Η δεύτερη στρατηγική Πούτιν

Η ρωσική εισβολή στο έδαφος της Ουκρανίας έκλεισε πέντε μήνες και εισήλθε στον έκτο. Ο δικτάτορας του Κρεμλίνου γεύθηκε την πικρή γεύση της διάψευσης του αρχικού σχεδιασμού του για ένα «πόλεμο των τριών ημερών». Μπροστά σε αυτήν την καταγεγραμμένη αποτυχία, ο νταής της Μόσχας γίνεται προβλέψιμος, αφού γίνεται ακόμη πιο επιθετικός, με την εν λόγω επιθετικότητα να μην επικεντρώνεται πλέον στις θηριωδίες επί ουκρανικού εδάφους, αλλά και να παράγει και εξωτερικά αποτελέσματα σε γειτονικές χώρες της Ρωσίας.

Ακριβώς πέντε ολόκληρους μήνες μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής σε ένα έθνος, που, κατά τον Πούτιν, «δεν υπάρχει», η Ρωσία επιμένει να προελαύνει στο Ντονμπάς, όπου είναι πια συγκεντρωμένες οι στρατιωτικές επιθέσεις, οι οποίες έχουν ήδη προκαλέσει αρκετές χιλιάδες αμάχων πολιτών.

Ωστόσο, η αναταραχή που βιώνει η Γηραιά Ήπειρος από το πρωί της 24^ης Φεβρουαρίου δεν περιορίζεται στα ουκρανικά σύνορα, αλλά διαχέεται, σαν ωστικό κύμα, σε ολόκληρη την περιοχή που εκτείνεται από τη Μαύρη Θάλασσα έως τη Βαλτική. Οι πιο κοντινές, οι άμεσα γειτονικές, χώρες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός μιας παράλληλης στρατηγικής, που εκπορεύεται από τον σκληρό πυρήνα του απολυταρχικού καθεστώτος του Κρεμλίνου. Χιλιάδες άμαχοι υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τις εμπόλεμες περιοχές, κινούμενοι προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, ενώ, παράλληλα, οι απειλές επέκτασης της σύγκρουσης επηρεάζουν άμεσους γείτονες, όπως είναι η Μολδαβία, ή γειτονικές χώρες, όπως είναι οι χώρες της Βαλτικής, που εντάσσονται σε αυτήν την δεύτερη, την παράλληλη στρατηγική του Πούτιν.

Έτσι, αναφορικά με το ζήτημα των προσφύγων, η Πολωνία, κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει γίνει χώρα υποδοχής για τουλάχιστον τρεισήμισι εκατομμύρια πρόσφυγες, ποσοστό που ισοδυναμεί με το 10% του πληθυσμού της. Η Βαρσοβία βλέπει την οικονομία και την κοινωνία της να επιβαρύνεται θεαματικά, παρά το ότι η υποδοχή των Ουκρανών προσφύγων ήταν εξαιρετική, σε εντυπωσιακή αντίθεση με τη μεταναστευτική έκρηξη, που είχε εκδηλωθεί πριν από επτά περίπου χρόνια, όταν η Πολωνία ακολουθούσε μια άκρως αυστηρή μεταναστευτική και προσφυγική πολιτική.

Και η αποχώρηση ουκρανικών πληθυσμών από τα πάτρια εδάφη αποτελεί μέρος αυτής της δεύτερης στρατηγικής Πούτιν. Στο φόντο της στρατηγικής αυτής, διαγράφεται μια επιχείρηση δημογραφικής αναδιοργάνωσης, η οποία κινείται στα όρια μιας καλά προσχεδιασμένης εθνοκάθαρσης. Σύμφωνα με τη στρατηγική αυτή, ολόκληροι πληθυσμοί πρέπει να εγκαταλείψουν τα ανατολικά και τα νότια σύνορα της βαλλόμενης Ουκρανίας. Κι αυτό αντιστοιχεί στο γεωπολιτικό στόχο του Κρεμλίνου για κατάκτηση αυτών των περιοχών.

Το ερώτημα, που προκύπτει από τα ψηλαφητά αυτά δεδομένα, έγκειται στο εάν είναι πιθανόν να επεκταθεί η σύγκρουση, παρά τις οδυνηρές απογοητεύσεις που έχει νοιώσει έως τώρα το δικτατορικό καθεστώς Πούτιν. Η απάντηση είναι θετική.

Ο Πούτιν και οι στενοί συνεργάτες του επιθυμούν διακαώς να ανασυνθέσουν μια «Νέα Σοβιετία». Θέλουν να ανακτήσουν εδάφη που θεωρούν ότι πρέπει να επιστρέψουν στη «μητέρα Μόσχα», επειδή βρίσκονταν υπό ρωσοβιετική κυριαρχία. Και αυτή η νεοιμπεριαλιστική επιθυμία του πολεμοχαρούς καθεστώτος καλύπτει μια ευρύτατη περιοχή, από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα, με τις χώρες της Βαλτικής να βρίσκονται στην καρδιά αυτού του αναθεωρητικού και επεκτατικού σχεδιασμού.