Για την ιταλοπρεπή Ευρώπη της Μελόνι

Δεν έχει κατακαθίσει ακόμη η σκόνη από τη χθεσινή αναφορά της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία ως κοιτίδα του δυτικού συστήματος αξιών και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ορισμένοι έσπευσαν, όπως αναφέρουν διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης της γειτονικής μας χώρας, να μιλήσουν με σαρκαστικό ύφος και χλευαστική γραφή για τις γενικές στρατηγικές επιλογές της νέας δεξιάς Πρωθυπουργού, με το νεοφασιστικό παρελθόν.

Ωστόσο, η ανησυχία γύρω από την Κυβέρνηση Μελόνι στην Ιταλία και στην Ευρώπη δεν είναι πλήρως αδικαιολόγητη, αν και βασίζεται σε λόγια και όχι σε πράξεις.  Στην πολιτική, η ρητορική χρήση των λέξεων έχει τη σημασία της, αλλά δεν είναι αυτή – τουλάχιστον, όχι ακόμη – η κύρια δύναμη, η οποία έχει να κάνει με το πολιτικό έργο που παράγει μια Κυβέρνηση.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το έργο, που καλείται να φέρει εις πέρας η Κυβέρνηση της γείτονος, είναι, ταυτοχρόνως, ευρύ και απαιτητικό σε σχέση με τη Δύση και, πιο συγκεκριμένα, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ιταλίας δεν αμφισβητήθηκε,  αλλά συνεπάγεται ορισμένα, επώδυνα μέτρα στην πράξη.

Πρόκειται, αναλυτικά, για την Μεταρρύθμιση των δημοσιονομικών κανόνων και εφαρμογή του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης στα πλαίσια των κοινοτικών υποχρεώσεων της Ρώμης απέναντι στην «παρασιτική γραφειοκρατία» των Βρυξελλών. Πρόκειται για δύο αλληλένδετα ζητήματα, τα οποία είναι θεμελιώδη, γιατί διαμορφώνουν και την εσωτερική οικονομική πολιτική της επόμενης Κυβέρνησης.

Το κύριο πρόβλημά της παρούσας Κυβέρνησης θα είναι να αντισταθεί στον λαϊκιστικό πειρασμό «να κουνήσει το δάχτυλο» απέναντι στον «εγωισμό των ευρωπαίων εταίρων» και «την αλαζονεία των γραφειοκρατών των Βρυξελλών» και, την ίδια στιγμή, να κατανοήσει ότι δεν θα μπορέσει να επιδιώξει το συμφέρον της η πιο υπερχρεωμένη μεγάλη χώρα της Ε. Ε. χωρίς «περισσότερη Ευρώπη».

Αν θέλει να παραμείνει στο πεδίο της πραγματικότητας, η Μελόνι καλείται να παραμείνει υπέρ ενός νέου ευρωπαϊκού επενδυτικού προγράμματος, αναπόφευκτη συνέπεια του οποίου θα είναι η μεγαλύτερη και όχι η λιγότερη κατανομή της κυριαρχίας ανάμεσα στην Ιταλία και την Ε.Ε. Η διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας, στην οποία ομνύει η νέα Πρωθυπουργός, φαίνεται να είναι αντικειμενικά αδύνατη στο πεδίο της δράσης.

Στην τρέχουσα συγκυρία και περίοδο, ο κύριος κίνδυνος είναι το δομικό πρόβλημα της διοικητικής λειτουργίας της ιταλικής κρατικής μηχανής, στοιχείο που μεταφράζεται στην πρακτική εφαρμογή του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης με αυστηρές χρονικές προθεσμίες και διοικητικούς περιορισμούς.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η επιδέξια Πρόεδρος των Αδερφών της Ιταλίας επέλεξε τεχνοκράτες Υπουργούς με ευρωπαϊκή αναφορά.