Στην εποχή των κυμβάλων

Αυτό που συμβαίνει, εδώ και λίγες ώρες, στους κόλπους του Συντηρητικού Κόμματος δεν έχει ιστορικό ανάλογο, αφού όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι ένας πρώην Πρόεδρος του Κόμματος και Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου είναι έτοιμος να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα στην ηγεσία του Κόμματος, από την οποία παραιτήθηκε κάτω από την πίεση των Υπουργών και των βουλευτών των Τόρηδων, μόλις τον προηγούμενο μήνα.

Συγκεκριμένα, ο Μπόρις Τζόνσον βρίσκεται ένα βήμα από την κατάθεση υποψηφιότητας για την ηγεσία των Συντηρητικών, του «κόμματος των τριών αιώνων».

Βέβαια, ένας πρώην Πρόεδρος δύναται καταστατικά να ξαναθέσει υποψηφιότητα για την αρχηγία του κόμματος. Πρόκειται για συνθήκη, που έχει εντοπιστεί και σε άλλες χώρες και, στη Μεγάλη Βρετανία, τυπική είναι η περίπτωση του Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Θα ήταν, όμως, ανεκδοτολογικό να συγκρίνουμε την περίπτωση του Ο. Τσώρτσιλ με αυτήν του Μπόρις.  Πράγματι, ο Τσώρτσιλ επιστρέφει στην πολιτική το 1939, μετά την αναγκαστική παραίτηση Τσάμπερλαιν, αναλαμβάνει προεδρικά και πρωθυπουργικά καθήκοντα και παίζει καθοριστικό ρόλο στην νίκη εναντίον των Ναζί, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά το τέλος του, όμως, αποσύρθηκε, μερίμνησε για τη διαδοχή και αφοσιώθηκε στην ιστορική συγγραφή.

Η επιμονή του Bojo (sic) να επιστρέψει με κάθε τρόπο στην ηγεσία των Τόρηδων εκθέτει πριν από όλα τον ίδιο. Επιβεβαιώνει ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας «άρχοντας της ατάκας» και ένας μαιτρ του πιο ταπεινού πολιτικού τακτικισμού.

Ιδεολογικά αβαθής, δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει ένα σαφές ιδεολογικό στίγμα, μια ιδεολογική φυσιογνωμία. Ξέχασε και ξεχνά ότι, χωρίς πολιτικές ιδέες, δεν υπάρχει φωτιά που θα πυροδοτήσει πραγματική πολιτική κίνηση, παρά ένας επικοινωνιακός θόρυβος, άμεση συνέπεια του τακτικών κινήσεων.

Και ως τυπικά τακτικιστής, ο Μπόρις Τζόνσον θυμίζει όλο και περισσότερο κάτι παλαιές Αρμένισες κουτσομπόλες ή σαν εκείνη την Θεία Πυθία, που γυρίζει, μυρίζει, ψιθυρίζει.

Τώρα, του φταίει ο «μηχανορράφος» Σούνακ. Αύριο, κάποιος άλλος.

Βέβαια, το είδος του πολιτικού ανδρός είχε αρχίσει να εμφανίζεται στις οθόνες μας και να παρελαύνει, παρδαλό, στις ζωές μας, την επαύριον της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Το σκεπτικό του ιδεολογικού τίποτα είναι απλό: αντίπαλο δέος δεν υπάρχει, ο μαρξισμός απεβίωσε, οικονομία της αγοράς, με ολίγη κρατική μέριμνα για τους κοινωνικά έκπτωτους, η εξουσία γυμνή στο πιάτο μας.

Αυτό το μεταμοντέρνο αλαλάζον κύμβαλο δεν βλέπει στην πολιτική παρά μόνον τακτικές κινήσεις που θα τον άγουν σε καρεκλάκια εξουσίας ή, πιο σωστά, στην πρωθυπουργική πολυθρόνα.

Λέγεται ότι διαβάζει Ιστορία, στον ελεύθερο χρόνο του. Θα είναι από εκείνους που, όταν φθάνουν στο κεφάλαιο για τη Διάσκεψη της Μάλτας, το πρώτο που θα αναζητήσουν να μάθουν είναι με ποια μάρκα καπνού γέμιζε το τσιμπούκι του ο Στάλιν.