Ο Άντριαν Πάτσι επιστρέφει στην Αθήνα σαν «POPOLODISENZAPAROLA»
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 12 '
Πηγή Φωτογραφίας: Meeting Rimini
Πριν από έναν χρόνο, ο Αλβανός καλλιτέχνης Άντριαν Πάτσι, που ζει και εργάζεται στην Ιταλία, έστησε μια εγκατάσταση στην μέση της πλατείας Βικτωρίας, με τίτλο «We Apologize».
Ο καλλιτέχνης επιδίωκε να ξανασκεφτούμε, να κοιταχτούμε και να βρούμε τους τρόπους να ζήσουμε μαζί. Αυτό μελέτησε για μήνες στην περιοχή πριν στήσει το έργο του, μιλώντας με παλιούς και νέους κατοίκους, για τη γειτονιά, τις αλλαγές τη φθορά και την επανακατοίκησή της, με στόχο να βρει ο καθένας τον ρόλο του σε μια κοινωνία συμβιωτική και ειρηνική, για να μπορέσει να κοιτάξει τον εαυτό του και τον απέναντί του χωρίς καχυποψία.
Αυτός είναι ο κόσμος του Άντριαν Πάτσι, ενός καλλιτέχνη που γεννήθηκε το 1969 στη Σκόδρα και βλέπει την ευαλωτότητα και την ευθραυστότητα του ανθρώπου ως τη βασική του συνθήκη, η οποία προσδίδει ομορφιά και αξιοπρέπεια, ταυτόχρονα με τα έργα του –βίντεο, φωτογραφία, ζωγραφική, σχέδιο, γλυπτική και εγκαταστάσεις– που διαμορφώνονται από μια συναισθηματική συμπάθεια για το άτομο.
Τα θέματα μετανάστευσης, ταυτότητας και εκτοπισμού έχουν διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στο έργο του και οι ομοεθνείς του, που έφτασαν στη χώρα μας σε συνθήκες μαζικής οικονομικής μετανάστευσης ή διωγμών –κάτι που συνέβη και στον ίδιο όταν το 1997 έφυγε με την οικογένειά του για το Μιλάνο της Ιταλίας, δραπετεύοντας από τη βία της ένοπλης εξέγερσης που τάραξε την Αλβανία εκείνη τη χρονιά–, έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις αφηγήσεις του, με τις υπαρξιακές στιγμές της ανθρώπινης ζωής να μεταμορφώνονται σε εκπληκτικές και διαχρονικές εικόνες.
Το τραυματικό βίωμα της εξορίας και η προβληματική ενσωμάτωση των Αλβανών προσφύγων στην Ελλάδα, οι οποίοι θεώρησαν το αλβανικό όνομά τους «προβληματικό» και το αντικατέστησαν με ελληνικό, τον οδήγησε στο έργο «Names», με το οποίο μετέτρεψε την γκαλερί Καλφαγιάν σε ένα είδος «γραφείου-υπηρεσίας» που καλούσε όσους άλλαξαν το όνομά τους να γράψουν το αρχικό τους όνομα σε ένα φύλλο χαρτί.
Η συλλογή των αλβανικών ονομάτων διήρκεσε σχεδόν έναν χρόνο, και ο Πάτσι ήθελε να φέρει τον θεατή αντιμέτωπο με τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας μέσα από την παρουσίαση γλυπτών τα οποία προσομοιάζουν σε επιτύμβιες στήλες και έφεραν εγχάρακτες επιγραφές με τα ονόματα που συλλέχθηκαν.
Πέρα από τα ζητήματα της εκτόπισης και αποσύνδεσης, πολιτιστικής και εθνικής ταυτότητας, στην εικαστική πρακτική του ο Πάτσι ενεργεί δημιουργώντας έναν χώρο διαλογισμού μέσα από την προσωπική και συναισθηματική συμμετοχή υπαρκτών προσώπων.
Η δεύτερη ατομική του έκθεση στην Αθήνα τιτλοφορείται «POPOLODISENZAPAROLA» (άνθρωποιχωρίςλέξεις), και θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Οκτωβρίου.
Η φράση του τίτλου προέρχεται από τη Μικαέλα, μια γυναίκα που είναι κωφή και πληκτρολόγησε κάποτε στον υπολογιστή: «POPOLODISENZAPAROLA» (άνθρωποιχωρίςλέξεις). Η έλξη και η στοργή για όλους αυτούς που ζουν σε αυτή την ένταση και την αντίφαση, η ιδέα ότι ένας από αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει μέσα του, οδήγησε τον Πάτσι στη βεβαιότητα πως το θέμα της σχέσης ανάμεσα σε αυτό που πρέπει να εκφραστεί και αυτό που μπορεί ή δεν μπορεί να εκφραστεί, έχει ενσωματωθεί στην πρακτική του.
Στη δεύτερη αυτή ατομική έκθεσή του στην Καλφαγιάν, ο Άντριαν Πάτσι εστιάζει στη δύναμη και τον κοινωνικοπολιτικό ρόλο της «γλώσσας» με μια νέα σειρά κεραμικών γλυπτών και νέων υφαντών μάλλινων χαλιών που έχουν υφανθεί σε χειροποίητους αργαλειούς από μια κοινότητα χειροτεχνίας γυναικών που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1990 στη Σκόδρα. Η έκθεση σηματοδοτεί επίσης την πρώτη παρουσίαση ενός έργου από ξύλο που αντλεί από την παράδοση της εικονοποιίας.
Τα έργα του Πάτσι παρουσιάζουν ένα παλίμψηστο γραφής και δεξιοτεχνίας, μια συναρμογή σημαίνοντος και σημαινόμενου, αντικατοπτρίζοντας έναν δονούμενο χώρο γεμάτο προκλήσεις, έναν χώρο μεταξύ αυτού που λέγεται, αυτού που υπονοείται και αυτού που μερικές φορές σκοπίμως παραλείπεται.
Η πολύπλευρη εικαστική του πρακτική προσφέρει μια οπτική έκφραση που αγκαλιάζει το ανοιχτό νόημα των λέξεων, των κωδίκων και των σημείων, της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές «φωνές».
«Πάντα με ενδιέφερε να διερευνήσω τον χώρο ανάμεσα σε αυτό που θα μπορούσαμε να βιώσουμε και σε αυτό που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, σε αυτό που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε και σε αυτό που θα μπορούσε να ειπωθεί προφορικά, σε αυτό που θα μπορούσε να ειπωθεί και σε αυτό που θα μπορούσε να γραφτεί.
Υπάρχει πάντα μια ένταση σε αυτόν τον χώρο που διέπεται από σημεία έλξης και κενά, φορτισμένος με δυνατότητες και αδυναμίες. Δουλεύοντας με τη ζωγραφική εδώ και αρκετό καιρό, έχω εξερευνήσει αυτόν τον χώρο δόνησης μεταξύ του ρητού και αυτού που παραμένει άρρητο.
Υπάρχει όμως και χώρος για το άγραφο, για το ανείπωτο ακόμα και για το αδιανόητο. Ίσως η ορθολογική σκέψη έχει τα όριά της και εκεί είναι που ενεργοποιούνται η διαίσθηση και η φαντασία.
Ταυτόχρονα υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι έκφρασης, όπου το αδιανόητο και το ανείπωτο αφήνουν ενδεχομένως τα ίχνη τους. Το ανθρώπινο σώμα, για παράδειγμα, έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης χωρίς λόγια. Στην περίπτωση του πίνακα, η έκφραση δημιουργείται μέσα από μια πινελιά, ένα βερνίκι, μια σκιά, έναν ρυθμό. Είναι αδύνατο να κωδικοποιηθεί αυτό το είδος έκφρασης. Δεν μπορείς να το ορίσεις αλλά νιώθεις την παρουσία του» αναφέρει ο Πάτσι.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας