Βίος και πολιτεία η ζωή του Jerry Lee Lewis
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 8 '
Πηγή Φωτογραφίας: uDiscover Music
Τα μαθήματα ζωής είναι μία σταθερή αξία στο Esquire, διεθνώς, και αποτελεί τη στήλη που ουσιαστικά αναδεικνύει όση σοφία έχουν συγκεντρώσει ευλαβικά μέσω της εμπειρίας τους μερικά από τα πιο σημαντικά πρόσωπα που ζουν ανάμεσά μας. Στην περίπτωση του θρύλου του rock ‘n’ roll, Jerry Lee Lewis που έφυγε σε ηλικία 87 ετών, αφήνοντας πίσω του μεταξύ άλλων το Great Balls of Fire, ανατρέχουμε σε όλα όσα είχε εξομολογηθεί τον Ιανουάριο του 2010 στο αμερικανικό Esquire, ως μίνι αποχαιρετισμό από τον μάταιο τούτο κόσμο.
>Έχω καλή υγεία, εξακολουθώ να έχω όμορφα μαλλιά, ακόμη τα σπάω. Αυτό σημαίνει να βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου, όσο πιο ψηλά μπορείς να φτάσεις.
Δεν έχω πολλά να πω, γιατί έχω live απόψε. Περίπου τρία λεπτά. Αλλά το να βάλεις το μακιγιάζ και να ετοιμαστείς και να βγεις εκεί έξω, να καθίσεις, να πας στο πιάνο και να σε οδηγήσεις εκεί έξω – μέχρι να ερμηνεύσεις το Great Balls of Fire, που είναι ένα λεπτό και 40 δευτερόλεπτα, έχεις σκοτώσει δύο ώρες. Θα μπορούσες κάλλιστα να έχεις κάνει ολόκληρη συναυλία.
>Δουλεύω για να ευχαριστήσω το κοινό μου. Παρακολουθούσα αυτούς τους ανθρώπους χθες το βράδυ. Παρακολουθούσα τα μάτια τους. Και μπήκα λίγο μέσα. Το εισέπρατταν κι εκείνοι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Πάντα εμφανιζόμουν. Αν πληρωνόμουν.
>Έχω μάθει να είμαι μια από τις πιο ξεροκέφαλες γάτες στον κόσμο. Το έμαθα αυτό. Ναι. Ο μπαμπάς μου είπε στη μαμά μου – Ήθελα να πάω να παντρευτώ την πρώτη φορά, και εκείνη έκλαιγε και συνέχιζε- και ο μπαμπάς μου είπε: “Άφησέ τον ήσυχο. Ξέρεις πόσο ξεροκέφαλος είναι. Ξεροκέφαλος σα βράχος”. Ήμουν δεκαέξι ετών. Αυτό ήταν στη Λουιζιάνα.
Ποτέ δε μου άρεσε να μαζεύω βαμβάκι. Απλά δεν έβλεπα κανένα μέλλον στο μάζεμα βαμβακιού. Ή να κόβω βαμβάκι. Λέω, “Ξέρεις, μπαμπά; Αυτό είναι γελοίο. Είμαι πιανίστας.” Και μου λέει, “Αγόρι μου, μάζεψε το βαμβάκι σου.”
>Πουλούσα ραπτομηχανές για την Atlas – Atlas Sewing Machines, με έδρα το Μπατόν Ρουζ της Λουιζιάνα. Αυτό δεν κράτησε πολύ. Τότε ήταν που πηγαινοερχόμουν στο Μέμφις για να βγάλω τον δίσκο μου.
>Δε θα υπάρξει ποτέ άλλος Sam Phillips και δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος Jud Phillips – δύο χαρακτήρες που έκαναν τη μουσική αυτό που ήταν.
>Είναι απλά κάτι που σου έρχεται. Μια μέρα είσαι δεκαπέντε χρονών και η μουσική σου έρχεται. Παίζεις.
Γράφω ακόμη. Έχω τραγούδια.
>Δεν πίνω πια. Δεν το αντέχω. Μου χαλάει το πρόσωπο, το δέρμα μου. Δεν πίστευα ότι κάτι θα μπορούσε ποτέ να με κάνει να σταματήσω να πίνω, αλλά πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να σε κάνει να σταματήσεις να πίνεις. Ο Θεός μπορεί να σε κάνει να σταματήσεις να πίνεις. Μπορεί να σου κόψει τη φόρα.
Είμαι ελεύθερος και ξέγνοιαστοις. Είχα δύο πολύ καλές συζύγους. Τα θαλάσσωσα. Και οι δύο, μαζί τα κάναμε θάλασσα. Απλά δεν πήγε καλά.
>Αν μπορούσα να τα ξανακάνω όλα από την αρχή, θα έκανα το ίδιο πράγμα ξανά. Νομίζω ότι θα το έκανα, γιατί αν δεν το έκανα, θα έχανα κάτι σπουδαίο. Έζησα μερικές σπουδαίες στιγμές. Δε θα ήθελα να χάσω κάτι σπουδαίο.
>Δουλεύω μόνο για ανθρώπους που ξέρω ότι έχουν τα χρήματα και θα σε πληρώσουν. Δεν τα πήγα και τόσο άσχημα.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας