Το «πάγωμα» της σύγκρουσης στο τραπέζι

Ο πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσική Ομοσπονδία και την Ουκρανία βαδίζει στον έβδομο μήνα. Ο δικτάτορας Πούτιν δεν έχει εξασφαλίσει τη νίκη, που τόσο καιρό σχεδίαζε και που τόσο πολύ επιθυμούσε. Το ενδεχόμενο του «παγώματος» της σύγκρουσης τίθεται στο τραπέζι του διαλόγου, το οποίο, αλοίμονο, έχει ως συνομιλητή τον Ερντογάν του 80% επίσημο πληθωρισμό και της προδιαγεγραμμένης ήττας στις επόμενες προεδρικές εκλογές, αν βεβαίως αυτές διεξαχθούν ομαλά. Η διέξοδος της ειρήνης, μέσω της γενικής κατάπαυσης του πυρός, δεν εξυπηρετεί τα προσωπικά συμφέροντά του Πούτιν ως δικτάτορα και φθείρει, ταυτόχρονα, τη διεθνή εικόνα του. Ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη υπάρχει η ενδιάμεση κατάσταση του «παγώματος» της ένοπλης σύγκρουσης.

Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, με την προσάρτηση ουκρανικών εδαφών, την επιστράτευση εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων και τη φλογερή ρητορική της Μόσχας, κανένα σενάριο για έξοδο από τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν φαινόταν ορατό στον ορίζοντα.

Πλέον, όμως, τα δεδομένα έχουν ανατραπεί, έχοντας ως αντικειμενική βάση τις ουκρανικές ανακαταλήψεις, τις ανεπιτυχείς επιστρατεύσεις και τη ρητορική που διολισθαίνει σε αναφορές στον…Μεσαίωνα.

Ο Πούτιν θέλει να διαπραγματευτεί. Έχει, άλλωστε, προσφερθεί να διαπραγματευτεί σε αρκετές περιπτώσεις. Θέλει όμως να διαπραγματευτεί από θέση ισχύος. Και όσο κυλάει ο καιρός, η θέση ισχύος του διαβρώνεται, ο στρατός του δεν του δίνει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Είναι η Ρωσία ικανή να πραγματοποιήσει μια μεγάλης κλίμακας αντεπίθεση στην Ουκρανία; Όχι, αυτό είναι πολύ σαφέστατο. Η επόμενη διέξοδος είναι τα πυρηνικά. Μπορεί όμως να προβεί σε μια μαζική πυρηνική επίθεση εναντίον των Ευρωπαίων και των Αμερικανών; Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό ούτε από τον πιο ένθερμο υποστηρικτή της πολιτικής Πούτιν.

Η άλλη διέξοδος είναι η εξακολούθηση του συμβατικού πολέμου, εντείνοντας όλα τα μέσα. Όμως η εκπαίδευση στρατευσίμων απαιτεί χρόνο, που πλέον δεν διαθέτει το Κρεμλίνο.

Ως εκ τούτου, τα αποτελέσματα της μερικής επιστράτευσης, μιας καθόλου τυχαίας απόφασης, που διατάχθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου από τον Πούτιν, δεν είναι ακόμη ορατά.

Ακόμη, ο ρωσικός στρατός δεν είναι σε θέση, εάν διατάξει γενική επιστράτευση, να εκπαιδεύσει εκατομμύρια επιπλέον άνδρες.

Η ρωσική νίκη, δηλαδή η συντριβή του ουκρανικού στρατού, αποκλείεται εντελώς πλέον. Στην πραγματικότητα, το πιο πιθανό σενάριο τώρα είναι το «πάγωμα» των ένοπλων συγκρούσεων. Αυτό είναι και το σενάριο που θα ταίριαζε περισσότερο στον Β. Πούτιν. Αυτό θα του επέτρεπε να διατηρήσει μέρος από τα εδάφη που δήλωσε ότι έχει προσαρτήσει και θα του επέτρεπε, παράλληλα, να ισχυριστεί στο εσωτερικό της ρωσικής κοινωνίας ότι δεν ηττήθηκε.

Επιπλέον, είναι ακριβές ότι ο Πούτιν κυματίζει την πυρηνική απειλή εδώ και αρκετές εβδομάδες σαν δαμόκλειο σπαθί πάνω από τα κεφάλια των Ευρωπαίων. Μπορούμε, όμως, πραγματικά να φαντασθούμε τον Πούτιν να στρέφεται εναντίον όλης της Ευρώπης;

Αυτό που θα μπορούσε να πιθανολογήσει κανείς είναι μια σύντομη επέμβαση σε περιοχές, όπως είναι η Βαλτική Θάλασσα, αλλά οι Ευρωπαίοι και το ΝΑΤΟ έχουν ήδη προλάβει να θωρακιστούν.

Το να εκτοξεύει την πυρηνική απειλή δεν σημαίνει, όμως, ότι μπορεί να επιτύχει το «πάγωμα» των εχθροπραξιών.

Ο λόγος έχει να κάνει με τον ανθρώπινο και πατριωτικό παράγοντα, που και το Κρεμλίνο και οι Δυτικοί είχαν υποτιμήσει.

Οι Ουκρανοί είναι αποφασισμένοι να πάνε μέχρι το τέλος. Έχουν ατσαλένιο ηθικό, κάτι που δεν συμβαίνει με τους Ρώσους που, ως επί το πλείστον, αναρωτιούνται τι κάνουν στα διάφορα και διάσπαρτα πεδία των μαχών.

Μια «απλή» απειλή, επομένως, δεν θα σταματήσει τους Ουκρανούς.

Ο  Πούτιν έχει την ικανότητα για εκβιασμό μέσω του αερίου, αλλά αυτό το χαρτί δεν μπορεί να το παίζει επί μακρόν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι είναι αποφασισμένοι να βρίσκουν λύσεις.

Το σενάριο που είναι πιθανόν να συμβεί είναι η εγκατάσταση μιας μακροχρόνιας σύγκρουσης, το «πάγωμα» της πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα στη Ρωσική  Ομοσπονδία με τρόπο εύσχημο, που δεν θα συνεπαγόταν την πτώση του Πούτιν, ούτε την ήττα των Ουκρανών.