Η λογική του άσπρο – μαύρο οδηγεί πάντοτε στο μαύρο

Μόνο λίγοι δεν ήταν οι αναλυτές που έλεγαν μαρξιστικώ τω τρόπω  «Τι Χίλαρι, τι Τραμπ» ή «Τι Δημοκρατικοί, τι Ρεπουμπλικανοί». Σήμερα, η αμερικανική κοινωνία δεν γνωρίζει απλώς τη συντήρηση, αλλά την αντίδραση, αφού οι συντηρητικοί δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ ανέτρεψαν πριν από ελάχιστες ημέρες την ιστορική απόφαση του 1973 που εγγυόταν το δικαίωμα στην άμβλωση σε ολόκληρη τη χώρα, πηγαίνοντας το ρολόι του χρόνου σχεδόν μισό αιώνα πίσω, αλλά, κυρίως, επαναφέροντας τις πολιτισμικές διαφορές φιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών στη συζήτηση.

Κι αν η άμβλωση είναι αναμφίβολα το πλέον διχαστικό και ορατό στο δημόσιο χώρο ζήτημα και ο  Τραμπ κινητοποιεί το ακροατήριό του να αρχίσει κάποια ψυχωφελή ευαγγελικά αναγνώσματα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πρόσθετες θεματικές, με πολιτισμικά περιεχόμενα ή και με πολιτισμικές διαστάσεις, που διαχωρίζουν τους Ρεπουμπλικάνους από τους Δημοκρατικούς. 

Οι Ρεπουμπλικάνοι επιμένουν επίσης στο να ζητούν στρατιωτικού τύπου απαντήσεις μετά και τη δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόντ από τις αστυνομικές αρχές. Ο Τραμπ πρωτοστατεί μάλιστα, ενσταλάζει, με προσεκτικά διατυπωμένα ρητορικά σχήματα, ένα αίσθημα φόβου στο κατά βάσιν λευκό εκλογικό του σώμα, υποσχόμενος να αγωνισθεί για να επανέλθουν, επιτέλους, «ο νόμος και η τάξη» στη χώρα.

Η πλέον, όμως, αγαπημένη θεματική του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος είναι ο ανηλεής αγώνας κατά της μετανάστευσης. Ηγετικά στελέχη του επανήλθαν προσφάτως και δεσμεύθηκαν από τώρα να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν την οικοδόμηση του τεράστιου τείχους στα σύνορα μεταξύ ΗΠΑ – Μεξικού. Βέβαια, αυτό απαιτεί γενναίες χρηματοδοτήσεις, αφού ο λόγος γίνεται για την κατασκευή κάπου 700 χιλιομέτρων από το φράγμα των 1160 χιλιομέτρων που ο Τραμπ είχε υποσχεθεί στις πιο πρόσφατες εκλογές. Οι πιο συντηρητικοί, οι πιο πυρηνικοί κύκλοι των Ρεπουμπλικάνων σπεύδουν να συμπληρώσουν, με ισχυρές τις δόσεις του πολιτικού κυνισμού και του κοινωνικού δαρβινισμού, ότι σημαντικά ποσά πρόκειται να εισπραχθούν από την παρεμπόδιση των παράνομων μεταναστών από δομές κοινωνικής βοήθειας και υγειονομικής περίθαλψης.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το ζήτημα είναι, πριν από οικονομικό, πολιτισμικό. Ξεσπά και εκδηλώνεται με τη γνωστή δικαστική απόφαση, αλλά άπτεται ενός ολόκληρου ρεπερτορίου ζητημάτων πολιτισμού. Και ο πολιτισμός είναι λέξη ομόρριζη της πολιτικής, που δεν προσφέρεται για υπεραπλουστεύσεις και  μανιχαϊσμούς άσπρου – μαύρου