Στον «αέρινο κεντρώο»

«Το Κέντρο δίνει κυβερνήσεις, επειδή δεν είναι δεδομένο. Είναι αέρινο. Εκεί που νομίζει κανείς ότι το έχει «κλειδώσει» στο χέρι του, κάνει μια και χάνεται».

Ο φίλος και, πιθανολογώ ισχυρά, παλαιός μου δάσκαλος στην Έκθεση δεν αστοχεί. Πράγματι, το κέντρο δεν είναι δεδομένο και δίνει κυβερνήσεις. Αυτό το μοναδικό έναντι της αριστεράς και της δεξιάς πλεονέκτημα καθιστά το κέντρο «αέρινο» με όρους εκλογικής κοινωνιολογίας (της δεκαετίας του 2010) και πολιτικής θεωρίας, όχι υποχρεωτικά με ναρκισισσιστικούς όρους. Αυτούς τους τελευταίους τούς διδάσκουν άλλες ειδικότητες, άλλες επιστημονικές πειθαρχίες.

Και ο σημερινός πρόεδρος, κρητικής καταγωγής, κεντρώος δηλώνει (χωρίς να χρησιμοποιεί κεφαλαίο Κάπα της μεγαλοπρεπείας). Όπως και ο πατέρας του, άλλωστε, κεντρώος δήλωνε. Δεν κρυβόντουσαν, δεν κρύβονται, αλλά αγωνίζονται για την προώθηση των φιλελεύθερων ιδεωδών, ξεκινώντας από χαμηλότερες βαθμίδες της κομματικής ιεραρχίας.

Αέρινους δύσκολα μπορεί να τους θεωρήσει κανείς, όμως. Δεν κάνει μια και χάνεται ο κεντρώος. Δεν είναι κομματικά ρίψασπις. Παραμένει προσγειωμένος στο έδαφος του πραγματικού, όσο μπορεί και όσο υψηλά και αν τον τοποθετήσουν οι πολίτες ή τα οργανωμένα μέλη ενός κόμματος με την ψήφο τους. Συνέβη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που, διακριτικά βαριανασταινάζοντας, διηγείται στον Αλέξη Παπαχελά ότι έπρεπε να αγωνιστεί πολύ περισσότερο από άλλους για να δει τις ιδέες του να γίνονται αποδεκτές.

Και ο πρόεδρος, που έχει σήμερα στο τιμόνι της η Νέα Δημοκρατία και η Χώρα, άρχισε να χτίζει πολιτικά, ξεκινώντας από χαμηλότερο σημείο εκκίνησης στον αγώνα της εσωκομματικής διαδοχής, κι ας ήταν γιος πρώην Πρωθυπουργού. Άλλες υποψηφιότητες ή υποψήφιοι για την υποψηφιότητα εκκινούσαν από καλύτερα σημεία εκκίνησης. Τα κατάφερε όμως, παραμένοντας και με τα δύο πόδια επί της γης, όχι σαν αιθεροβάμων του πολιτικού.

Χρειάστηκε, δε, να συγκρουστεί με ακραίες λαϊκιστικές πολιτικές δυνάμεις και να πει «όχι» στον επί πολλά χρόνια συναγωνιστή του στο ίδιο κόμμα, τον επικεφαλής των ΑΝΕΛΛ. Μέτωπο άνοιξε. Κούτελο πολιτικό. Γιατί η πολιτική σημαίνει και αντιπαραθέσεις, από ένα σημείο και μετά. Δεν είναι μόνιμη καθήλωση στην ανάγνωση λεπταισθήτων ποιημάτων του Ρίλκε. Πρέπει να την ιδρώσεις τη φανέλα για να κερδίσεις τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών.

A propos, και οι δυο παππούδες «κεντρώοι» δήλωναν μέχρι που κοιμήθηκαν. Αγωνίστηκαν για τις πολιτικές ιδέες τους και ας μην ήξεραν πολλά γράμματα: την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, την φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία, την πάλη ενάντια στον κομμουνιστικό και τον μαύρο ολοκληρωτισμό. Κι όταν χρειάστηκε, φώναξαν «παρών» για τα εθνικά δίκαια, την υπεράσπιση των πάτριων εδαφών, ενάντια σε Τούρκους και Γερμανούς κατακτητές.

Δεν ήταν, φαίνεται, «τόσο αέρινοι να κάνουν μια και να φύγουν». Χανιώτες ήταν, όπως ο σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, που θα υποστηριχθεί μαζικά, και πάλι, από όσους έχουν διδαχθεί να μη το βάζουν κάτω στη ζωή τους.