Ένας κεντρώος με πάθη

Δεν είναι λίγοι οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι που δεν κουράζονται να γράφουν πως, τώρα που ξεμένει η Ευρώπη από ενέργεια, κινδυνεύει να ξεμείνει και από πολιτικούς. Δεν έχουν άδικο. Θυμίζουν τα λόγια του πρώην καθηγητή της πολιτικής ρητορείας: «Τούτοι ‘δω που έχουμε δεν είναι ακριβώς πολιτικοί, κάτι μπακάληδες είναι». Φιλελεύθερος μεταρρυθμιστής κεντρώος κ.λπ. ο συνταξιούχος φροντιστηρίων και Πανεπιστημίου, ομοτράπεζος της προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά διαπιστώνει την «ανάλατη πολιτική σούπα».

Λαμπρή εξαίρεση ο Γάλλος Μακρόν. Δεδομένη η προτίμηση για την καστανόξανθη Πεκρές με εκείνα τα υπέροχα υγρά και μαύρα μάτια. Ο Μακρόν εκλέχθηκε όμως πρόεδρος και έχει αναλάβει να διαψεύσει ότι το κέντρο είναι, θέλοντας και μη, άνευρο και πλαδαρό. Απολαμβάνει πλέον κανείς να τον παρακολουθεί, παράγει πολιτική, δεσμεύεται σε ορισμένες αρχές, δένεται με αυτές κι αυτό φαίνεται στις παρεμβάσεις του εδώ και ένα χρόνο. «Το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικό νεκρό», είπε κοιτάζοντας τον Στόλτενμπεργκ. «Όποιος εισέρχεται στην Ευρώπη μέσω της Λαμπεντούζα ή από αλλού είναι κάτι που αποτελεί ζήτημα για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες», τονίζει για το μεταναστευτικό.

«Υπερενισχύετε το εμπόριό σας και στην Ευρώπη δεν έχουμε λεφτά να επιδοτήσουμε τους ιδιώτες και άρα τους εργαζομένους», είπε πριν τρεις μέρες στους Αμερικανούς βουλευτές. «Το κίνημά μας (σ.σ.: που κέρδισε τις εκλογές μόλις την προηγούμενη άνοιξη) είναι ένα πράγμα (chose!) που έχει γεράσει και έπρεπε επειγόντως να αλλαχθεί», ξεκαθάρισε στον δημοσιογράφο, που τον ρώτησε για ποιο λόγο το πολιτικό κίνημά του αλλάζει ονομασία. Δεν είναι κανείς «τρελός», ούτε κάποιος επιπόλαιος στις παρεμβάσεις του, ούτε καν προέρχεται από τη βρετανική σχολή όπου οι πολιτικοί ομιλούν διά της ευθείας οδού.

Απεναντίας, είναι ευρωατλαντιστής, που διαπιστώνει οργανωτικές παραλυσίες στη Βορειοατλαντική Συμμαχία και σοβαρές αδυναμίες κατανόησης από την αμερικανική πλευρά των ενεργειακών ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε οι Ευρωπαίοι. Είναι βαθιά ανθρωπιστής και δεν θέλει να βλέπει γυναικόπαιδα πνιγμένα στη Μεσόγειο και στη Μάγχη, με τις ρατσιστικές πολιτικές δυνάμεις να τρίβουν τα χέρια τους για τα χρυσοφόρα εκλογικά κέρδη. Είναι ένας ειλικρινής του κέντρου, που δεν έκρυψε ποτέ το παρελθόν του στη σοσιαλιστική αριστερά και τις αδυναμίες που εγγενώς περικλείει η ιδεολογία του φιλελεύθερου καπιταλισμού.

Θα μπορούσε κάλλιστα να φορέσει το ένδυμα του αψεγάδιαστου αρίστου, αλλά δεν το έχει ανάγκη. Προσωπική επιλογή του διαπρεπούς Πολ Ρικέρ ήταν στην Ναντέρ, αριστούχος απόφοιτος της Science Po και της Εθνικής Σχολής Διοίκησης της Γαλλίας. Όπερ μεθερμηνευόμενο εστί την ημέρα δεν την είχε δει μέχρι τα τριάντα. Τα δείγματα γραφής τα είχε δώσει από νωρίς. Όταν μπαίνει το τόπι στο πλεχτό, εκτινάσσεται από το κάθισμα, λερώνοντας τον διπλανό του με την αγαπημένη του πορτοκαλάδα. Κάποιοι βλαχοεπιχειρηματίες – έχει και το Παρίσι τους νταήδες του – πήγαν να τον προσεγγίσουν, όπως λένε τις απειλές οι κάλπικοι, για να του υπενθυμίσουν ότι είναι παντρεμένος με τη γυναίκα ενός πρώην διακεκριμένου τραπεζίτη με τρία παιδιά. Το κόβει εξαρχής και δημοσίως:

«Αυτή είναι η γυναίκα μου, την λατρεύω, αυτά είναι τα παιδιά της και περνάμε υπέροχα μαζί, παίζοντας και σαχλαμαρίζοντας». Μειονέκτημά του, εκτός από τον υψηλότατο δείκτη ευφυίας του, είναι ένας ορισμένος ελιτισμός όταν συνομιλεί με πολιτικούς αντιπάλους του, σαν την Λε Πεν και τον Μελανσόν, χωρίς να ξεπέφτει όμως σε ειρωνείες και απαξιώσεις.