Κυβέρνηση: Το σχέδιο «Σπίτι μου» για την γενιά που μένει ακόμη με τους γονείς της

Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης για το Εθνικό Σχέδιο Στέγασης αποτέλεσαν σίγουρα μια ευχάριστη έκπληξη για τη νέα γενιά που μένει με τους γονείς της μέχρι τα 30+ και αγωνιά για το μέλλον της εν μέσω πληθωριστικής, ενεργειακής και στεγαστικής κρίσης.

Την ώρα που η εικόνα στον χώρο της στέγης και της κατοικίας κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική είναι –με την εκτίναξη των ενοικίων, τη δυσχέρεια εύρεσης κατοικίας, τις όχι και πάντα θετικές αλλαγές που έχει φέρει η βραχυχρόνια μίσθωση και τη «βόμβα» που έριξε στις κατασκευές και την αγορά ακινήτου ο πόλεμος στην Ουκρανία- για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια στοχευμένη στεγαστική πολιτική για την ανακούφιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι νέοι.

Οι διευκρινίσεις που δόθηκαν μετέπειτα από το κυβερνητικό επιτελείο ξεκαθάρισαν το τοπίο για τα χαμηλότοκα δάνεια για αγορά α’ κατοικίας, τα προγράμματα «Εξοικονομώ – Ανακαινίζω» και «Ανακαινίζω – Ενοικιάζω», την κοινωνική αντιπαροχή, το πρόγραμμα «Κάλυψη» για ευάλωτα ζευγάρια και την παροχή στέγης με ευρωπαϊκούς πόρους.

«Τα ομόφυλα ζευγάρια;»

Είναι αυτά τα μέτρα ελκυστικά για κάποιο άτομο που σπουδάζει και εργάζεται στο εξωτερικό; Εξάλλου, και ο Άκης Σκέρτσος –στην εισαγωγική του τοποθέτηση κατά την παρουσίαση του σχεδίου «Σπίτι μου»- ανέφερε ως παράδειγμα το brain drain για να δείξει ότι με πολιτικές σαν το Εθνικό Σχέδιο Στέγασης από «αφιλόξενος τόπος» η Ελλάδα πρέπει να γίνει πιο δίκαιη και να αμβλύνει τις ανισότητες της κρίσης.

Στην περίπτωση της Χαράς Τριανταφυλλίδου -υποψηφίας διδάκτορος Θεωρητικής και Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, υποτρόφου Gates και αναπληρώτριας λεκτόρισσας στο Anglia Ruskin University- υπάρχει ξεκάθαρα ένας σκεπτικισμός.

Για την 26χρονη, υπάρχουν κάποια ζητήματα που χρήζουν επεξήγησης, όπως για παράδειγμα γιατί δεν επεκτείνεται το σχέδιο σε μεγαλύτερες ηλικίες, τι θα γίνει με άνεργους και άτομα που δεν έχουν κατασταλάξει επαγγελματικά και αν υπάρχει πρόβλεψη για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Καθώς ο τόπος καταγωγής της είναι η Φλώρινα, μας παρουσιάζει και μια άλλη πτυχή: «Για τα νέα άτομα που κατάγονται από την επαρχία, όπου η ανεργία χτυπάει “κόκκινο”, νομίζω πως δεν έχει νόημα η αγορά με δάνειο ή η αναβάθμιση και ανακαίνιση ενός σπιτιού».

Στη συνομιλία που είχαμε δεν περιορίζεται μόνο στο θέμα της στέγασης, αλλά το συνδέει με τη γενικότερη εργασιακή πραγματικότητα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι νέοι στην Ελλάδα.

«Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κίνητρο επιστροφής, ούτε θα αποφάσιζα να μη δηλώσω για διδακτορικό στο Κέιμπριτζ το γεγονός ότι θα μπορούσα να πάρω δάνειο για αγορά κατοικίας – ειδικά αν δεν είχα σταθερό και επαρκές εισόδημα για την αποπλήρωση του δανείου. Σαν υποψήφια διδάκτωρ, έχω σταθερό εισόδημα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αν ακολουθήσω μια ακαδημαϊκή καριέρα στην Ελλάδα, με προβληματίζει το θέμα της εργασιακής ασφάλειας, των μισθών και της πανεπιστημιακής αστυνομίας», τονίζει η Χαρά.

Σε περίπτωση που επιλέξει μια καριέρα ως εκπαιδευτικός στη χώρα μας, θα έχει να αντιμετωπίσει την «οδύσσεια» της αναπληρώτριας που κάθε χρόνο ξεριζώνεται και αρχίζει από το μηδέν υπό δύσκολες συνθήκες. «Για τα πολυπόθητα μόρια, επιλέγουμε δυσπρόσιτες περιοχές με εξίσου δυσπρόσιτα νοίκια. Σε τι θα βοηθούσε ένα δάνειο για αγορά σπιτιού ένα άτομο που παλεύει να βρει καινούρια στέγη κάθε Σεπτέμβρη;» αναρωτιέται.