Το σθένος των μετριοπαθών

Ο 81χρονος «εθνικός ιατρός» των Αμερικανών δεν υπήρξε radical, ποτέ και πουθενά, σε κανένα πεδίο, στην ιατρική, στις περιοχές της αλλεργιολογίας και της επιδημιολογίας, τον οικογενειακό του βίο, την πολιτική. Ο Δρ. Άντονι Φάουτσι υποβάλλει την παραίτησή του, αφού προηγουμένως έχει συνομιλήσει με τις ανάγκες του, τις δυνατότητές του, αλλά και την επιθυμία του να απολαύσει την ήρεμη ζωή του συνταξιούχου επιδημιολόγου, που επέδειξε τεράστιες αντοχές, ψυχικές και σωματικές, υπηρετώντας αρχικά ως διευθυντής του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αλλεργίας και Λοιμωδών Νοσημάτων και, εν συνεχεία, επικεφαλής της Ειδικής Ομάδας Κορωνοïού του Λευκού Οίκου.

Και κατάφερε να παραμείνει, κλείνοντας τα αυτιά του σε συκοφαντικούς ψιθύρους περί του εκλεκτού οικονομικά πανίσχυρων φαρμακευτικών ομίλων και του κατεστημένου πολιτικού προσωπικού της χώρας, ο επιστημονικός και ιατρικός σύμβουλος έξι Αμερικανών προέδρων, πριν από τον Τζο Μπάιντεν.  Και βέβαια, τα τέσσερα χρόνια του με τον Ντόναλντ Τραμπ και το νεοσυντηρητικό ταπεραμέντο του, δεν ήταν παρά ένας μακρύς εφιάλτης, ειδικά με την έκρηξη του Covid-19 στις Ηνωμένες Πολιτείες.  Ο Δρ. Άντονι Φάουτσι είχε μιλήσει ανοιχτά, με εκείνο το σθένος που σωρεύουν μεθοδικά μέσα τους οι μετριοπαθείς για τις μονομανίες του προηγούμενου Προέδρου αναφορικά με την υπεριώδη ακτινοβολία και τις θεραπευτικές ικανότητες απορρυπαντικών για την καταπολέμηση της πανδημίας, σχετικά με άρθρα που τον κατηγορούσαν ότι επινόησε τον ιό κ, αλλά και για τις απειλές θανάτου που είχαν δεχθεί ο ίδιος και η οικογένειά του.

Νωπές είναι οι μνήμες από τις εμβρόντητες αντιδράσεις του Φάουτσι, όταν ήταν, εκ της θέσεώς του, υποχρεωμένος να ακούει τους λόγους περί επιστήμης, που εκφωνούσε δημοσίως ο πολύς Τραμπ

Μόλις που κατόρθωνε να καταπιεί τα χαμόγελά του και πέρναγε το χέρι του αρκετές φορές από το λινό πρόσωπό του ως εάν να ήθελε να σβήσει αυτό που έμοιαζε με κακό όνειρο ή χαμηλής ποιότητος φάρσα. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν του Α. Φάουτσι, ο οποίος δεν κρύβει σε φίλους την επιθυμία του σε αυτό το γύρισμα της ένατης δεκαετίας της ζωής του: να επιστρέψει, έστω για λίγο, στους χώρους του οικογενειακού φαρμακείου των γονιών του, δύο φιλήσυχων και δημιουργικών φαρμακοποιών.