Το πάθος της στράτευσης

Η Άννα του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι καμωμένη από εκείνο το πολιτικό μέταλλο της αριστεράς, που έχει αρχίσει να παλιώνει, να σκουριάζει και να χάνεται στις μέρες μας

Πάντα έτσι αντιμετώπιζε την πολιτική δράση – την «πάλη» – η 56χρονη Ανδαλουσιανή νέα γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αυτός είναι ο μίτος, ο καθοδηγητικός μίτος που διαπερνά τη δημόσια παρουσία της και την κοινωνικοπολιτική της δράση. Η γιατρός από την Σεβίλλη θα συνεχίσει να υπηρετεί ως υπουργός Οικονομικών της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Σάνστεθ, ασκώντας παράλληλα τα νέα καθήκοντά της στο κόμμα, που τελεί πλέον υπό τη δαμόκλειο σπάθη μιας επώδυνης εκλογικής ήττας από το δεξιό Λαϊκό Κόμμα, με τον κεντρώο Πρόεδρο, που διαθέτει δυνατότητες προσπέλασης στα πιο αντιθετικά πολιτικά ακροατήρια, πολιτικό αντίστοιχο, με μια έννοια, του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η Άννα του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι καμωμένη από εκείνο το πολιτικό μέταλλο της αριστεράς, που έχει αρχίσει να παλιώνει, να σκουριάζει και να χάνεται στις μέρες μας, όπου σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες αναζητούν συχνά τον ιδεολογικό λόγο της ύπαρξής τους, χαμένοι σε περίπλοκους συλλογισμούς και σε μπλερικούς τρίτους δρόμους, αντί να είναι προσηλωμένοι στις γνώριμες γενναίες χρηματοδοτήσεις του κοινωνικού κράτους, την προάσπιση των εργατικών κεκτημένων, τη διαφύλαξη του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας και της παιδείας.

Δε συμβαίνει το ίδιο με τη γιατρό από την Ανδαλουσία, με τη ντρέτη αντιδεξιά ρητορεία και με τα κοφτερά παραδείγματα ζωής, χωρίς, όμως, η λαϊκότητά της να ξεπέφτει σε κίτρινους λαϊκισμούς

Συμπορεύεται με χριστιανικούς ομίλους κοινωνικής προσφοράς και φλερτάρει, για ένα διάστημα, με το κομμουνιστικό κόμμα, πριν περάσει οριστικά στις γραμμές του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αυτές οι αλυσίδες των επιδράσεων στον πολιτικό κόσμο της Άννας δεν σπάνε εύκολα. Όπως δεν λέει να σπάσει ή, έστω, να υποχωρήσει η αγάπη της για το κόκκινο χρώμα και η επιμονή της στο αντεπιχείρημα κάθε φορά που παίρνει το λόγο σε έναν που είναι «απέναντι», σε έναν εκπρόσωπο του φιλελεύθερου ή του συντηρητικού χώρου. Παίζει ανυπόμονα με τα πολύχρωμα μαρκαδοράκια της, αλλάζει πόδι νευρικά, φθάνει, ενίοτε, να κινείται στο βήμα της Βουλής την ίδια στιγμή που ρητορεύει με θαυμαστή άρθρωση.

Δεν γνωρίζουμε, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν πρόκειται για σφυρηλάτηση δημοσίου ύφους, αν υποδύεται την σοσιαλίστρια. Αυτό όμως που σίγουρα μπορεί να υποστηριχθεί ότι διαθέτει μια πηγαία αμεσότητα, που συναντάμε και σε αντίπαλους πολιτικούς χώρους, αλλά που, στην περίπτωση της νέα γραμματέως του Σοσιαλιστικού Κόμματος, θυμίζει αριστερές φιγούρες που τείνουν να χαθούν οριστικά, μαζί με τη διαψευσθείσα μαρξική τους θεωρία.