Η εβδομάδα των Λαθών του Πούτιν

Ούτε ο πιο ενημερωμένος αναλυτής δεν μπορεί να γνωρίζει και, κυρίως, να αποφανθεί με βεβαιότητα πότε και υπό ποιες συνθήκες θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Είναι όμως δεδομένο ότι οι τρεις καίριες αποφάσεις που έλαβε ο ισχυρός άνδρας του Κρεμλίνου, κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας που τελειώνει, προκαλούν πρόσθετες φθορές στη δημόσια εικόνα της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή και τραυματίζουν τη συναίνεση στο εσωτερικό της ιστορικής χώρας γύρω από το πρόσωπο του Προέδρου της.

Και ο Πούτιν έλαβε μια δέσμη κρίσιμων αποφάσεων, τα αποτελέσματα των οποίων είναι άκρως πιθανόν να στραφούν εναντίον του, τόσο στους κόλπους του ρωσικού κοινωνικού σχηματισμού, όσο και διεθνώς.

Η πρώτη από αυτές τις αποφάσεις είναι η μερική επιστράτευση. Πρόκειται για μια απόφαση – τομή στην ιστορία του πολέμου που συνεχίζει να μαίνεται από τον περασμένο Φεβρουάριο, απόφαση που ενδεχομένως να ωθήσει τη ρωσική κοινή γνώμη στην αμφισβήτηση των πραγματικών λόγων της στρατιωτικής εισβολής και να καταλάβει ότι δεν πρόκειται για κάποιου είδους «ειδική επιχείρηση», αλλά για έναν πραγματικό πόλεμο.

Η φυγή από τα πάτρια εδάφη χιλιάδων Ρώσων για να γλυτώσουν την επιστράτευση και οι πολλαπλές εστίες εξέγερσης σε διάσπαρτες περιοχές της Ομοσπονδίας έρχονται να ρηγματώσουν το άγραφο πολιτικό συμβόλαιο μεταξύ της αυταρχίας Πούτιν και του κοινωνικού σώματος, σύμφωνα με το οποίο ο Πούτιν κάνει περίπου ό,τι θέλει στο εξωτερικό αρκεί οι Ρώσοι υπήκοοι να μην εμπλέκονται άμεσα.

Αυτή η επιστράτευση εγείρει ένα διάχυτο αίσθημα δημόσιας ανησυχίας που ο δικτάτορας δυσκολεύεται να κατευνάσει, όπως αποτυπώνεται άλλωστε και στα χιλιάδες στιγμιότυπα που παρήλασαν, τούτες τις μέρες, από τις οθόνες μας. Με την απόφαση αυτή, ο Πούτιν πέτυχε αυτό που εξαρχής απέφευγε πάση θυσία: να φέρει τον πόλεμο εντός της Ρωσίας, στο εσωτερικό της Χώρας.

Βέβαια, ο Πούτιν είναι δυνατόν να ελπίζει ότι ο πατριωτικός ιστός των Ρώσων θα αφυπνισθεί και θα δράσει ακόμη περισσότερο χάρη στην έκκλησή του περί υπεράσπισης του έθνους από τη «νεοναζιστική επιθετικότητα».

Υποτιμά, όμως, ότι τα παίγνια της προπαγάνδας έχουν, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, μια ημερομηνία λήξεως, ότι η προπαγάνδα, όσο καλά και αν είναι ενορχηστρωμένη, φθάνει, κάποτε, στα αναπόφευκτα όριά της.

Η δεύτερη απόφαση είναι η προσάρτηση των κατεχομένων μετά τα επίπλαστα δημοψηφίσματα, με εκλογικά ποσοστά βορειοκορεατικού τύπου. Αυτός ο ελιγμός του Πούτιν μπορεί μόνο να απομονώσει περαιτέρω τη Ρωσία από τη διεθνή κοινότητα. Ήδη, όλες οι χώρες του δυτικού κόσμου αρνούνται να αποδεχθούν τα αποτελέσματα των γελοιωδών δημοψηφισμάτων και, συναφώς, να αναγνωρίσουν τις προσαρτήσεις. Ακόμη και η νεοεκλεγείσα Πρωθυπουργός της Ιταλίας, έσπευσε, όχι απλώς να καταγγείλει, αλλά να κατακεραυνώσει δημοψηφίσματα και προσαρτήσεις, παρά τον ακροδεξιό ιδεολογικό προσανατολισμό που της καταλογίζεται.

Η τρίτη απόφαση είναι η απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων. Εάν η μερική επιστράτευση μπορεί να διχάσει τον δικό της πληθυσμό, αυτή η απειλή τον έχει ήδη απομονώσει στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Η πρόσφατη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ανέδειξε την πραγματικότητα αυτής της απομόνωσης. Ειδικότερα, η Κίνα και η Ινδία, που δεν είχαν καταδικάσει έως τώρα τη ρωσική επιθετικότητα, πήραν ξεκάθαρες αποστάσεις από τον πόλεμο, που διεξάγει ο Πούτιν. Η εκτόξευση της πυρηνικής απειλής έρχεται να διαρρήξει ένα αρκετά παλαιό και άγραφο διεθνές σύμφωνο, που ισχύει από τη Χιροσίμα, σύμφωνα με το οποίο τα πυρηνικά όπλα είναι ουσιαστικά ένα όπλο αποκλειστικά αποτρεπτικού χαρακτήρα.

Αυτή η απομόνωση της Ρωσίας δεν εκδηλώνεται μόνο με την αντίθεση ενός αυξανόμενου αριθμού κυβερνήσεων στην αδιάκοπη σπουδή που επιδεικνύει ο Πούτιν, αλλά και με την αντίθεση της εθνικής, της εσωτερικής κοινής γνώμης. Πλέον, σε χώρες με δημοκρατικές δομές διακυβέρνησης διαπιστώνεται ότι η δημοτικότητα της Ρωσίας και του Πούτιν έχει πέσει κατακόρυφα, συμπεριλαμβανομένων των υποστηρικτών που προέρχονται από ακροδεξιούς πολιτικούς κύκλους.

Τα δυτικά έθνη δείχνουν πιο ενωμένα στην υπεράσπιση της Ουκρανίας. Πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη, που συνδέεται αναμφίβολα και με τις αποκαλύψεις των φρικαλεοτήτων, που διέπραξε ο ρωσικός στρατός και τα οποία συνιστούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Και ο δικτάτορας του Κρεμλίνου πράττει μέγα λάθος αν συγκρίνει το καθεστώς του με την Ρωσία του Στάλιν: εν έτει 2022, οι ειδήσεις βρίσκουν τα μονοπάτια να περπατήσουν και να κινηθούν κι εκτός συόρων, παρά τους ακραία κατασταλτικούς, επικοινωνιακούς μηχανισμούς της κρατικής εξουσίας