Δίκαιη Ειρήνη ή ειρήνη τύπου Πούτιν;

Πάνω από δέκα εκατομμύρια Ουκρανοί συνάνθρωποί μας δίνουν τον αγώνα της επιβίωσης και της αξιοπρέπειας. Με βάση όλες τις αξιόπιστες δυτικές αναφορές, οι άνθρωποι αυτοί ζουν χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, συχνά χωρίς νερό. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι, οκτώ μήνες τώρα, στον αγώνα που κάνουν εναντίον των Ρώσων και του Πούτιν.

Ωστόσο, το ρωσικό καθεστώς συνεχίζει να επιτίθεται σε υποδομές, που χαρακτηρίζονται ως «μη στρατιωτικές», αγνοώντας πλήρως τις διεθνείς διαμαρτυρίες και καταπατώντας ακόμη μια φορά το διεθνές δίκαιο. Με βάση τη σύμβαση της Χάγης δεν επιτρέπονται οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί που έχουν ως στόχο την κατατρομοκράτηση άμαχου πληθυσμού. Στην περίπτωση αυτή, έχουμε να κάνουμε με έγκλημα πολέμου, που, με τη σειρά του, ορίστηκε και θεσμοθετήθηκε ως μέρους του διεθνούς δικαιικού συστήματος από τη συνθήκη των Βερσαλλιών.

Παρά τις διαμαρτυρίες και τις ειδοποιήσεις των Δυτικών, το καθεστώς Πούτιν επέδειξε μια ξεχωριστή επιμονή στην κυνική λογική του, υποστηρίζοντας πως τα βάσανα των αμάχων απορρέουν από τη άρνηση της Ουκρανίας να διαπραγματευτεί με τους όρους που επιθυμεί το Κρεμλίνο. Πέρα από ηθικολογίες και ηθικισμούς, ο εκβιασμός είναι ωμός μπροστά στο «ρεαλιστικό» μεγαλείο του. Είναι ως εάν ο Πούτιν να υποστηρίζει ότι εισβάλαμε, δεν κερδίσαμε την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», πετύχαμε όμως να έχετε αμάχους και άρα, συζητούμε την προοπτική της ειρήνης με τους δικούς μου όρους. Είναι μια νεοκυνική εκδοχή της ειρήνης, μιας ειρήνης τύπου Πούτιν.

Ο ειδεχθής εκβιασμός, που διακινείται και διαρρέει από ακραίους κύκλους, ακολουθεί την ίδια τακτική με παλαιότερα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Η Ιστορία δεν είναι όμως με το μέρος των νεορεαλιστών που καλούν σε ταπεινωτικές και άνευ λόγου συνθηκολογήσεις με το ολοκληρωτικό καθεστώς.

Την ίδια τακτική ακολουθεί και ο Χίτλερ, ο οποίος έφτασε στο σημείο να βομβαρδίσει ακόμη και το Λονδίνο, προκειμένου να κάμψει τη βρετανική αντίσταση. Αυτή η τακτική που παρακάμπτει όλη τη διεθνή νομιμότητα, προσέκρουσε στο τείχος του Τσώρτσιλ και την αποφασιστικότητα του στέμματος και η Δίκαιη Ειρήνη επεκράτησε, δηλαδή η Ειρήνη σύμφωνα με τους κανόνες του δημοσίου διεθνούς δικαίου.

Την ίδια δόλια μέθοδο ακολουθεί και σήμερα το στριμωγμένο στο πεδίο ολοκληρωτικό καθεστώς του Πούτιν, αυτή η «στυγνή δικτατορία» όπως την αποκαλεί ο έμπειρος διπλωμάτης και πρώην υπουργός Εξωτερικών της Χώρας μας, Δ. Αβραμόπουλος.

Μετά την ουκρανική ανακατάληψη και απελευθέρωση της Χερσώνας, οι κάτοικοι ανακαλύπτουν τόπους πρωτόγνωρων βασανιστηρίων, ακόμη και βεβηλώσεις ταφών. Οι έμμεσες αναφορές του Πούτιν σε μια προοπτική ειρήνης θα ήταν πειστικές αν δεν ήταν δικτάτορας. Και ο δικτάτορας, σε εμπόλεμες περιπτώσεις, εξάγει τη δικτατορία, όπως όλος ο σώφρων φιλελεύθερος – συντηρητικός χώρος επισημαίνει, εδώ και μήνες.

Και σώφρων δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη αφελής και, σε καμιά περίπτωση, δεδομένος, διότι θα έπαυε να είναι φιλελεύθερος.