Ο χαρισματικός της επικοινωνίας έγινε 76 ετών

Ο Μπίλ Κλίντον είναι πια 76 ετών. Κι όπως έχει δηλώσει, αν κάτι τον φοβίζει πραγματικά είναι η ασθένεια, η ταλαιπωρία της ασθένειας. Ακόμη όμως κι αν ψεύδεται ο επί δύο συνεχόμενες τετραετίες Πρόεδρος των ΗΠΑ, έχει το χάρισμα της επικοινωνίας με όλα τα θετικά πρόσημα που αυτό συνεπάγεται. Για αυτό το σχεδόν θρυλικό χάρισμά του έχουν γραφεί πολλά, συνήθως καλοπροαίρετα, σχόλια και έχουν πλημμυρίσει το διαδικτυακό μας πολιτισμό αμέτρητα ανέκδοτα. Και πρόκειται για χαρακτηριστικό ανεπιτήδευτο, πηγαίο, αυθεντικό. Όταν αρχίζει μια συζήτηση με έναν άλλον άνθρωπο, από τα φοιτητικά του ακόμη χρόνια, έχει την ικανότητα να «μπαίνει» στη συζήτηση, όχι για να επιβάλει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, την άποψή του, μα για να ακούσει τι θέλει να του πει ο συνομιλητής του και να αντιληφθεί, ορθότερα: να κατανοήσει, τα βιώματα και τις επιθυμίες τους.

Ο ίδιος, άλλωστε, αναφέρει στην αυτοβιογραφία του αυτήν την ιδιαίτερη έφεση, και που, κατ’ αναλογίαν, ο πατέρας του σημερινού Έλληνα Πρωθυπουργού θρυλείται ότι διέθετε με το δικό του τρόπο:

«Πάντα με ενδιέφεραν οι άλλοι άνθρωποι. Ήθελα να τους γνωρίσω», για να σημειώσει αμέσως μετά: «Ήθελα να τους καταλάβω, να νοιώσω τα συναισθήματά τους». Είναι φανερό ότι, με τη σημερινή κυρίαρχη ορολογία, βρισκόμαστε στα πεδία της ευνσυναίσθησης, που είναι, το ξέρουμε, εξαιρετικά δύσκολο να ορίσουμε με ακρίβεια επιστημονική. Είναι το επικοινωνιακό χάρισμα, που έκανε και εξακολουθεί να κάνει τον Κλίντον συμπαθή, ακόμη κι όταν βρίσκεται στις πιο άβολες καταστάσεις. Αυτές οι ανθρώπινες ποιότητες προσιδιάζουν σε ανθρώπους που έλκονται από το κοινό, το δημόσιο, το big.

View this post on Instagram

A post shared by William Bill J Clinton Mr 42 (@billclintonaccount)

Αυτή είναι και η περίπτωση του Μπιλ Κλίντον, με την ιδιαίτερη προτίμηση για το δημόσιο δίκαιο και την πολιτική επιστήμη και τις διεθνείς σχέσεις, μα, κυρίως, με την έλξη από το πολιτικό γίγνεσθαι. Κι εκεί ο Κλίντον αποδεικνύεται ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά ταλέντα για τη δυτική όχθη του Ατλαντικού. Κι από νωρίς, από τις αρχές ακόμη της δεκαετίας του ’80, ξεχωρίζει και γίνεται το «τρομερό παιδί» των Δημοκρατικών. Ο ηγετικός σκληρός πυρήνας του κόμματος δεν καθυστερεί να ανακαλύψει τα ταλέντα του και, κυρίως, να παίρνει τους άλλους με το μέρος του, ακούγοντάς τους, όχι με δόλια μέσα ή χτυπώντας με αποφασιστικότητα το χέρι στο τραπέζι για να κατατρομάξει τον άλλον.

View this post on Instagram

A post shared by US Presidential History🇺🇸 (@dailypresidents)

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, προτείνεται στον νεαρό κυβερνήτη του Αρκάνσας να κατεβεί ως υποψήφιος απέναντι στον Ρόναλντ Ρέιγκαν, αλλά το διαγνωστικό του δεν αποδείχθηκε λανθασμένο και, έτσι, δεν έκαψε πρόωρα το χαρτί του. Οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν ακόμη κοινωνική δυναμική, το όχημά τους δεν είχε ξεμείνει από καύσιμα, αλλά και οι Δημοκρατικοί έπρεπε να φρεσκάρουν τις ιδέες τους, που τους άφηναν εκτός νυμφώνος από το 1968, με ένα διάλειμμα τεσσάρων χρόνων. Ο Κλίντον ενθουσιάζεται από τις ιδέες του μεταρρυθμιστικού κέντρου και του κοινωνικού φιλελευθερισμού, τις οποίες ενσωματώνει σταδιακά και στέρεα στο πρόγραμμά του.

Και αργότερα, μετά την ανάδειξή του στο προεδρικό αξίωμα, ο λόγος του είναι, συχνά, προγραμματικά προικισμένος, με γνώση του φακέλου, γλυτώνοντας έτσι τον σκόπελο του αερολόγου πολιτευτή. Μετατοπίζει το Κόμμα προς το Κέντρο και αυτό αποδεικνύεται εκ των υστέρων ένα ακόμη προτέρημα. Ο Κλίντον δεν μιλάει βαριά, δεν εκφράζεται δύσκαμπτα, ξέρει να ρίχνει νερό ανάμεσα στις πέτρες, διατηρώντας, και με αυτόν τον τρόπο, το μοναδικό επικοινωνιακό του ταλέντο, το οποίο θα μπορούσε να αντιπαραβληθεί μονάχα με εκείνο του Ομπάμα. Ακόμη και σήμερα, βαδίζοντας, συναισθηματικά γεμάτος, στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, ακούει προσεκτικά τον συνομιλητή του, τον κοιτάζει στα μάτια και, ακόμη κι αν διαφωνεί, δεν τον ακυρώνει, αποδεικνύοντας ότι το μέταλλο δε σκούριασε, ωρίμασε περισσότερο. Μια ματιά σε πρόσφατες συνεντεύξεις του θα μπορούσε να σας πείσει.