Οι «νύχτες του Αλέξη» και η ουσία της αντιεξουσιαστικής αντίρρησης

Το κάλεσμα αναρχικής αντίστασης διακινείται σε «εναλλακτικά» μέσα ενημέρωσης. Πρόκειται για ένα τυπικό κάλεσμα αντιεξουσιαστικής πάλης, στο οποίο αντιτίθενται κυρίως δύο αντίλογοι, που όμως δεν πείθουν.

Μέχρι αργά το βράδυ, αναφέρονται ανταλλαγές μολότοφ και στήσιμο οδοφραγμάτων, κυνηγητό και συλλήψεις αναρχικών, ιδίως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.

Το κείμενο που διακινείται κινητοποιεί τη γνωστή κουλτούρα του «χώρου» με τις εκατοντάδες συλλογικότητες και στέκια. Το απόσπασμα είναι επιλεκτικό, αλλά ελπίζεται να είναι και αντιπροσωπευτικό: «14 χρόνια έχουν περάσει από τη νύχτα στις 6 Δεκεμβρή του 2008 που ο δολοφόνος μπάτσος Κορκονέας σκότωσε τον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο με τον συνάδελφο του Σαραλιώτη να παρακολουθεί. (…) Οι υποσχέσεις που δώσαμε τότε παραμένουν ανοιχτά επίδικα. Μας δείχνουν όλα αυτά που έχουν χαθεί και όλα αυτά που είναι ανάγκη να γίνουν στο τώρα. 14 χρόνια και οι δολοφονίες δεν σταμάτησαν, όπως δεν σταμάτησε το ξύλο, οι συλλήψεις, οι κακοποιήσεις και οι βασανισμοί. Το κράτος έχει συνέχεια. Και πριν και μετά από τις 6 Δεκέμβρη. Γι’ αυτό και συνεχίζουμε να είμαστε στο δρόμο. Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε (…)».

Ο αντίλογος που αρθρώνεται συχνά, κάνει λόγο για τα «αναρχομπάμπαλα» και τους «αναρχοάπλυτους» ή ακόμη και για τα «ζώα που καταστρέφουν στο όνομα της ελευθερίας ιδιωτικές περιουσίες». Στο συλλήβδην υβρεολόγιο αντιπαρατίθεται η χύδην αντιπαράθεση, η οποία ουσιαστικά παίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι του φύσει «αντιεπικοινωνιακού» χώρου της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας.

Ένας δεύτερος αντίλογος είναι λιγότερο αντιπαραθετικός και, σίγουρα, αποφεύγει τις κοφτές καταγγελίες. Η παλαιά νοοτροπία της αριστεράς συμπυκνώνεται, ακόμη και σήμερα, στη διατύπωση «τα παιδιά που παραστρατούν». Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ταύτιση, σύμπτωση απόψεων, αλλά μαρξιστική «κατανόηση».

Η ουσία, όμως, της αντιεξουσιαστικής αντίρρησης είναι πολύ παλαιά και είναι σχεδόν ανθρωπολογική. Η οικογενειακή εξουσία, η σχολική εξουσία και βέβαια, η συγκροτημένη σε κράτος πολιτική εξουσία. Απέναντι σε αυτήν την τελευταία η πάλη λαμβάνει συχνά, δυστυχώς, ακόμη και εγκληματικά χαρακτηριστικά. Ο αντικρατικός αγώνας εμφανίζεται ως ο κατξοχήν πολιτικός αγώνας, που πρέπει να διεξάγει η ανθρωπότητα για να αποκτήσει την ανθρωπινότητά της.

Ωστόσο, ο αγώνας αυτός μόνον πολιτικός δεν είναι. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρακάμψεις την πολιτική και τις δυσκολίες της, για να περάσεις στην «πράξη». Ο αναρχικός χώρος επαναλαμβάνει το προπατορικό μπακουνικό αμάρτημα. Φονεύει την πολιτική. Όλη την πολιτική και τις διαμεσολαβήσεις της. Κανένας διάλογος, κανένα κόμμα, καμία εξουσία, καμία θρησκεία, καμία πατρίδα, καμία οικογένεια… Αυτή η δολοφονία της πολιτικής οδηγεί σε «μακριές νύχτες». Όπως έχει οδηγήσει στον Στάλιν και τον Χίτλερ.