Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που μία από τις σπουδαιότερες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου σίγησε για πάντα.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν μια από τις μεγαλύτερες λαϊκές φωνές που έβγαλε η Ελλάδα και αγαπήθηκε όσο λίγοι τραγουδιστές κυρίως για το συναίσθημα με το οποίο ερμήνευε τα τραγούδια.
«Αν δεν έχεις τα βιώματα, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσεις να τραγουδήσεις ορισμένα πράγματα. Από καταβολής του λαϊκού τραγουδιού οι τραγουδιστές είναι από τη μέση τάξη και κάτω. Φαντάζεσαι να τραγουδήσει τη «Φτωχολογιά» ένας γιος εφοπλιστή; Γι’ αυτόν θα είναι ένα άγνωστο πράγμα» έλεγε ο ίδιος.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα -από την οποία καταγόταν η μητέρα του- στις 2 Απριλίου του 1948. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, κατεβαίνει στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών.
Προτού τελειώσει το γυμνάσιο άρχισε να δουλεύει σαν τραγουδιστής.
Στην ίδια ηλικία, έπειτα από παρότρυνση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον οποίο γνώρισε σε μία συγκέντρωση της εταιρίας του θείου του, στην οποία τραγούδησε, επισκέφτηκε την Κολούμπια. Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος του γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα οποίο θα δουλέψει στα Ξημερώματα.
Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι Θεσσαλονίκη. Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού Χαμένη Πασχαλιά, το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Ο γνωστός ερμηνευτής Δημήτρης Μπάσης, με αφορμή τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ερμηνευτή αναφέρθηκε στο τελευταίο ζεϊμπέκικό του, μιλώντας στην «Καθημερινή».
Ο Δημήτρης Μπάσης χαρακτηριστικά ανέφερε: «Ανταμώσαμε για πρώτη φορά τον Οκτώβρη του 2002 για τη συνεργασία μας στην “Ιερά Οδό” μαζί με τον Πασχάλη Τερζή. Θυμάμαι ήταν γενναιόδωρος στη σκηνή, καθώς με άφηνε πάντα να λέω τραγούδια του, και πολύ προστατευτικός στις κουβέντες μας. Έφτανα νωρίς στο μαγαζί για να απολαμβάνω μαζί του τον καφέ στα καμαρίνια, εκείνος συνήθιζε να πηγαίνει τουλάχιστον δύο ώρες πριν. Σαν πατέρας με συμβούλευε να αποφεύγω την εφήμερη επιτυχία και να πιστεύω στη σκληρή δουλειά.
Για την επόμενη δεκαετία είχα την τύχη να συνεργαστούμε πολλές φορές, όμως η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν στο Ηράκλειο Κρήτης στις 31 Μαρτίου του 2012. Όταν στη Ρόζα σηκώθηκε να χορέψει ζεϊμπέκικο, γονάτισα αυθόρμητα για να χτυπήσω παλαμάκια. Δεν το ξέραμε, ήταν το τελευταίο του ζεϊμπέκικο, εκεί στη φωτιά με τον κόσμο να τον αποθεώνει όρθιος. Χαιρετηθήκαμε στο αεροδρόμιο και είπαμε να βρεθούμε μετά το Πάσχα. Δεν τα είπαμε ποτέ».
