Barrons: Το Ιράν έχει λόγους να θέλει τη νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία

Είναι αναμφίβολο ότι, όπως και στο παρελθόν, έτσι και τώρα υπάρχουν αποκλίσεις συμφερόντων ανάμεσα στη Ρωσία και το Ιράν. Στην παρούσα συνθήκη και στο άμεσο μέλλον, όμως, οι δύο χώρες συνδέονται από ισχυρούς δεσμούς, έτσι ώστε το Ιράν να μην επιθυμεί την αποδυνάμωση της Ρωσίας στο υπό διαμόρφωση διεθνές περιβάλλον, αλλά ούτε και η Μόσχα να θέλει να επιβαρύνει ή, πολύ περισσότερο, να διαρρήξει τις σχέσεις της με την Τεχεράνη, η οποία έχει τους λόγους της να θέλει την επικράτηση της Ρωσίας επί του ουκρανικού έθνους.

Η Ρωσία και το Ιράν έχουν συχνά διαφωνίες μεταξύ τους και τώρα υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσά τους. Αλλά από την έναρξη του πολέμου του Πούτιν στην Ουκρανία, η σχέση Ρωσίας-Ιράν έχει γίνει πιο στενή από ποτέ. Αυτό ισχύει ακόμη και όταν οι πολιτικές του Πούτιν έχουν πράγματι βλάψει το Ιράν, όπως φαίνεται από τη φιλική συνάντηση του Πούτιν με τον Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ στο Ιράν την Τρίτη.

Η απόφαση της Τεχεράνης να συνδεθεί τόσο στενά με τη ρωσική πολεμική προσπάθεια στην Ουκρανία, όταν δεν χρειάζεται, μπορεί να φαίνεται αινιγματική. Όμως, παρά τα σοβαρά προβλήματα που έχει προκαλέσει στο Ιράν η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, ειδικά η απώλεια εσόδων από τις εξαγωγές πετρελαίου λόγω της επιθετικής έκπτωσης των τιμών της Μόσχας καθώς και της έλλειψης σιτηρών, η αυξανόμενη υποστήριξη της Τεχεράνης στη ρωσική πολεμική προσπάθεια είναι λογική. Με απλά λόγια: Η Τεχεράνη δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει ο Πούτιν στην Ουκρανία.

Εάν η Ρωσία αποδυναμωνόταν ως αποτέλεσμα είτε της ήττας στην Ουκρανία είτε ως αποτέλεσμα παρατεταμένου αδιεξόδου, πιθανότατα δεν θα ήταν πλέον σε θέση να παραμείνει τόσο ενεργά εμπλεκόμενη στη Συρία, όπως ήταν από τότε που άρχισε να παρεμβαίνει το 2015. Χωρίς ρωσική αεροπορική υποστήριξη, το Ιράν και η Χεζμπολάχ, οι δυνάμεις θα είχαν πολύ πιο δύσκολο χρόνο να αντιμετωπίσουν τους εσωτερικούς αντιπάλους του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ. Η προοπτική της αποχώρησης της Ρωσίας θα μπορούσε κάλλιστα να αναζωογονήσει αυτούς τους αντιπάλους. Το Ιράν και οι σύμμαχοί του ενδέχεται επίσης να αντιμετωπίσουν δυσκολίες όσον αφορά την αντιμετώπιση μιας Τουρκίας που είναι πιθανό να γίνει πιο δυναμική στη Συρία εάν η Ρωσία γίνει πιο αποδυναμωμένη.

Μια αποδυναμωμένη Ρωσία που δεν είναι πλέον πρόθυμη και δεν μπορεί να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στη Μέση Ανατολή, μπορεί να οδηγήσει σε μια κατάσταση όπως τη δεκαετία του 1990, όταν οι ΗΠΑ ήταν ο ισχυρότερος εξωτερικός παράγοντας, ειδικά εάν η Κίνα συνεχίσει να αποφεύγει τη στρατιωτική ανάμειξη στις συγκρούσεις της περιοχής. Επίσης, μια αποδυναμωμένη Ρωσία δεν θα μπορούσε να επενδύσει 40 δισεκατομμύρια δολάρια στον ενεργειακό τομέα του Ιράν, όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα. Μια αποδυναμωμένη Ρωσία, με λίγα λόγια, δεν είναι προς το συμφέρον της Τεχεράνης.

Και ποια είναι τα συμφέροντα της Ρωσίας σε σχέση με το Ιράν; Η συνεχιζόμενη προθυμία της Τεχεράνης να συνεργαστεί με τη Μόσχα παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε το Ιράν ως αποτέλεσμα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία ήταν θείο δώρο για τον Πούτιν. Πολλοί στη Δύση πιστεύουν ότι, όσο και αν τα αντιδυτικά τους συμφέροντα ενώνουν τη Ρωσία και το Ιράν, τόσο οι δυτικοί όσο και οι σύμμαχοί της στη Μέση Ανατολή ενδιαφέρονται να δουν το Ιράν να μην αποκτά πυρηνικά όπλα. Αλλά αυτό δεν ισχύει απαραίτητα. Ενώ οι ΗΠΑ και ορισμένοι από τους συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή βλέπουν ένα πυρηνικά οπλισμένο Ιράν ως το «χειρότερο σενάριο», η Μόσχα βλέπει την προοπτική μιας φιλοδυτικής ιρανικής κυβέρνησης ως πολύ χειρότερη για τη Ρωσία.

Ενώ είναι αλήθεια ότι η Μόσχα υποστήριξε το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης, όπως είναι επίσημα γνωστή η ιρανική πυρηνική συμφωνία του 2015, η Ρωσία το έκανε, γιατί η Τεχεράνη ήθελε αυτή τη συμφωνία για να επιτύχει ελάφρυνση των κυρώσεων. Η Ρωσία, ωστόσο, δεν θα βλάψει τις σχέσεις της με την Τεχεράνη, ενεργώντας σθεναρά για να την εμποδίσει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, εάν αυτό αποφασίσει να κάνει το Ιράν. Ο Πούτιν μπορεί ακόμη και να χαιρετίσει μια σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν για το πυρηνικό ζήτημα, καθώς οι αμερικανικοί στρατιωτικοί πόροι που δαπανώνται για την καταπολέμηση του Ιράν δεν θα είναι διαθέσιμοι για να δώσει η Ουάσιγκτον στην Ουκρανία.

Τόσο ο Πούτιν όσο και ο Αγιατολάχ βασίζονται ο ένας στον άλλο, για να συνεχίσουν να ακολουθούν αντιδυτικές πολιτικές. Καμία πλευρά δεν φαίνεται πιθανό να είναι απογοητευμένη.