Εκείνος με χτυπούσε με μπουνιές και η μητέρα του ήταν μπροστά και τον άφηνε

ΗΜΟΥΝ ΜΕ ΕΝΑΝ άνθρωπο μισογύνη, κακό, κομπλεξικό τέσσερα χρόνια.

Μέναμε μαζί τον τελευταίο ένα χρόνο απο αυτά και μου είχε κάνει τον βίο αβίωτο.΄Εχω τόσα πολλά παραδείγματα που τα σκέφτομαι ακόμα και τώρα, 2,5 χρόνια μετά και μετανιώνω που δεν ήμουν πιο δυνατή να φύγω νωρίτερα. Τον άφησα να μου κάνει πλύση εγκεφάλου, άφησα εκείνον και την οικογενειά του να με μειώνουν για τόσο καιρό. Μου φώναζε όταν δεν έιχε πλυμένα σιδερωμένα ρούχα κρεμασμένα στην ντουλάπα, μου φώναζε όταν δεν υπήρχε έτοιμο φαγητό και έπαιρνα ντελίβερι, μου φώναζε αν δεν καθάριζα γιατί εκείνος δουλεύει όλη μέρα σε τράπεζα και είναι πολύ κουρασμένος. Εάν δεν έκανα ότι μου έλεγε μου φώναζε πως είμαι τρελή, άχρηστη, χτικιο, άρρωστη, ότι ειμαι τόσο άρρωστη που είμαι επικινδυνη. Είχε δώσει στους γονείς τους κλειδιά οι οποίοι έμπαιναν μέσα στο σπίτι και μου έψαχναν τα συρτάρια, κολλούσαν φωτογραφίες με τις μούρες τους πάνω απο το κρεβάτι μας, μου έκαναν παρατηρήσεις για το τι πρέπει να μαγειρεύω στον γιόκα τους και πως να μαζεύω το σπίτι. Οι γονείς του με έβριζαν και με υποτιμούσαν διοτί εκείνοι την τιμάνε την οικογένεια τους, όχι σαν την δική μου οικογένεια που χώρησαν οι γονείς μου. Έβαφα τα νύχια μου και μου έλεγε ο λεγάμενος να τα ξεβαψω γιατι θα κριθώ, να μην φοράω τακούνια στην δουλειά, να μην κάνω ανταύγειες, να μην φοράω φόυστες κοντές, να μην βάφομαι για την δουλειά, να μην ξυπνάω νωρίτερα απο αυτόν να φτιάξω τα μαλλιά μου. Τα καλοκαίρια φυσικά διακοπές μόνο με τους γονείς του και τον αδερφό 10 μέρες, μη πάμε πουθενά ου δυό μας.

Μέναμε εξωτερικό και στην πολή που είμασταν γνώριζα μόνο εκείνον και τον αδερφό του. Μια φορά μετά την δουλειά αποφάσισα να πάω πιλάτες, όταν γύρισα και είπα οτι πάω πιλάτες ξεκίνησε έναν χαμό και οτί που πάω χωρίς να του έχω μαγειρέψει και αν θα κάνω τα ίδια όταν θα έχουμε παιδιά και αν θα τα αφήνω να πεινάσουν για να τρέχω για πιλάτες. Μετά με χτύπησε, μετά κάτι άλλο έκανα που δεν του άρεσε και με χτύπησε ξανά και μετά ξανά και ξανά και κάπως έτσι κατέληξα ένα ολόκληρο καλοκαίρι να πηγαίνω με μακρυμάνικα στην δουλειά για να μην βλέπουν τις μελανιές στα χέρια μου.

Μέσα σε 6 μήνες είχα φτάσει απο 54 κιλα στα 46 κιλά (1.68 ύψος). Ξυπνούσα το πρωί τον έβλεπα δίπλα μου και πήγαινα και έκανα εμετό. Είχε έρθει μια φορά η μητέρα του επίσκεψη απο την Ελλάδα και με ανακοίνωσε ότι θα έρχεται να μένει μαζί μας από την Ελλάδα κάθε μήνα 5 μέρες, αντέδρασα, της είπα όχι, εκείνος με πήγε στο μπάνιο και με έσπρωχνε και με χτυπούσε, η μητέρα του τα άκουγε όλα αυτά και ανέβαζε την ένταση της τηλεόρασης. Μου βγήκε ψυχοσωματικό, ήμουν στα νοσοκομεία 4 εβδομάδες, δεν ήρθε ούτε μια φορά να με δει παρά μου έλεγε οτι κατι του βρωμάει στην υπόθεση μου και οτί λέω ψέματα. Επιστρέφω σπίτι μας, βρίσκω ψυχολόγο και ξεκινάω εντατικά συνεδρίες. Αποφασίζω να χωρίσω στην δεύτερη συνεδρία και ξεκινάω να ψάχνω για σπίτι, δυσκολεύτηκα γιατί παντού ζητούσαν χαρτί απο προηγούμενο landlord και εγώ δεν είχα. Έλεγα ψέματα και έβγαινα κρυφά από το σπίτι φοβούμενη μην με ακολουθεί για να πηγαίνω να βλέπω σπίτια.

Τελικά μετά από ένα μήνα βρήκα σπίτι, υπέγραψα να μπω μέσα 4 Μαρτίου 2018. 20 Φλεβάρη 2018 γυρνάω σπίτι από την δουλειά και βάζω να κάνω φαγητό, μου λεει θα έρθει και ο αδερφός μου και να του μαγείρεψω, απαντάω μαγειρεψέ του εσύ. Με σπρώχνει στο καλοριφέρ και μου χώνει μπουνία στην μύτη, γεμίζει η μύτη μου και το στόμα μου αίματα, ξεκίνησα να γελάω (δεν ξέρω γιατί) και πήγα για ύπνο. Την επόμενη μέρα πάω στην δουλειά και κατά τις 11 λέω στον εαυτό μου Fuck it, πάω σε ένα μαγαζί, αγοράζω μια μεγάλη βαλίτσα, γυρνάω σπίτι, βάζω μέσα οτι χωράει, καλώ ταξί και φεύγω. Στο ταξί έκλαιγα απο ευτυχία, ένιωσα ελέυθερη, άλλαξα αριθμό. Μετά απο 10 μέρες μπήκα στο καινούριο μου σπίτι (με συγκατοικο), σιγά σιγά πήρα κιλά, ξεκίνησα πιλάτες (!!!). Μετά απο 4 μήνες βρήκα δουλειά Λονδίνο, μετακόμισα Λονδίνο, γνώρισα καινούριο κόσμο, συνεχίζω την ψυχοθεραπεία, καμία φορά έχω ακόμα εφιάλτες τα βράδια με πρωταγωνιστές εκείνον και την οικογένεια του και έμαθα να σέβομαι την ελευθερία και τον εαυτό μου περισσότερο απο οτιδήποτε.

Λυπάμαι για τα τέσσερα χρόνια που έχασα από την ζωή μου. Εύχομαι να μπορούσα να βοηθήσω όλες τις γυναίκες του κόσμου να φύγουν απο παρόμοιες η χειρότερες καταστάσεις. Μακάρι καμία γυναίκα ποτέ ξανά να μην έπεφτε θύμα πατριαρχίας. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο μπροστά μας και είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας για να μην νιώθουμε μόνες.