Πόσο σημαντική είναι η ανακατάληψη της Λιμάν;

Πριν από λίγο, ο Ουκρανός Πρόεδρος Β. Ζελένσκι δήλωσε ότι η ανατολική πόλη Λιμάν έχει πλέον απελευθερωθεί πλήρως από τα ρωσικά στρατεύματα, μια ημέρα αφότου η Μόσχα ανακοίνωσε την απόσυρση των δυνάμεών της από την πόλη.

Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, από την πλευρά τους, δεν έκαναν καμία δήλωση σήμερα αναφορικά με την κατάσταση στη Λιμάν. Χθες, το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι αποσύρει τα στρατεύματά του από την περιοχή, επικαλούμενο ουσιαστικά την απειλή περικύκλωσης.

Η πόλη Λιμάν απελευθερώνεται πλήρως από τα στρατεύματα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο ουκρανικός στρατός συνέχισε τη θεαματική αντεπίθεσή του, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο, μπαίνοντας στη Λιμάν, μια σημαντική πόλη στην ανατολική Ουκρανία, η οποία είχε περιέλθει στον έλεγχο των δυνάμεων της Μόσχας από τα τέλη Μαΐου. Η ανακατάληψη αυτής της πόλης στην περιοχή του Ντόνετσκ, η προσάρτηση της οποίας υπεγράφη από τη Μόσχα προχθές, μαρτυρά το χάσμα μεταξύ του kitsch πολιτικού θεάματος που διοργάνωσε ο Πρόεδρος Πούτιν και της πραγματικότητας, της στρατιωτικής πραγματικότητας, «στο πεδίο», όπως έχει επικρατήσει ο όρος.

Πόσο σημαντική είναι, όμως, αυτή η στρατιωτική νίκη των ουκρανικών δυνάμεων, η ανακατάληψη μιας πόλης μάλλον άσημης στον διεθνή περίγυρο;

Καταρχάς, η πόλη Λιμάν ήταν ένα στρατηγικό, υλικοτεχνικό σταυροδρόμι για τις ρωσικές δυνάμεις προς το Ντόνμπας. Και θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι οι αποστάσεις είναι πολύ σημαντικές σε μια πολεμική σύγκρουση, που συνεπάγεται την ανάγκη της πρόσβασης σε σιδηροδρόμους.  Η Λιμάν ήταν ένας σημαντικός σιδηροδρομικός κόμβος για τη Ρωσία.

Επιπλέον, η Λιμάν, μια εργατική πόλη όπως πολλές πόλεις στη βιομηχανική περιοχή του Ντόνμπας, ζούσε και ανέπνεε πάντα γύρω από σιδηροδρομικές εταιρείες, απασχολώντας σχεδόν τον μισό πληθυσμό.

Αυτή η ουκρανική ανακατάληψη δείχνει την υποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων, μετά τη θεαματική αντεπίθεση της Ουκρανίας που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο, υποχώρηση που ώθησε το Κρεμλίνο να ανακοινώσει μερική επιστράτευση για να στείλει 300.000 επιπλέον άνδρες στο μέτωπο.

Ακόμη, η στρατιωτική ανωτερότητα της Ουκρανίας αποδεικνύεται πραγματική και με μια αξιοπρόσεκτη διάρκεια. Η ανωτερότητα αυτή λειτουργεί στην πράξη ως μέσον πίεσης όχι μόνο στο Ντόνετσκ, αλλά και στο Λούγκανσκ.

Πρόκειται, επίσης, για μια στρατιωτική επιτυχία για τους Ουκρανούς, αλλά, πάνω απ’ όλα, για μια πολιτική επιτυχία. Όλα τα στρατοκρατικά και εορταστικά σκηνικά, που στήθηκαν προχθές στην Κόκκινη Πλατεία για να συνοδεύσουν την υπογραφή των προσαρτήσεων των ουκρανικών περιοχών, ακυρώνονται εν πολλοίς από την ανακατάληψη.

Ακόμη, η αποχώρηση των Ρώσων από τη στρατηγική πόλη Λιμάν έχει επιφέρει σοβαρά πλήγματα στη ρωσική κυρίαρχη τάξη.

Είναι δηλωτικό της κρίσης που διέρχεται η κυρίαρχη, πολιτικοστρατιωτική ελίτ, του Κρεμλίνου το γεγονός ότι ο ηγέτης της ρωσικής δημοκρατίας της Τσετσενίας, Ρ. Καντίροφ, έσπευσε να καταγγείλει τον «νεποτισμό» που επικρατεί στον ρωσικό στρατό και κάλεσε τη Μόσχα να χρησιμοποιήσει «πυρηνικά όπλα χαμηλής ισχύος» στην Ουκρανία, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη τη δυτική κοινότητα και τις αντιδράσεις της.

Η ήττα γύρω από τη Λιμάν δείχνει ακόμη ότι ο Ρώσος Πρόεδρος Β. Πούτιν μάλλον έχει ιεραρχήσει τις εδαφικές προτεραιότητές του και τις επίπλαστες προσαρτήσεις του. Η υπεράσπιση του Λουγκάνσκ περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ο Πούτιν ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τη διατήρηση του στρατηγικού εδάφους των περιφερειών της Χερσώνας και της Ζαπορίζια παρά για την περιφέρεια του Λουγκάνσκ.

Σε αυτές τις δύο περιοχές θα πρέπει ο αναλυτής να εστιάσει, λοιπόν, το βλέμμα του.