Κίνα: Από την υγειονομική κρίση προς την αντικαθεστωτική εξέγερση

Με βάση όσα μεταδίδουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης από νωρίς το πρωί, οι χθεσινές κοινωνικές εκρήξεις στην Κίνα τείνουν να πάρουν τον χαρακτήρα κοινωνικής εξέγερσης, με σαφή αντικαθεστωτικά χαρακτηριστικά.

«Θέλουμε Ελευθερία!». Κάτω ο Σι  Τζινπίνγκ!», «Κάτω το Κομμουνιστικό Κόμμα!» φωνάζουν οι διαδηλωτές σε μεγάλες κινεζικές πόλεις. Οι διαδηλώσεις γίνονται ολοένα και μαζικότερες ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και του προέδρου Σι Τζινπίνγκ.

Όπως επισημαινόταν χθες το βράδυ, οι αρχικές κοινωνικές εκρήξεις αναμενόταν να εξαπλωθούν. Αυτό, ωστόσο, που συμβαίνει έχει πιο μαζικό και διάσπαρτο χαρακτήρα. Οι σποραδικές κοινωνικές εκρήξεις δίνουν τη θέση τους στην κοινωνική εξέγερση, που, στην κλίμακα των κοινωνικών αντιστάσεων, είναι ένα σκαλοπάτι πριν από το επαναστατικό γεγονός.

Οι διαμαρτυρίες για τα συνεχιζόμενα lockdown άρχισαν να εκδηλώνονται από σήμερα τα ξημερώματα. Η οργή για την πολιτική της μηδενικής ανοχής ή του «μηδενικού covid» εξαπλώνεται και διαχέεται. Η αυστηροποίηση της κυβερνητικής πολιτικής δεν πείθει καθόλου τους πολίτες, που, κουρασμένοι από τα αλλεπάλληλα μέτρα εγκλεισμού και κοινωνικής απόστασης, ξεχύνονται στους δρόμους της Σαγκάης και, σταδιακά, του Πεκίνου απαιτώντας περισσότερη ελευθερία.

Η κοινωνική κόπωση αυξάνεται έναντι της δρακόντειας πολιτικής για την αναχαίτιση της πανδημικής κρίσης. Σε αντίθεση με άλλες κυβερνήσεις, το καθεστώς του Σι Τζινπίνγκ εξακολουθεί να επιβάλει αυστηρότατους περιορισμούς όταν εμφανιστούν κρούσματα και να θέτει σε παρατεταμένο κατ’ οίκον εγκλεισμό τους προσβληθέντες από τον ιό.

Οι πρώτες ενδείξεις κοινωνικής κόπωσης είχαν εμφανισθεί σε μεμονωμένες πόλεις της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης του πλανήτη, κατά τις παραμονές του 20^ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η ηγεσία του ΚΚ Κίνας είχε υποτιμήσει τις εισηγήσεις μελών και στελεχών του κόμματος για τον διαγραφόμενο για το καθεστώς κίνδυνο. Πρωταρχική, αν όχι αποκλειστική, μέριμνα του Σι Τζινπίνγκ ήταν να συγκεντρώσει το σύνολο των αποφασιστικών κομματικών αρμοδιοτήτων στα χέρια του.

Πλέον, όμως, το κοινωνικό θερμόμετρο έχει ανεβεί επικίνδυνα, προσδίδοντας στις αντιδράσεις των πολιτών ανατρεπτικό περιεχόμενο. Η δρακόντεια αντί – covid πολιτική είναι ελάχιστα πειστική. Οι πολίτες είχαν αποδεχθεί, αρχικά, να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του καθεστώτος για αυστηρή πολιτική απέναντι στον φονικό ιό. Ωστόσο, όλο και περισσότεροι Κινέζοι κάνουν λόγο για δόλια, πολιτική χρήση του κορωνοιού, προκειμένου οι πολίτες να εργάζονται από τα σπίτια τους, χωρίς να διατηρούν σχέσεις μεταξύ τους και, συνεπώς, να μειώνεται η κοινωνική ώσμωση και η συλλογική συναναστροφή.

Το κοινωνικό κίνημα παίρνει, πια, και πολιτικό περιεχόμενο. Οι πολίτες στρέφονται εναντίον του κομμουνιστικού κόμματος και του ολοκληρωτικού καθεστώτος που αυτό έχει επιβάλει. Τα αντικομμουνιστικά συνθήματα βάλλουν εναντίον του μονοκομματικού – ολοκληρωτικού καθεστώτος της χώρας.

Πράγματι το κομμουνιστικό καθεστώς έχει ένα ιδεολογικό μονοπώλιο, δηλαδή τη σύλληψη της μιας και μόνης αλήθειας που δεν ανέχεται την κριτική, επιβάλλεται σε όλους. Το κομμουνιστικό κόμμα ελέγχει ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό και έτσι, έχει όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας που χρησιμοποιούνται ως όργανα προπαγάνδας και κατευθύνει κεντρικά την οικονομία. Το κόμμα ισχυρίζεται ότι κυβερνιέται ιδανικά από τον χαρισματικό ηγέτη Σι Τζινπίνγκ , γύρω από τον οποίο σχηματίζεται μια κομματική λατρεία για το πρόσωπό του.

Το ολοκληρωτικό σύστημα του προέδρου Σι καταφεύγει συστηματικά στη φυλάκιση, τα βασανιστήρια, ακόμη και τη φυσική εξόντωση αντιπάλων ή των προσώπων που είναι ύποπτα για κάτι τέτοιο, καθώς και στην απέλαση .ομάδες πολιτών που θεωρούνται «ύποπτες», «άχρηστες» ή, κατά την ορολογία του Σι «κοινωνικά επιβλαβείς».

Κατηγορίες όμως αυτών των κοινωνικά επιβλαβών πολιτών κατακλύζουν κινεζικές πόλεις.