«Αν το ζητούμενο είναι μια παθολογική αφοσίωση στη δουλειά, οι αμφεταμίνες είναι εκπληκτικές. Συχνά όμως σε κάνουν να υπερεκτιμάς το προϊόν της δημιουργικότητάς σου. Δεν νομίζω ότι η ηρωίνη έχει κάποια δημιουργική αξία. Αντιθέτως, σε εμποδίζει, μετά από λίγο, από το να είσαι δημιουργικά υπεύθυνος, καθώς η ζωή σου ορίζεται από τα καπρίτσια της πρέζας. Αυτό που θα έλεγα ότι μου άρεσε στην ηρωίνη ήταν η δομή που, σε κάποιο βαθμό, επέβαλλε στη ζωή σου. Οι επιλογές είναι πολύ περιορισμένες. Ξυπνάς, πρέπει να γίνεις, αλλιώς θα αρρωστήσεις, γίνεσαι, και το βράδυ πάλι απ’ την αρχή. Είναι μια δομημένη ύπαρξη, υπό την προϋπόθεση ότι έχεις λεφτά και άκρη. Αν δεν έχεις, είναι σκέτο χάος και δεν το συστήνω καθόλου».
«Είμαι πολιτισμικά συντηρητικός», δηλώνει σε κάποιο άλλο σημείο της συνέντευξης, «υπό την έννοια ότι εκτιμώ αφάνταστα τη σοφία των αιώνων που πρέπει να κρίνεται αλλά και να συντηρείται… Ο Θεός να μας λυπηθεί αν η τέχνη δημιουργείται μόνο από ανθρώπους ενάρετους και γεμάτους ενσυναίσθηση. Όταν κάνουμε λόγο για ενσυναίσθηση στην τέχνη, δεν μιλάμε γι’ αυτό. Μιλάμε για την προσπάθεια να κατανοήσουμε τη φύση του εαυτού μας ως ανθρώπινα όντα. Αυτή η κατανόηση –ακόμα και η κατανόηση των χειρότερων στοιχείων της φύσης μας– είναι αρετή. Υπάρχει ομορφιά σ’ αυτή τη διαδικασία, και η ομορφιά έχει ηθική αξία από μόνη της».