«Πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο ένα παιδί που κακοποιείται δεν θα οδηγηθεί στο νοσοκομείο, αλλά ούτε και σε ένα ίδρυμα πια στην Ευρώπη. Γιατί έχει αποδειχθεί ότι περίπου 85% των παιδιών που θα τοποθετηθούν σε ένα ίδρυμα, ακόμη και στο καλύτερο, την πρώτη εβδομάδα, τον πρώτο μήνα, θα ξαναθυματοποιηθεί σωματικά από τα άλλα παιδιά. Και γύρω στο 25-30% θα κακοποιηθεί σεξουαλικά από τα άλλα παιδιά».
Τη δραματική αυτή επισήμανση κάνει σε συνέντευξη του στο Πρακτορείο FM ο διευθυντής Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, ψυχίατρος Γιώργος Νικολαΐδης, που μιλάει με αφορμή τα όσα ζοφερά στην ελληνική κοινωνία, βλέπουν εσχάτως το φως της δημοσιότητας. Αλλά και με αφορμή τα 81 παιδιά έως 16 ετών που φιλοξενούνται με εισαγγελική εντολή στα τρία παιδιατρικά νοσοκομεία της Αττικής, τις πρόσφατες καταγγελίες για παρενόχληση ανηλίκου σε ανήλικο στο Αγλαΐα Κυριακού, περιστατικό για το οποίο διεξάγεται ΕΔΕ με εντολή Πλεύρη καθώς και τις καταγγελίες για το θέμα της Κιβωτού του Κόσμου. «Εμείς σαν Ινστιτούτο διεξάγουμε μία σειρά από ερευνητικές δράσεις για να μετράμε, να παρακολουθούμε, το φαινόμενο της έκθεσης στη βία των παιδιών στην Ελλάδα, αλλά και για το σύστημα παιδικής προστασίας. Δηλαδή τι γίνεται μετά την καταγγελία. Ποια είναι η μοίρα αυτού του παιδιού. Και σε αυτό το κομμάτι έχουμε μετρήσει, περιγράψει και καταγράψει δυσλειτουργίες στο ελληνικό σύστημα, απέναντι σε ένα παιδί που θυματοποιείται. Παίρνουμε ήδη θυματοποιημένα παιδιά και τα βάζουμε σε ιδρύματα για να ξαναθυματοποιηθούν. Τα ιδρύματα δεν βοηθούν. Και αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά πολλοί επίσημοι φορείς, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας η UNICEF».
Επιτακτική ανάγκη να στηριχθεί η αναδοχή και εναλλακτικές οικογενειακές τοποθετήσεις παιδιών
Ως εκ τούτου τονίζει ο κ. Νικολαίδης, θα πρέπει να στηριχθεί η αναδοχή και όλων των ειδών οι εναλλακτικές οικογενειακές τοποθετήσεις των παιδιών που θα πρέπει να απομακρυνθούν από τους γονείς τους. «Θα πρέπει επίσης να υπάρχει ένα συνεκτικό πλαίσιο κοινωνικών υπηρεσιών και υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής παρέμβασης, που να στηρίζουν τις δυσλειτουργικές οικογένειες, ώστε να σταθούν στα πόδια τους και να μπορέσουν να ξαναπάρουν πίσω τα παιδιά τους, υπό εποπτεία και με στήριξη, μετά από λίγο καιρό. Στην Ελλάδα οι απομακρύνσεις παιδιών από τις φυσικές τους οικογένειες, είναι ως επί το πλείστον μόνιμες, κάτι που δεν γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθότι σε ένα μεγάλο ποσοστό είναι παροδικές, μέχρι να πέσουν επάνω στην δυσλειτουργική οικογένεια όλες οι υπηρεσίες και να την βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια της». Και το ερώτημα που εύλογα προκύπτει: Ένας βιαστής μπορεί να ξαναπάρει το παιδί του πίσω;