Μια ομάδα παιδιών από την Ουκρανία (ηλικίας 7-14 ετών) θα παίξουν το έργο, «Μαμά στο Skype», στο θέατρο Irondale της Νέας Υόρκης αυτη την Κυριακή, στο πλαίσιο ενός έρανου για τον ουκρανικό στρατό.
Η πρώτη φορά που τα οκτώ παιδιά έπαιξαν το έργο ήταν από ένα καταφύγιο βομβών στο Lviv της Ουκρανίας, μόλις δύο μήνες μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής. Η εμπνευσμένη ιστορία ανακαλύφθηκε από τον Terry Greiss, τον εκτελεστικό διευθυντή του The Irondale Centre, ο οποίος σύντομα ήρθε σε επαφή με τον δάσκαλο τέχνης της ομάδας που έγινε στρατιώτης, Oleg Oneshcak.
“Σκέφτομαι, ότι αυτό που κάνουν τα παιδιά είναι εκπληκτικό με τις βόμβες που πέφτουν ίσως έξω από το παράθυρο, εκείνοι αποφασίζουν να παίξουν θέατρο. Αν υπάρχει κάτι που μιλάει για τη σημασία της τέχνης στον πολιτισμό μιας κοινότητας, στην επιβίωση ατόμων σε αυτήν την κοινότητα. Είναι αυτό το έργο», είπε ο Greiss.
Ο Oneshcak απάντησε αμέσως στην πρόταση του Greiss και ο Irondale συγκέντρωσε γρήγορα τα χρήματα για να τους φέρει στη Νέα Υόρκη.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="519" width="779" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Τα παιδιά έκαναν ένα ταξίδι 26 ωρών μέσω της Πολωνίας πριν φτάσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες
Το έργο, γραμμένο πριν από τη ρωσική εισβολή, αφηγείται τις αληθινές ιστορίες παιδιών της Ουκρανίας που έμειναν χωρίς γονείς λόγω πολέμου και άλλων δυνάμεων.
«Πρόκειται για παιδιά που ζουν χωρίς γονείς επειδή οι γονείς τους ταξιδεύουν σε άλλη χώρα για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον, μια καλύτερη ζωή», είπε η Αναστασία, ένα παιδί από την Ουκρανία το οποίο συμμετέχει στην παράσταση.
“Οι γονείς πιστεύουν ότι σε μια άλλη χώρα θα είναι καλύτερα, θα υπάρχουν περισσότερα χρήματα, θα είναι καλύτερο το μέλλον για τα παιδιά τους. Αλλά είναι λάθος γιατί το μόνο που χρειάζονται τα παιδιά είναι αγάπη από τους γονείς”, πρόσθεσε.
Η παράσταση είναι επίσης ένας έρανος για την πολεμική προσπάθεια της Ουκρανίας, με την ομάδα να στοχεύει να συγκεντρώσει αρκετά χρήματα για να αγοράσει ένα μαχητικό αεροσκάφος.
Ενώ ο Greiss δήλωσε ότι δεν θέλει να είναι “ένα όργανο πολέμου”, πιστεύει ότι εναπόκειται στον Oneschak και τα παιδιά να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν με τα χρήματα που συγκεντρώνονται.
“Είναι η προσπάθειά τους που καταβάλλουν σε αυτό. Τα χρήματα θα είναι τα χρήματά τους. Θα πρέπει να κάνουν με αυτά ό,τι θέλουν να κάνουν με αυτά, αυτό που νιώθουν ότι πρέπει να κάνουν με αυτό. Και το γεγονός ότι 10, 11, 12χρονα κορίτσια μιλούσαν για ένα μαχητικό αεροσκάφος – αυτό είναι και λυπηρό και μεγαλειώδες», κατέληξε.