Θα πατήσει το κουμπί ο Βλαδίμηρος;

Το ερώτημα έρχεται και  επενέρχεται στη σκέψη και, ενίοτε, στα χείλη δημοσιογράφων και αναλυτών, που αισθάνονται τους παλμούς τους να ανεβαίνουν όταν πρέπει να το διαπραγματευθούν ή να το θέσουν απλώς.

Το επαναφέρουν, όμως, οι ίδιοι οι Ρώσοι ή, για να μην ταυτίζουμε πλήρως έναν ολόκληρο λαό με πολιτισμικό πλούτο και όχι μόνο φορτία κουλτούρας, συνομιλητές του δικτάτορα του Κρεμλίνου. Πιθανότατα, έχει υπάρξει προσυνεννόηση πριν από τη διαρροή ή πριν από τη συνέντευξη κάποιου συμβουλάτορα του Πούτιν.

Ο σκληροπυρηνικός επικεφαλής της Τσετσενίας έχει τονίσει ανοιχτά, εν τη υπερβολή του, ότι προτρέπει τον Ρώσο Πρόεδρο να περάσει στην πυρηνική πράξη. Το επανέλαβε και χθες, με τον τρόπο του, ότι δεν πρόκειται για κάποια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», αλλά για «πόλεμο» εναντίον σατανιστών, άθεων και λοιπών αποκλινόντων.

Πέρα από τη γραφικότητα του ανδρός, το ερώτημα παραμένει επίμονο. Ο Πούτιν το έχει θέσει ως πιθανή απειλή και συνομιλητές του το ζητούν.

Το ερώτημα, όμως, τίθεται από τη ρωσική πλευρά στην τρέχουσα συγκυρία, όπου πολλά επεκτατικά σχέδια του δικτάτορα αποδείχθηκαν «όλα πλάνες».

Πρώτη μεγάλη πλάνη, η κατάληψη της Ουκρανίας μέσα σε λίγες εβδομάδες ή, το αργότερο, σε ένα με δυο μήνες. Υποτιμήθηκε, πρώτα και κύρια, η πατριωτική ταυτότητα που είχαν διαμορφώσει οι ίδιοι οι Ουκρανοί, εκπλήσσοντας ευχάριστα τους δυτικούς. Ο στρατιωτικός περίπατος έχει μετατραπεί σε πονοκέφαλο διαρκείας.

Δεύτερη πλάνη, η προσάρτηση των τεσσάρων επαρχιών της Ουκρανίας. Και εδώ, το ζήτημα παραπέμπει στην τρέχουσα συνθήκη, ιδίως αναφορικά με την Χερσώνα, μια περιοχή – κλειδί για τον Πούτιν και από άποψη γεωπολιτική και από άποψη κύρους.

Αν η Χερσώνα δεν καταληφθεί οριστικά από τους Ρώσους, το στραπάτσο του Πούτιν στην Ουκρανία θα λάβει χαρακτήρα ταπεινωτικό. Από αυτό έπεται ότι, εάν ο Πούτιν κληθεί να επιλέξει μεταξύ μιας ταπεινωτικής ήττας και της πυρηνικής διεξόδου, εικάζεται ότι θα προτιμήσει το δεύτερο, μέσα από σταδιακές κλιμακώσεις.

Έως τώρα, στοχεύει πρώτα τις υποδομές για να παγώσει κυριολεκτικά τους Ουκρανούς και να παραλύσει τη χώρα. Δεύτερο επίπεδο κλιμάκωσης είναι τη χρήση χημικών όπλων και τρίτο επίπεδο είναι οι επιθέσεις με πυρηνικά.

Εύλογα διερωτάται ο πολίτης γιατί μια ταπεινωτική ήττα για τη Ρωσική Ομοσπονδία μπορεί να έχει έναν υπαρξιακό χαρακτήρα για τη Μόσχα. Η Ρωσία μπορεί να επιβιώσει χωρίς την Ουκρανία, χωρίς να έχει καταλάβει το έδαφός της και να έχει σκλαβώσει τους κατοίκους της. Για τη Ρωσία, η ταπεινωτική ήττα δεν θα είναι υπαρξιακή, θα είναι όμως για τον Β. Πούτιν, ο οποίος έχει κάνει τη στρατηγική επιλογή να διοικεί αυταρχικά και, συχνά απολυταρχικά, να συγκεντρώνει τις ουσιαστικές εξουσίες στα χέρια του και να αναμετρηθεί κατά μέτωπο με το δυτικό κόσμο, η αντίδρασή του οποίου σε αυτό το ενδεχόμενο αφορά άλλη δοκιμή.

Ποια θα είναι όμως η «μεγάλη εικόνα» σε περίπτωση που ο Πούτιν πατήσει το κουμπί; Έχουν συμπληρωθεί επτά δεκαετίες, χωρίς η ανθρωπότητα να έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα σε πόλεμο. Κι αυτό συνιστά ένα εξαιρετικό επίτευγμα. Η πολεμική χρήση των πυρηνικών έγινε ένα ταμπού, που χτίστηκε αργά και σταδιακά. Και έγινε σεβαστό έως σήμερα από όλα τα κράτη.