Η Τουρκία είναι ήδη 99 ετών

Το χθεσινό εκτενές δημοσίευμα της Washington Post επιβεβαιώνει, ανάμεσα στα άλλα, τη σταδιακή αλλά σταθερή απόσυρση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ και τον δυτικό κόσμο. Το ενδεχόμενο της οικειοθελούς αργής αλλά σταθερής απομόνωσης της Τουρκίας από τη διεθνή σκηνή το έχουμε επισημάνει εδώ και αρκετό καιρό. Το επίμαχο δημοσίευμα βεβαιώνει, μεταξύ άλλων, αυτόν τον συλλογισμό.

Πιο συγκεκριμένα, ο συντάκτης του άρθρου επισημαίνει πως ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν «αδιαφορεί παντελώς για το εάν τα καμώματα του υπονομεύουν τη συνοχή της Δύσης και της ασφάλεια της Ευρώπης γενικά».

Πράγματι, ο Τούρκος πρόεδρος, παρά τους συνήθεις λεονταρισμούς του και τις εθνικιστικές κραυγές, στις οποίες είναι άλλωστε εκπαιδευμένος, δεν δείχνει πια να ενδιαφέρεται πραγματικά για τις δυτικές αναφορές και τις δυτικές συμμαχίες της Τουρκίας.

Το ΝΑΤΟ ήταν το τελευταίο και πολυτιμότερο σημείο διεθνούς δυτικής αναφοράς για τη γείτονα. Οι εταίροι της Τουρκίας στην Ατλαντική Συμμαχία απογοητεύονται ο ένας μετά τον άλλον από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του και τις ακανόνιστες διεκδικήσεις του. Η Washington Post επισημαίνει αυτήν την εξέλιξη, η οποία οδηγεί κατευθείαν στην απομόνωση της γειτονικής χώρας, παρά το ότι η Τουρκία είναι ο γεωπολιτικά χρήσιμος συνδετικός κρίκος με την ανατολή.΄

Δεν είναι, όμως, μόνο το ΝΑΤΟ που τείνει να αποτελέσει παρελθοντική εμπειρία για την Άγκυρα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με συνεχείς αναφορές της Commission, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στην Τουρκία για την ανάγκη συμμόρφωσης με τα κριτήρια ένταξης, τα κριτήρια της Κοπεγχάγης. Η αντίδραση της Τουρκίας είναι σταθερά η ίδια: αδιαφορεί για τις ενωσιακές προειδοποιήσεις.

Επιπλέον, έχει προηγηθεί η θεαματική επιδείνωση των σχέσεων με την Γαλλία, η οποία συνάπτει συμφωνίες αμοιβαίας στήριξης με την Ελλάδα. Την ίδια επιδείνωση παρατηρεί κάποιος στο επίπεδο των σχέσεων της γείτονος με τη Μεγάλη Βρετανία, ακόμη και με τη Γερμανία.

Κλείνοντας τις πόρτες προς την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, η Τουρκία προχωρά σε συμφωνίες με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Η συμφωνία για τη δημιουργία κόμβου φυσικού αερίου είναι πρόσφατη για να τη λησμονεί κάποιος. Πρόκειται όμως για συμφωνίες με μια χώρα, εμβληματική της ανατολής, μια χώρα που αδυνατεί εδώ και εννέα μήνες να καταλάβει την Ουκρανία, αποχωρεί από τη Χερσώνα, παραμένει πολιτικά αυταρχική και συγκεντρωτική, διέρχεται σοβαρή οικονομική κρίση, ενώ ακόμη και ο περίφημος ρωσικός στρατός βλέπει το κύρος του να καταρρακώνεται. Πρόκειται για τον πραγματικά περίφημο ρωσικό στρατό, με τα σπουδαία επιτεύγματα, που, πλέον, προστατεύει μια χώρα, με πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Αυτοκτονεί ο εξ Ανατολών γείτονας; Οδηγείται στο απονενοημένο διάβημα, όπως τόσοι διεθνολόγοι υποστηρίζουν;

Αυτό είναι ένα πραγματικά σοβαρό ζήτημα. Στο πλαίσιο όμως του παρόντος, είναι απαραίτητο να αναφερθεί ότι η Τουρκία είναι ένα κράτος κατασκεύασμα, ένα κράτος δημιούργημα του Κεμάλ Αττατούρκ, καρπός γενοκτονιών, αλλά χωρίς εσωτερική εθνική συνοχή, χωρίς ισχυρά εθνικά ταυτοτικά στοιχεία. Η Τουρκία είναι ήδη 99 ετών και οι δυτικοί εταίροι μας δείχνουν να το έχουν αφομοιώσει πληρέστερα από αρκετούς συμπατριώτες μας.