαθά δεν φταίει ο ηγέτης του Κρεμλίνου, αλλά η Δύση, δηλαδή υπαίτιος για την ενεργειακή και πληθωριστική κρίση είναι υπεύθυνος κάποιος που δεν υπάρχει με βάση την ίδια τους την επιχειρηματολογία. Άρα λοιπόν η Δύση υπάρχει ή, ακριβέστερα, η Δύση υπάρχει, στην πορεία σκέψης αυτών των ρωσόφιλων ελιτιστών που ξέρουν τόσα που ημείς αγνοούμε, μόνο όταν επιβάλλει κυρώσεις στο αυταρχικό και απολυταρχικό καθεστώς Πούτιν.

Όλα αυτά τα συμπεράσματα δεν σημαίνουν, όμως, ότι το να θέλει κάποιος να παριστάνει τον πολιτικό κλόουν έπαυσε να είναι αναφαίρετο δικαίωμά του στις πλουραλιστικές – πολυκομματικές δημοκρατίες της Δύσης, που δεν είναι ακόμη γνωστό αν υπάρχει ή αν της επιτρέπεται να υπάρχει. Καλόν θα ήταν όμως να μην λησμονεί και το πολιτικό κόστος των αντιφιλελεύθερων εμμονών του με μορφές αυτοσχέδιου γελωτοποιού θερινού αναψυκτήριου, που παρακμάζει σε κάποιο συμπαθή παραλιακό οικισμό των Αθηνών.