Μία πρόβλεψη για την Ευρώπη

Η ενεργειακή κρίση η οποία οξύνει την ήδη εκδηλωμένη οικονομική προκαλεί περισσότερες και βαθύτερες επιπτώσεις από αυτές  που φαίνονται και βιώνονται σε όλη την Ευρώπη. Δημιουργεί συνθήκες υποχώρησης πολιτισμού, διότι η τεχνική και τεχνολογική διάσταση η οποία διαταράσσεται σοβαρά είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη διατήρησή του.

Όταν δεν έχεις επαρκή ενέργεια για να μαγειρέψεις ή να ζεσταθείς και θα πρέπει να επιλέξεις τι από τα δύο θα κάνεις και ενδεχομένως να μην μπορείς κανένα, όταν δεν μπορείς να μετακινηθείς λόγω του κόστους των καυσίμων, όταν πρέπει να βυθίζεις στο σκοτάδι τις πόλεις και τα μνημεία σου για να κάνει εξοικονόμηση, όταν επιχειρήσεις κλείνουν επειδή δεν αντέχουν οικονομικά να ανοίξουν τον διακόπτη λειτουργίας τους, αυτός είναι ένας άλλος πολιτισμός και όχι αυτός που ζούσες μέχρι χθες.

Πριν συμβούν όλα αυτά όμως, είχε προηγηθεί μία άλλη υποχώρηση πολιτισμού. Πολιτισμός δεν είναι απλά ένας γεωγραφικός χώρος ή μία περιοχή. Είναι το περιεχόμενό τους. Η Ευρώπη έγινε αυτή που ήταν και είναι διότι η βασική πολιτισμική της γόμωση, Ελλάδα- Ρώμη-Χριστιανισμός, της έδωσε ανεξάντλητα καύσιμα γνώσης, διανόησης δύναμης και δημιουργίας. Με όλες τις συγκρούσεις, τους πολέμους, τις αγριότητες, τις αντιπαλότητες, τα λάθη, τα πισωγυρίσματα η Ευρώπη και κατ’ επέκταση η Δύση κατάφερε να προχωρά. Η Ιστορία πάντα έτσι εξελίσσεται. Βίαια. Είναι η εκάστοτε καταμέτρηση, το  «ταμείο» που δείχνει αν το συνολικό αποτέλεσμα είναι θετικό. Η ελληνική ιστορία γεμάτη συγκρούσεις και πολέμους είναι. Και η ρωμαϊκή. Και ο χριστιανισμός. Αυτό που κληροδότησαν όμως είναι μεγάλος πολιτισμός. Δεν μπορεί να το πει κανείς εύκολα για άλλα σημεία του κόσμου.

Αν κρίνει κάποιος από το γεγονός ότι παρά τα προαναφερθέντα, ακόμα και εν μέσω αυτών, η Ευρώπη-Δύση κατέστη επί μακρόν το καλύτερο μέρος στον πλανήτη για να ζεις, συμπεραίνεται ότι η πολιτισμική διεργασία με ό,τι αυτή συμπεριλαμβάνει, από τη σκέψη, την πολιτική και την τέχνη, μέχρι την οικονομία και την τεχνολογία,  ήταν ισχυρή και με βάθος, ένεκα των τριών πυλώνων.

Τα διαφαινόμενα πρόσφατα σημάδια Δυτικής παρακμής ή έστω κλονισμού οφείλονται κυρίως στην απομάκρυνση από το συγκεκριμένο πολιτισμικό τρίπτυχο. Η απαξίωση ή και εγκατάλειψη αυτού του τριπλού ιστορικού πλαισίου αναφοράς οδηγεί μεγάλα τμήματα της ευρωπαϊκής ηπείρου αλλά και των ΗΠΑ σε ραγδαία αλλοίωση ταυτότητας

Ένας πληθυσμός που ρίχνει την πολιτισμική του ασπίδα  και αδειάζει από το πολιτισμικό του περιεχόμενο  είναι σαν μία πόλη που γκρεμίζει τα τείχη της και ανοίγει τις πύλες της σε ανεξέλεγκτη είσοδο ορδών με εχθρικές διαθέσεις.

Η πολλαπλή κρίση που βιώνει η Ευρώπη, οικονομική, πολιτική, ενεργειακή, δημογραφική (η πλέον σοβαρή), γεωπολιτική, ασφαλείας, είναι πρωτίστως πολιτισμική. Αυτή είναι η βασική  πηγή των υπολοίπων προβλημάτων που είναι περισσότερο συμπτώματα παρά αίτια.

Αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία τετελεσμένων που είναι εξαιρετικά δύσκολο, σχεδόν απίθανο να αναιρεθούν και πάντως όχι αναίμακτα.

Υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες (Βρετανία, Σουηδία, Γαλλία, Γερμανία κ.α.) όπου λόγω της αθρόας  παράνομης κυρίως μετανάστευσης ασύμβατων πολιτισμικά αφρο-ασιατικών πληθυσμών, ολόκληρες περιοχές, ακόμα και μεγάλες πόλεις έχουν περάσει στον απόλυτο ή πλειοψηφικό έλεγχο ενός διαφορετικού μη ευρωπαϊκού, μη Δυτικού «πολιτισμού». Έχουν γίνει κανονικά άβατα για τους Ευρωπαίους, πολιτισμικές μαύρες τρύπες στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου. Για την ακρίβεια έχουν καταληφθεί από ένα εχθρικό προς τη Δύση αξιακό – πολιτισμικό παράγοντα ο οποίος είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και πρόσφατα επιβεβαιωμένο ότι δεν έχει κουλτούρα και πρόθεση συμβίωσης. Κάθε άλλο.

Τώρα που η Ευρώπη έχει εισέλθει σε μία πολυετή, πολυεπίπεδη κρίση που θα επιφέρει καταλυτικές επιπτώσεις στο επίπεδο διαβίωσης των Ευρωπαίων για τουλάχιστον μία δεκαετία, απειλώντας να μετατρέψει την ήπειρο σε περιοχή με τρτικοσμικού τύπου προβλήματα, το πολιτισμικό έλλειμμα θα φανεί ακόμα περισσότερο.

Δύο πράγματα θα συμβούν μεταξύ άλλων.

Οι ευρωπαϊκοί λαοί θα αναζητήσουν επανασύνδεση με τη χαμένη ή αποδυναμωμένη ταυτότητα τους και θα συσπειρωθούν γύρω από τα κράτη τους, αλλά αυτό θα συνοδεύεται από εσωτερικές εντάσεις, ριζοσπαστικοποίηση  και πολιτική ρευστότητα.

Παράλληλα οι μη αφομοιώσιμοι μεταναστευτικοί πληθυσμοί, αφενός λόγω αντικειμενικής  αδυναμίας διατήρησης των επιδοματικών και άλλων προνομίων που αφειδώς και αφρόνως τους παρείχαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αφετέρου λόγω εργαλειοποίησής τους από κέντρα εκτός Ευρώπης, θα ριζοσπαστικοποιηθούν περισσότερο και εκδηλωθούν ακόμα πιο επιθετικά.

Ευρωπαϊκά κράτη θα βρεθούν αντιμέτωπα με τον κίνδυνο εσωτερικών συγκρούσεων με φορτισμένο εθνικό-πολιτισμικό πρόσημο, μεταξύ γηγενών και μεταναστών. Τότε και αναλόγως της έκβασης, θα φανεί ποια θα είναι πραγματικά η επόμενη ημέρα στην Ευρώπη.