Το παλαιότερο μπαρ της Αθήνας πενθεί

Το μαγαζάκι μας στην οδό Κεφαλληνίας έμεινε ορφανό κατά το ήμισυ. Ο Λύσσανδρος, ο σεπτός κύριος Λύσσανδρος, έκλεισε τα μάτια του σε αρκετά προχωρημένη ηλικία. Πλήρης ημερών, όπως λέγεται. Αλλά κυρίως πλήρης νυχτών και, με κάποια καθυστέρηση, έμαθα για το φευγιό του.

«Μαγαζάκι» το είχε βαπτίσει ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Ήσυχο, υπομονετικό και ταπεινό επί της οδού Πατησίων. Το παλαιότερο μπαρ της πόλης. Και ο κύριος Θεόδωρος Παπαθεοδώρου το είχε κρατήσει ανοιχτό αδιάλειπτα,  από τα τέλη της δεκαετίας το ’50. Σαν μικρό χριστουγεννιάτικο φως άναβε στο ύψος της Κυψέλης, κάπου στην Κεφαληνίας κοντά.

Πάντα ορεξάτος, εξυπηρετικός, σχεδόν σβέλτος. Ο οινοπνευματικός μας ηγέτης, συνήθιζε να τον αποκαλεί ο φίλος. Γνώριζε τον άνθρωπο πίσω από τον άνθρωπο και η Πατησίων εκεί, να επιμένει μπροστά στα μάτια μας, όπως συνηθίζει να λέει ένας αφοσιωμένος θαμώνας του.

Κάπου κοντά στα σαράντα τον γνώρισα, κι εγώ, χάρη σε μία υπέροχη φίλη από την Κυψέλη. Χάρη σε εκείνη  γνώρισα μετά τόσα χρόνια στην Αθήνα το παλαιότερο bar της πόλης. Τη ζεστασιά της μπάρας, τα φίλια χρώματα, η διακριτική μουσική.

Και βέβαια, η ουισκοποσία, το ιερό πιόμα. Με πάντα καθαρά ποτά. Με καλογυαλισμένα τα έπιπλα. Με τα πατώματα να λάμπουν. Και με το βλέμμα μας στραμμένο στη φωτισμένη από τον δήμαρχο Πατησίων.

Κυρίως, δεν συναντά κανείς ποτέ εκεί μεμψίμοιρους, επιδεικτικούς ή  σκοπίμως αποκλίνοντες. Ο κύριος Θόδωρος είχε μια αύρα να αντλεί το καλό που κουβαλά ο καθένας και η καθεμία. Άνθρωπος δουλευταράς, με περιορισμένη τυπική μόρφωση, αλλά με πλούσια κοινωνική παιδεία, που τον έκανε βαθιά ευγενή, ιδίως απέναντι στις γυναίκες που μας ανέχθηκαν. Και με έναν λόγο μοναδικό, που έκανε κάθε γυναίκα να νοιώθει δέκα πόντους ψηλότερη, χωρίς περιττές κολακείες και ψεύτικα γλυκόλογα.

Από επιλογή, εξάλλου, δεν συνεργάσθηκε με γυναίκες στο μονάκριβο μπαρ. Δική του επιλογή ήταν να μην φέρει ποτέ γυναίκες, γιατί, στην εποχή του, ήταν κακόφημο και ύποπτο για μια γυναίκα.

Το μόνο που μου είχε εκμυστηρευθεί, κάποιο βράδυ, ήταν ότι αγαπούσε το whisky και εκείνος, καθώς ετοίμαζε μια μερίδα White Horse, μάλλον για ελέφαντες. Και τα άλλα τα ποτά τα εκτιμούσε, αλλά τα έβρισκε ποιοτικώς υποδεέστερα, κάτι σαν φτωχούς συγγενείς, ένα πράγμα.

Τίποτα το γκρίζο λοιπόν, τίποτα το σκοτεινό και, κυρίως, τίποτα το δραματικό. Κι όλα αυτά τα τιμαλφή χάρη στον κύριο Θόδωρο, που, σαν διευθυντής ορχήστρας, ενορχήστρωνε τις μοναχικότητες, τους έρωτες, τα παρεάκια. Τα πάντα, δηλαδή.