Επανάκαμψη της πυρηνικής ενέργειας;

Η χώρα με την πλούσια σοσιαλδημοκρατική παράδοση έκανε την πολιτική επιλογή της, στέλνοντας στα έδρανα της αντιπολίτευσης το ιστορικό κεντροαριστερό κόμμα και αναδεικνύοντας στην εξουσία τον δεξιό/ακροδεξιό συνασπισμό, με τους ακροδεξιούς να παρέχουν κοινοβουλευτική στήριξη, αλλά να μη συμμετάσχουν στην νέα κυβέρνηση.

Αυτός ο νέος συνασπισμός στην εξουσία της Σουηδίας έσπευσε να ανακοινώσει την επάνοδο της λεγόμενης «μη στρατιωτικής πυρηνικής ενέργειας», δηλαδή της πυρηνικής ενέργειας για μη στρατιωτική χρήση, με την κατασκευή αντιδραστήρων.

Αυτή ήταν και η πρώτη ανακοίνωση της νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας, αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά της. Αυτό επιβεβαιώνει την αναζωπύρωση του ευρύτερου ενδιαφέροντος για την «πολιτική πυρηνική ενέργεια» στον κόσμο.

Το εν λόγω ενδιαφέρον είχε γίνει αντιληπτό, ακόμη και πριν από την τρέχουσα ενεργειακή κρίση, η οποία φαίνεται ότι έρχεται να βάλει τέλος σε μια δεκαετία γενικευμένης δυσαρέσκειας, ιδίως μετά τα πυρηνικά ατυχήματα στο σταθμό της Φουκουσίμα 1.

Η ενεργειακή κρίση έρχεται, λοιπόν, να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον για την πυρηνική ενέργεια. Η Σουηδία θέλει να κατασκευάσει νέους πυρηνικούς αντιδραστήρες για να καλύψει την αυξανόμενη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας. Κι αυτό σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής στις ενεργειακές εξελίξεις, σημείο καμπής που ανακοίνωσε ο επικεφαλής του συντηρητικού κόμματος, δηλώνοντας ότι επίκειται η κατασκευή νέων πυρηνικών αντιδραστήρων.

Σημειώνουμε ότι ο γείτονας της Σουηδίας, η Φινλανδία, μόλις εγκαινίασε τον πρώτο της αντιδραστήρα EPR (πεπιεσμένου ύδατος), μετά από μια σειρά επίπονων κατασκευαστικών εργασιών.

Με την διακυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών για οκτώ χρόνια, η Σουηδία είχε αρχίσει να μειώνει την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας. Έξι από τους δώδεκα σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας έκλεισαν.

Σήμερα, η πυρηνική ενέργεια παρέχει το ένα τρίτο της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη Χώρα.

Πέρα από τη Σκανδιναβία, η μη στρατιωτική πυρηνική ενέργεια βιώνει μια αξιοσημείωτη αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος, ακόμη και πριν εκδηλωθεί η ενεργειακή κρίση των υδρογονανθράκων. Η οικολογική μετάβαση, η οποία συμβαδίζει με την αυξημένη ηλεκτροδότηση της οικονομίας, απαιτεί αξιόπιστες, ελεγχόμενες και χαμηλές εκπομπές άνθρακα. Πρόκειται για τα τρία βασικά κριτήρια που πληροί η μη στρατιωτική πυρηνική ενέργεια. Αυτά τα στοιχεία ώθησαν τον Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν να διατάξει την κατασκευή έξι νέων πυρηνικών αντιδραστήρων EPR και μικρότερων αντιδραστήρων SMR έως το 2035, ως μέρος της ενεργειακής στρατηγικής της Γαλλίας.

Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Γενικό Διευθυντή στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ), Ραφαέλ Γκρόσι, η οποία υπάγεται στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, η χρήση της πυρηνικής ενέργειας μπορεί να αποτελέσει μέρος μιας συνολικής λύσης απέναντι στο πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Ο Ρ. Γκρόσι, γνωστός από την ενεργό συμμετοχή του στις εξελίξεις στον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια, στην Ουκρανία, τονίζει ότι «η πυρηνική ενέργεια είναι μέρος της λύσης για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Δεν είναι πανάκεια, μπορεί να μην είναι για όλους, αλλά ήδη παρέχει πάνω από το 25% της καθαρής ενέργειας».

Τα πυρηνικά ως ενεργειακή λύση επανακάμπτουν και τίθενται, λοιπόν, στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου. Ήδη, η Σουηδία και η Φινλανδία στρέφονται εκ νέου προς αυτά. Το ζήτημα έχει τεθεί και, σίγουρα, πρόκειται να μας απασχολήσει και πάλι.