Η μάχη για το τελευταίο οχυρό

Αν μιλούσαμε με όρους μυθολογίας, σίγουρα θα ήταν «Η ωραία Ελένη», για την οποία…ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα συγκροτούσαν…μεγαλύτερες συμμαχίες απ΄ ό,τι κατάφεραν Αχαιοί και Τρώες, προκειμένου να την έχει καθένας «δική» του…

Αν μιλούσαμε με όρους κινηματογραφικούς, τότε θα έμοιαζε με την ταινία «Το τελευταίο οχυρό», τη στρατιωτική φυλακή  για την οποίο ο στρατηγός-κρατούμενος δίνει τη μάχη για να την απελευθερώσει από τον τυραννικό διοικητή της κι εκείνος με τη σειρά του μάχεται για να τη διατηρήσει υπό τον έλεγχό του…

Βεβαίως είναι και η πραγματικότητα της καθημερινότητας που αναζητά απαιτητικά λύσεις στο όνομά της.

Μάχες εν εξελίξει…

Ο λόγος για την «κοινωνία». Στο όνομα της οποίας θα δοθούν οι μεγαλύτερες προεκλογικές υποσχέσεις  μέχρι την ημέρα που θα γίνουν οι εκλογές. Αλλά και για λογαριασμό της οποίας θα κονταροχτυπηθούν Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας.

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι η «κοινωνία» είναι το τελευταίο οχυρό το οποίο μπορεί να διατηρήσει το κόμμα σε τροχιά εξουσίας. Από τη μια η προσωπική αποδοχή που έχει από ένα ποσοστό, από την άλλη η πίεση που νιώθουν οι Πολίτες από την κρίση, αποτελούν δυο παράγοντες που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν  ευνοϊκά για τον πρόεδρο και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως για να αποκτήσουν πραγματική ισχύ και να μεταφραστούν σε εκλογική επιρροή, θα πρέπει να συνοδεύονται από συγκεκριμένο, πειστικό κυβερνητικό πρόγραμμα ή αντί-προτάσεις. Διότι οι επόμενες εκλογές θα είναι γεμάτες συνθήματα  μεν, αλλά θα κριθούν από τις απαντήσεις που θα δοθούν στα διλήμματα κι όχι στις εντυπώσεις των εφήμερων επικοινωνιακών ευκαιριών…

Κρίσιμος παράγοντας

 Και γιατί είναι η «κοινωνία» το τελευταίο οχυρό για τον Αλέξη Τσίπρα; Διότι σε κανένα άλλο πεδίο δεν φαίνεται –ούτε από τις δημοσκοπήσεις, ούτε από την πολιτική καθημερινότητα- να μπορεί να αρθρώσει πειστικό λόγο: οικονομία και διεθνείς σχέσεις, ούτε λόγος-οι αποστάσεις που χωρίζου τους δυο αρχηγούς είναι τεράστιες. Ευρωπαϊκή προοπτική; Αν και θα μπορούσε να αποτελέσει προνομιακό πεδίο για τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της αστάθειας που χαρακτηρίζει την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, εντούτοις ούτε για το μέλλον της Ευρώπης έχει η Κουμουνδούρου κάποια…σοβαρή βιώσιμη πολιτική πρόταση-πέρα από ευχολόγια και ιδεολογικές γενικότητες. Παράλληλα, δε, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, φαίνεται ότι είναι εγκλωβισμένος σε  «εμμονές» της εσωτερικής στρατηγικής του, επιχειρώντας-όχι να διαδραματίσει αυτόνομο ρόλο, στην Ευρώπη, αλλά πιο πολύ να «μποϋκοτάρει» τις ενέργειες της ΝΔ και να την παρουσιάσει ως μη έχουσα προσβάσεις στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Με λίγα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ επηρεασμένος από τις εσωτερικές ιδεολογικές εμμονές, ετεροκαθορίζεται στην ευρωπαϊκή σκηνή.

Αν χάσει και την «κοινωνία» ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα μετεξελιχθεί σε απλό συμπληρωματικό κόμμα και θα επανέλθει στα κυβικά μιας πολιτικής δύναμης διαμαρτυρίας κι όχι κυβερνητικής προοπτικής.

Η δυσφορία των Πολιτών από την κρίση και τα μέτρα, ασφαλώς αποτελεί προνομιακό πεδίο για την Κουμουνδούρου, η οποία έτσι κι αλλιώς αναζητά αφορμές να επενδύει στο θυμικό της κοινωνίας: από την ακρίβεια, μέχρι τα ζητήματα σκανδαλολογίας, «ηθικής τάξης» ακόμη δε και Δικαιοσύνης. Δεν φαίνονται οι αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθούν κάποιο άλλο στρατηγικό σχέδιο, πλην της ενίσχυσης της κοινωνικής δυσφορίας έναντι της κυβέρνησης. Το αν θα καταθέσει σχέδιο για να κεφαλαιοποιήσει αυτήν τη δυσφορία είναι το μεγάλο ζητούμενο, ιδίως από τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι κανέναν σοβαρό πολιτικό μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκει ανταπόκριση –πέραν της εκστρατείας αποδόμησης με τα αγοραία συνθήματα στα κοινωνικά δίκτυα, ή τις ολιγομελείς συγκροτημένες ομάδες που εμφανίζονται σε μαζικές εκδηλώσεις.

Επικίνδυνο μίγμα

Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα έχει να διαχειριστεί ένα επικίνδυνο μίγμα: παρατεταμένη προεκλογική περίοδος-άρα ανάγκη παροχών, σε συνδυασμό με πίεση πολιτών-άρα επίσης ανάγκη να ικανοποιηθούν με κάποιο τρόπο. Αυτό το μίγμα, λειτουργεί ως μοχλός πίεσης για την Κυβέρνηση και το οικονομικό επιτελείο αλλά αφήνει και περιθώρια για να αναπτυχθεί δημαγωγική ρητορική με παροχή εύκολων υποσχέσεων.

Η Κυβέρνηση έχει να πολεμήσει εναντίον της εύκολης παροχολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ακατάσχετης υποσχεσιολογίας στελεχών της που κλείνουν το μάτι ολοένα και σε περισσότερες επιδοτήσεις. Η επιδοματική πολιτική δε είναι ούτε φιλελεύθερη ούτε στη φιλοσοφία της ΝΔ. Παράλληλα, δεν είναι ειλικρινής. Κι όχι μόνον αυτό: λειτουργεί υπονομευτικά για το μέλλον, αν δεν λαμβάνονται υπόψη τα δεδομένα των επόμενων μηνών. Διότι κάποια στιγμή ο λογαριασμός έρχεται.

Η Κυβερνητική στόχευση

Έχοντας πλήρη συναίσθηση όλων αυτών των δεδομένων, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκη δεν είπε τυχαία: «Είμαστε σε πόλεμο». Κι αμέσως μετά να υποσχεθεί: «θα είμαστε δίπλα σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα, μέχρι να περάσει και αυτή η τρικυμία. Μέχρι να βγούμε ξανά νικητές. Όλοι μαζί!»

H Κυβέρνηση αναμένεται να δώσει τριπλή μάχη στην κοινωνία:

• Για τα μέτρα που έλαβε
• Για όσα θα λάβει
• Για να αποκρούσει την αποδόμηση από τον ΣΥΡΙΖΑ

Είναι ενδεικτικές οι «μάχες» που δόθηκαν για το «600άρι» του power pass, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να το παρουσιάσει ως… «απάτη pass», ενώ η Κυβέρνηση υπεραμύνθηκε κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ψεύδεται συνειδητά και τον  Α.Τσίπρα για «αμετανόητο λαϊκιστή, συκοφάντη και ψεύτη».

Η Κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να εξαντλεί κάθε δημοσιονομικό περιθώριο που θα εμφανίζεται με στοχευμένες παρεμβάσεις. Προφανώς αναμένει ως… «μάννα εξ ουρανού» κάποια ευρωπαϊκή απάντηση, αλλά αυτή δεν φαντάζει πιθανή στο εγγύς μέλλον. Γι αυτό και αναλύονται ανά εβδομάδα όλα τα δεδομένα της οικονομίας (έσοδα-έξοδα) προκειμένου να επανασχεδιασθούν παρεμβάσεις όπου χρειαστεί.

Τη «μάχη της κοινωνίας» η Κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να την κερδίσει, όχι μόνο για τους προφανείς πολιτικούς λόγους, καθώς έτσι θα εξασφάλιζε άνετη εκλογική επικράτηση. Αλλά και για ενισχύσει το πολιτικό της αφήγημα ότι αποτελεί «πολιτική δύναμη της μεσαίας τάξης».