Ο Θανάσης Βέγγος που έτρεχε πολύ

Πολλά συγχαρητήρια στα τηλεοπτικά μας κανάλια, που αντί να μεταδώσουν ζωντανά την κηδεία και στις 4 Μαΐου και να παίζουν συνέχεια Θανάση Βέγγο, θεώρησαν πως έβγαλαν την υποχρέωσή τους, σε 2-3 λεπτά ρεπορτάζ μέσα στα δελτία ειδήσεων

Κι αυτό συμβαίνει συχνά, όταν πρόκειται να αποχαιρετήσεις ανθρώπους που πέρασες μαζί τους ολόκληρη τη ζωή σου… Που, από τα μικρά σου χρόνια, όταν ακόμα η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη, περίμενες με αγωνία την ελληνική ταινία του Σαββάτου στην ΥΕΝΕΔ και πλημμύριζες από χαρά, όταν έβλεπες πως θα σου έκανε παρέα ο Παπατρέχας, ο Αγαθοκλής ο μερακλής, ο Αντώνης ο Μπεϊζάνης, ο ποιητής Αυγερινός, ο Ιππόλυτος και το βιολί του, ο Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης ή ο Πράκτωρ 000, που θα ανακάλυπτε πως και η Θεσσαλονίκη έχει Ακρόπολη… Ανθρώπους που συχνά κατέφευγες κοντά τους και τη στεναχώρια σου την έκαναν χαρά… Ανθρώπους που, αν και τους συνάντησες για μια και μοναδική φορά στη ζωή σου κι αυτή η συνάντηση είναι μνήμη πανάκριβη, νιώθεις πως ήταν οι καλύτεροί σου φίλοι…. Που τους είπες «συγχαρητήρια» κι «ευχαριστώ» και χαμήλωσαν το βλέμμα τους…

Ανθρώπους για τους οποίους, στη χώρα που υποτίθεται πως γέννησε τον πολιτισμό και καυχιέται γι’ αυτό, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός, θα έπρεπε, όταν φεύγουν, να κηρύττει κατάσταση εθνικού πένθους… Υπερβολικό είπατε; Δεν με νοιάζει… Πιστεύω πως είναι πολύ πιο σημαντικό να κυματίζουν οι σημαίες μεσίστιες όταν φεύγει ένας τέτοιος λαϊκός ήρωας, παρά ο οποιοσδήποτε πολιτικός, όσο ψηλό αξίωμα κι αν είχε αποκτήσει εν ζωή…

Θανάση Βέγγο, εγώ, ένας ταπεινός σου φίλος, σ’ ευχαριστώ που έκανες τη ζωή μου ομορφότερη… Συγχώρεσε μου την αδυναμία να γράψω περισσότερα. Αφήνω τα λόγια ενός άλλου φίλου που μας εγκατέλειψε πρόσφατα και πρόωρα, του Ηλία Κατσούλη, να τα πουν πολύ καλύτερα από μένα….

Γυρίζω τις σελίδες της ζωής και σταματώ, σε μια φωτογραφία με κοιτάει που τον κοιτώ, με βλέμμα κουρασμένο σαν το θαμπό γυαλί, ο άνθρωπος εκείνος που έτρεχε πολύ

Γυρίζω τις σελίδες και ξεβάφει το χαρτί, στα μάτια μου σημάδια από παλιά γιορτή, κι αν κρύψω ένα δάκρυ το ξέρω θα το δει, ο άνθρωπος εκείνος που έμεινε παιδί

Ο άνθρωπος εκείνος ο δικός μου που έτρεχε το τίποτα να πιάσει, στον κόσμο που είναι ακόμα ο παιδικός μου, τον μόνο φίλο μου τον λέγανε Θανάση

Μεγάλωσε ο Βέγγος μεγαλώσαμε κι εμείς, που τρέχαμε παρέα στην αρχή της διαδρομής, με φόντο αναμνήσεις περνάει η ζωή, και ότι μας θαμπώνει στο τέλος θα καεί, στο τέλος θα καεί

Ο άνθρωπος εκείνος ο δικός μου που έτρεχε το τίποτα να πιάσει στον κόσμο που είναι ακόμα ο παιδικός μου, τον μόνο φίλο μου τον λέγανε Θανάση

Και τι σύμπτωση! Η 3η Μαΐου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου…

Σαν υστερόγραφο θα ήθελα να στείλω πολλά συγχαρητήρια στα τηλεοπτικά μας κανάλια, που αντί να μεταδώσουν ζωντανά την κηδεία και στις 4 Μαΐου και να παίζουν συνέχεια Θανάση Βέγγο, θεώρησαν πως έβγαλαν την υποχρέωσή τους, σε 2-3 λεπτά ρεπορτάζ μέσα στα δελτία ειδήσεων… Ακόμα δεν το έχουν πάρει χαμπάρι πως χρωστάνε την ύπαρξή τους σε ανθρώπους σαν τον Βέγγο… Αυτό που δεν έκανε η τηλεόραση, το έκανε μόνο το Β’ πρόγραμμα της Ελληνικής ραδιοφωνίας με αφιερώματα αντάξια του μεγάλου καλλιτέχνη… Και φυσικά, σειρά έχουν τα τηλεοπτικά περιοδικά και οι εφημερίδες που προκειμένου να “τιμήσουν” τον εκλιπόντα, θα αρχίσουν το ξεπούλημα των ιστορικών ταινιών του, γεμίζοντας πάνω απ’ όλα τα ταμεία τους…

Για μια ακόμη φορά λοιπόν νιώθω δικαιωμένος που δεν βλέπω σχεδόν καθόλου τηλεόραση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων…