Όρμπαν μεταξύ σφύρας και άκμονος

Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του για τον εορτασμό της εξέγερσης της Ουγγαρίας κατά της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης το 1956, ο Ούγγρος Πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν κατηγόρησε τις Βρυξέλλες ότι αποδυνάμωσαν την Ουγγαρία με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Την ίδια ώρα, ο Ούγγρος πολιτικός βρίσκεται αντιμέτωπος με διαδηλώσεις σχετικές με αυξήσεις μισθών, ενώ ο πληθωρισμός έφτασε το 20% τον Σεπτέμβριο.

Πιο συγκεκριμένα, από την έναρξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία, η Ουγγαρία, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές ρωσικών υδρογονανθράκων, φρόντισε να διατηρήσει καλές σχέσεις με το Κρεμλίνο για να συνεχίσει να λαμβάνει φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Ταυτόχρονα, αρνήθηκε να παράσχει στρατιωτική βοήθεια στο Κίεβο, ενώ επέκρινε τη στρατηγική των Βρυξελλών.

Πλέον, όμως, τα περιθώρια έχουν στενέψει για τον υπερσυντηρητικό ηγέτη, ο οποίος αντιμετωπίζει ένα ισχυρό κίνημα διαμαρτυρίας, κυρίως από την εκπαιδευτική κοινότητα, που απαιτεί αυξήσεις μισθών εν όψει του καλπάζοντος πληθωρισμού. Τα αιτήματα αφορούν κυρίως τις συνθήκες εργασίας στην εκπαίδευση, έναν κλάδο που έχει παραμεληθεί τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα συνδικάτα.

Παράλληλα, η χώρα αντιμετωπίζει έντονο πληθωρισμό που έφτασε το 20% τον Σεπτέμβριο. Το ενεργειακό σχέδιο που αποφάσισε η ουγγρική κυβέρνηση ενόψει της ευρωπαϊκής ενεργειακής κρίσης βαραίνει πολύ τα δημόσια οικονομικά.

Η απάντηση του Βίκτορ Όρμπαν σε αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης και σε αυτήν την πληθωριστική κρίση κινήθηκε σε δύο αντικρουόμενα επίπεδα. Από τη μια πλευρά, στράφηκε προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, χώρα μέλος της οποίας είναι η Ουγγαρία. Η κίνηση αυτή ήταν απολύτως άψογη θεσμικά, αλλά οι Βρυξέλλες δέχθηκαν να παράσχουν πρόσθετη βοήθεια στην Ουγγαρία, υπό τον όρο όμως ότι η Ουγγαρία θα προχωρούσε στις αναγκαίες δημοκρατικές και διοικητικές τομές στο εσωτερικό της κρατικής μηχανής, εκεί όπου παρατηρούνται και καταγράφονται κρούσματα κακοδιαχείρισης και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.

Ο Όρμπαν αρνείται στην πράξη να προβεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και κινείται προς την πλευρά της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του δικτάτορα Πούτιν. Ανάμεσα στους δύο άνδρες υπήρχαν και υπάρχουν άριστες προσωπικές σχέσεις. Αλλά, ο Β. Πούτιν καθυστερεί στη λήψη των αποφάσεών του, με συνέπεια ο Ούγγρος Πρωθυπουργός να πατάει σε δύο βάρκες, να πελαγοδρομεί. Η πρώτη προτίμηση παραμένει το Κρεμλίνο, αλλά ο Όρμπαν μοιάζει όλο και περισσότερο περιπλεγμένος μέσα στις αντιφάσεις των επιλογών του. Αυτή η αντιφατικότητα δημιουργεί και εσωτερικά προβλήματα, που ο Ούγγρος Πρωθυπουργός καλείται να επιλύσει.